Πρόσφατα ρωτήθηκε ο Γιώργος Χριστιανάκης αν η απουσία από το νέο του δίσκο των σπουδαίων καλεσμένων του προ διετίας «Θυρωρού» (Αγγελάκας, Μάλαμας, Κανά, Παυλίδης...) θεωρεί ότι μπορεί να αποδειχθεί βλαπτική για την καριέρα του. Ευφυώς τότε αυτός απάντησε «μα, δεν θεωρώ ότι κάνω κάποια καριέρα». Δυστυχώς για τον ίδιο, ευτυχώς για τους ακροατές του (άντε και για τον ίδιο!) οι «Παράξενες Ιστορίες» του τον διαψεύδουν.
Πριν τρία χρόνια το "Σταματίνα" του Μανώλη Αγγελάκη αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου ιδανικό παράδειγμα και αφορμή για να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνουν τραγούδια στην Ελλάδα και οι έντεχνοι, και οι ροκάδες και οι λαϊκοί και... Εκείνος ο δίσκος αγνοήθηκε τραγικά και ακόμη αγνοείται.
Ο Χριστιανάκης εδώ και αρκετά χρόνια καταφέρνει να μας λύνει ένα άλλο πρόβλημα, που αναπόφευκτα αντιμετωπίζουμε όσοι ακούμε μουσική στην Ελλάδα. «Τι να τους κάνουμε όλους αυτούς τους ετερόκλητους και φαινομενικά εχθρικούς ήχους που μας περιτριγυρίζουν;». Τουρκο-τσιφτετέλια και orient παραλλαγές αιώνες τώρα και πριν ξυπνήσει η δύση, jazz παραβατικότητες και ονειρικοί αυτοσχεδιασμοί, γιατί και ψαγμένοι είμαστε και ζούμε σε μια χώρα που η άναρχη φαντασία των κλαριντζήδων της παλεύει σώμα με σώμα με τον κάθε Ornette Coleman. Ψαγμένες και μη ροκ καταστάσεις, οι τελευταίες λέξεις της τεχνολογίας στο αυτί μας, τεχνητές noire ατμόσφαιρες και εν δυνάμει επικίνδυνες ασχολίες, ελαφρότητα για να ερχόμαστε σε ecstasy και ηχητικός υποβιβασμός για να ξεχωρίζουμε. Το τι φτάνει στα αυτιά του Έλληνα ακροατή καθημερινά χρήζει πράγματι ανάλυσης από πολλές επιστήμες.
Το "Τσιφτετέλι" από τα "9 πληρωμένα τραγούδια" των Τρύπες πριν από πολλά πλέον χρόνια ήταν τελικά μόνο η αφορμή. Ο ίδιος ο Γιώργος Χριστιανάκης στις προσωπικές του δουλειές εκδικείται με μανία και με αγάπη τους ήχους, τους αναγκάζει να συνυπάρχουν και να συγκρούονται και προσφέρει στον υπομονετικό ακροατή την αίσθηση μετά το τέλος της ακρόασης ότι έχει ακούσει τόσα πολλά πράγματα -ίσως και τα πάντα- σε εξήντα μόλις λεπτά και κάτι...
Στίχους αυτή τη φορά θα βρείτε μόλις στο "Όσο μπορείς". Και πρόκειται φυσικά για την αφόρητα ενοχλητικό εκείνον οιωνό του Καβάφη που κάθε φορά που εν τοις πράγμασι ξεφτιλιζόμαστε στον βωμό του οιουδήποτε lifestyle έρχεται να μας θυμίσει το πόσο χαμηλά βρισκόμαστε (και είναι μόλις 1913, ε;). Εδώ αποδίδεται μέσω της, βιβλικών αποχρώσεων, φωνής του Ντίνου Σαδίκη.
Υπάρχουν πολλές ξεχωριστές στιγμές στις «Παράξενες Ιστορίες», πολλές ιδιαίτερες λεπτομέρειες που θα ενθουσιάσουν και θα ικανοποιήσουν τον απαιτητικό ακροατή. Θυμάμαι πρόχειρα το εναρκτήριο εμβατήριο στο «Ντεραουλίτ όι!», την τρομπέτα του Στόϊκου στο «Ποιος θα ξυπνήσει τον Άγιο Βασίλη», την funky «Παρέλαση των Πόου Πόου», το «Πρρρ Πρρρ» που παραλληλεί μέσω των εγχόρδων, την ευφυή τοποθέτηση των μικροθορύβων σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Θυμάμαι σχεδόν ολόκληρο το δίσκο απ’ έξω και ανακατωτά! Και θεωρώ ότι το «Μη φωνάζετε στην Όπερα» αποτελεί την αιτία που δε θυμάμαι πλέον τίποτα από το τελευταίο άλμπουμ του Barry Adamson.
Φέτος που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ξεκουράζεται δισκογραφικά, απεκδυόμενος τον μανδύα του «σωτήρα» που κάποιοι καλοθελητές του φορέσανε, ο Γιώργος Χριστιανάκης ξεκαθαρίζει με άνεση την υπόθεση του καλύτερου ελληνικού δίσκου για το 2003, χωρίς καν να προσπαθεί να κάνει καριέρα. Τα σέβη μας λοιπόν!