Epileptic Light

Συνεχίζει πιστός στο δισκογραφικό ραντεβού του ο τρομπετίστας Γιώργος Αβραμίδης, με το “Epileptic Light” να είναι ο πέμπτος προσωπικός του δίσκος από το 2013 που ξεκίνησε την πορεία του. Στους τρεις πρώτους επικρατούσε μια αρκετά ξεκάθαρη jazz ατμόσφαιρα, αλλά η πρόσφατη κυκλοφορία συνεχίζει στο ύφος που απέρρεε από τα synths του «Γιορτάστε Ελεύθερα» του 2021. Πλέον beats και σύνθια πηγάζουν από τον ίδιο τον συνθέτη, που παίζει και ηλεκτρική κιθάρα, εκτός φυσικά από την τρομπέτα του, προσφέροντάς μας έναν ακόμα όμορφο δίσκο.

Μια αναπάντεχη διαφορά που είχε η προηγούμενη δουλειά του από τα όσα μέχρι σήμερα έχει κάνει ο Αβραμίδης είναι η χρήση στίχων, έστω και μέσω απαγγελίας από καλεσμένους. Τώρα επιστρέφει στην πλήρως οργανική φόρμα, αφήνοντας ξανά τη μουσική του να πει όσα θα έλεγαν οι λέξεις του. Το κλίμα εν πολλοίς ορίζεται από το εξώφυλλο, με τον εργοταξιακό συρμάτινο φράχτη να μπαίνει μπροστά από ένα φαινομενικά ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα (το βλέπει και ως ανατολή κανείς αν θέλει, εγώ την έκανα την επιλογή μου). Έτσι, το τακτικά μελαγχολικό, καθαρό παίξιμο της τρομπέτας του αλληλεπιδρά με σκρατς (Χρυσόστομος Σακελλαρόπουλος), τρομπόνι (Μιχάλης Καρανίκος), μπάσο (Γιάννης Μπέλλος), ακόμα και με την κιθάρα του ή με δεύτερα επίπεδα της ίδιας της τρομπέτας. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται ποικίλες διαθέσεις, που μεταδίδονται εύκολα και επιτυχώς κατά την ακρόαση.

Υπάρχει, δηλαδή, το αισιόδοξο “Space Elephants” πλάι στο ομότιτλο κομμάτι, τα τριάμισι λεπτά του οποίου διέπονται από το τεταμένο κλίμα που θέτει το στρίγγλισμα της κιθάρας και ο ρυθμός των beats. Μουσική ταιριαστή με τον τίτλο της, αν μη τι άλλο. Η κιθάρα ξεχωρίζει και στο “Infinity”, ενώ το “Ducks In Desert” με beats και πνευστά δημιουργεί μια πιο ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη κατάσταση. Νωρίτερα, το “The Fall” είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι για τα σκρατς που ακούμε εδώ, κι ας καταλήγει - κάπως παράδοξα ίσως - να είναι ένα γαλήνιο τρίλεπτο, με έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα, τόσο που εύκολα το φαντάζομαι με λέξεις μέσα στο «Γιορτάστε Ελεύθερα». Και τα εννιά κομμάτια έχουν διάρκειες πολύ κοντά στα τρία λεπτά, έχοντας ως αποτέλεσμα ο δίσκος να κάνει όλες τις βόλτες του και να λέει όσα θέλει να πει μέσα σε ένα γεμάτο μισάωρο, κλείνοντας με το αλλοπρόσαλλο “Dizzy Cats” (όνομα και πράγμα κι αυτό).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και με τον σχετικά απλοϊκό αυτό τρόπο σε συνθέσεις και ενορχηστρώσεις, ο Γιώργος Αβραμίδης αφήνει ξεκάθαρο το στίγμα της αντίληψης και της αισθητικής του. Αυτή η αισθητική βρίσκεται στις προσωπικές του δουλειές και πλέον έχει κάνει αναγνωρίσιμο τον ήχο του, ο οποίος ούτε εμβαθύνει σε πληθωρικούς jazz δρόμους, ούτε λοξοκοιτάει στην παράδοση, ούτε πρωτοπορεί ιδιαίτερα. Είναι κάποιο από αυτά - η έλλειψή τους δηλαδή - προβληματικό; Θαρρώ πως η απάντηση είναι αρνητική, καθώς με το λιτό ταίριασμα τρομπέτας και synth (κυρίως), δημιουργεί έναν ακόμα αξιόλογο δίσκο ως ένα ακόμα κομμάτι του μουσικού του κόσμου. Κόσμου που ξεκινάει από την jazz τρομπέτα του, περνάει μέσα από τους 100°C και τον Γιάννη Αγγελάκα, τους Εκμέκ, τις συχνές και διάσπαρτες άλλες συμμετοχές, και καταλήγει ξανά στην τρομπέτα με μια αλλιώτικη συνοδεία. Κι αυτός είναι ένας κόσμος που έχει να προσφέρει σε όσες και όσους τον εξερευνήσουν, ακόμα κι αν δεν ενθουσιάζει τόσο εύκολα.