I΄m new here
Δύσκολο πράγμα να περνάνε τα χρόνια και να μεγαλώνει ο άνθρωπος, πώς να το κάνουμε; Ειδικότερα όταν στα νιάτα του υπήρξε όχι απλά ακμαίος αλλά σημείο αναφοράς για όλους τους επερχόμενους.
Ο "μαύρος Dylan" λοιπόν, ένας ποιητής, μουσικός, ακτιβιστής, σύμβολο τόσο για την προσφορά του στη διαρκή μάχη κατά των φυλετικών διακρίσεων όσο και στη γενικότερη υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο άνθρωπος που απλά εμπνεύστηκε και απήγγειλε το "The Revolution Will Not Be Televised", επέστρεψε στη δισκογραφία μετά από 16 χρόνια.
Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι από μόνο του ένα γεγονός που θα προκαλούσε ενθουσιασμό, πέρα όμως από την αρχική αυθόρμητη χαρά, γεννά και κάμποσα ερωτήματα.
Το σημαντικότερο από αυτά είναι κατά πόσο μπορεί κάποιος στα 60+ να αφουγκραστεί τις εξελίξεις ή αν όχι, να δώσει μια δουλειά που δεν θα αγγίξει μόνο τους -έτσι κι αλλιώς έτοιμους να πέσουν- νοσταλγούς άλλων εποχών αλλά και κάμποσους από τους νεότερους και μη παρελθοντολάγνους; Και πώς γίνεται αυτό; Με προσκόλληση στη γνωστή πετυχημένη (αλλά και μπαγιάτικη) συνταγή; Με αμφίβολους νεωτερισμούς - πειραματισμούς (που μπορεί όμως να φλερτάρουν με τη γραφικότητα); Με λίγο απ' όλα; Ποιος να ξέρει άραγε;
Τι ήταν αυτό που προκάλεσε τέτοιον κακό χαμό και το "Time Out Of Mind" προσέφερε στον Dylan δεύτερη (τρίτη; τέταρτη;) καριέρα; Γιατί ο Johnny Cash δοξάστηκε όσο ποτέ με τις σκοτεινές ελεγείες της σειράς American Recordings πριν μας αποχαιρετήσει για πάντα; Γιατί άλλοι τόσοι και τόσοι πήγαν άπατοι, σκύβοντας το κεφάλι και αναπολώντας πικραμένοι τα περασμένα μεγαλεία;
Ας βάλουμε μια τελεία στις ερωτήσεις που έτσι κι αλλιώς γενικολογώντας, είναι μάλλον αδύνατο να απαντηθούν με ακρίβεια και ας δούμε τι συμβαίνει με τον Gil Scott-Heron.
Η τιμιότητα και η ειλικρίνεια που λογικά αποτελούν έναν καλό λόγο για να αντιμετωπιστεί θετικά ο κόπος του, σαφώς και δεν απουσιάζουν, οπότε η αφετηρία είναι καλή. Τα γνωστά spoken word γεμίσματα μεταξύ των πιο συμβατικών σε φόρμα μουσικών κομματιών, βρίσκονται και αυτά στη θέση τους προτάσσοντας την αναμενόμενη κοινωνική κριτική, ενδεδυμένη μάλιστα με τον γοητευτικό μανδύα της σπασμένης, γερασμένης, γεμάτης εμπειρίες φωνής. Απανταχού σαμπλαδόροι ετοιμαστείτε!
Στα υπόλοιπα λίγο απ' όλα. Και κλασική (μα παρωχημένη) blues-soul (I'll Take Care Of You), και άρωμα Νέας Ορλεάνης (New York Is Killing Me), και μία μετριότατη "μοντερνιά" αλά Massive Attack (Me And The Devil), αν βέβαια οι λέξεις Massive Attack και μοντέρνο μπορούν να συνυπάρξουν πια, και δύο ζοφεροί μονόλογοι με μια πιο σύγχρονη αισθητική που στέκονται αξιοπρεπώς (Your Soul And Mine, The Crutch).
Η ουσία του πράγματος, εν κατακλείδι, μάλλον βρίσκεται στο κομμάτι του Bill Callahan (aka Smog) που επιλέγει ο Gil Scott-Heron να διασκευάσει αλλά και να τιμήσει, τιτλοφορώντας με αυτό την επιστροφή του. Πολλές φορές, όταν περνάνε για τα καλά τα χρόνια, γυρνάς πάλι από την αρχή. Νιώθεις πάλι τα πράγματα να σε υπερβαίνουν, χωρίς όμως την άγνοια της νεότητας. Νέος ηλικιακά δεν είσαι, νέος στο να ανακαλύπτεις τι συμβαίνει γύρω σου -αναγκαστικά- ξαναγίνεσαι.
Και κάτι ακόμα. Όταν έχεις χάσει την επαφή με τα δρώμενα καλό θα ήταν να ανακαλύψεις ένα σύνδεσμο με αυτά. Στα παραδείγματα που προανέφερα (βλ. Dylan, Cash) κάποιοι παραγωγοί που ακούνε στα ονόματα Daniel Lanois και Rick Rubin, παραβάλανε το χεράκι τους για να γίνει ό,τι έγινε.
Ακούστε τον εύθραυστο και 60αρη πλέον, Gil Scott-Heron και φανταστείτε το πιθανό αποτέλεσμα αν πίσω από την κονσόλα καθότανε ο Kevin Martin (aka The Bug) ας πούμε, ή γιατί όχι, o Madlib...