Τα Υ​λ​ι​κ​ά Τ​η​ς Χ​α​ρ​ά​ς

Ο Γιώργος Καρράς είναι μια γνωστή καλλιτεχνική προσωπικότητα που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ωστόσο θα παραθέσω μερικά βιογραφικά και ιστορικά στοιχεία για όσα νέα παιδιά ενδιαφέρονται να μάθουν ορισμένα πράγματα, σε πείσμα των καιρών και των καταστάσεων που ζούμε. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1960, όπου ζει και δραστηριοποιείται, ενώ διετέλεσε ιδρυτικό μέλος, μπασίστας και συνθέτης του θρυλικού συγκροτήματος Τρύπες από το 1983 έως την απρόσμενη διάλυσή τους το 2001.

Μεταξύ της νέας του δουλειάς και του απώτερου παρελθόντος υπάρχει ένα ισχυρό κοινό σημείο κι αυτό δεν είναι άλλο από τη μελοποιημένη ποίηση. Το 1993, οι Τρύπες και ο συνθέτης Γιώργος Χριστιανάκης ηχογράφησαν τέσσερις συνθέσεις για την ταινία του Νίκου Γραμματικού ‘Η Εποχή Των Δολοφόνων’, με δύο από αυτές να είναι διασκευές σε γνωστά ποιήματα των Arthur Rimbaud («Μια Εποχή Στην Κόλαση») και Thomas Stearns Eliot («Σημαίνοντας Θάνατο»). Δύο χρόνια αργότερα, το 1995, οι παραπάνω συνθέσεις ενσωματώθηκαν μαζί με άλλες επτά (σε στίχους Γιάννη Αγγελάκα & μουσική Καρρά - Χριστιανάκη) στο δίσκο «Υπέροχο Τίποτα» που κυκλοφόρησε από την Virgin. Για περισσότερες λεπτομέρειες, σας παραπέμπω στο κατατοπιστικό κείμενο του συντοπίτη μου Άρη Καραμπεάζη.

Ως ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, ο Καρράς είχε κατά καιρούς στο μυαλό του διάφορες ιδέες, αλλά δεν έβρισκε την κατάλληλη παρέα για να τις υλοποιήσει, ενώ τα γνωστά οικονομικά και υγειονομικά θέματα του πρόσφατου παρελθόντος έβαζαν φρένο στα σχέδιά του. Μόλις στις αρχές του 2023 κατάφερε να κυκλοφορήσει το πρώτο του δισκογραφικό πόνημα «Ασκήσεις Απλότητας», μέσω της αθηναϊκής ετικέτας United We Fly, το οποίο περιλάμβανε αξιόλογες ορχηστρικές συνθέσεις με τη συνδρομή έμπειρων, αλλά και νέων ταλαντούχων μουσικών, όπως το παρουσίασε πολύ όμορφα η Εύα Κουσιοπούλου στην ανασκόπηση της περσινής χρονιάς. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και λίγες εβδομάδες πριν εκπνεύσει η φετινή χρονιά, πραγματοποίησε το δεύτερο δισκογραφικό του βήμα με τίτλο τα «Υλικά Της Χαράς», υπό την σκέπη της δραστήριας θεσσαλονικιώτικης Submersion Records. Η γνωριμία με το ποιητικό έργο και τη φιλοσοφία του Θεσσαλονικιού λογοτέχνη και κριτικού Ανέστη Ευαγγέλου έδρασε καταλυτικά στον ψυχισμό του και τον ενέπνευσε να μελοποιήσει δέκα ποιήματα.

 Θα σταθώ για λίγο στον άγνωστο για τον περισσότερο κόσμο Ανέστη Ευαγγέλου (1937-1994, πραγματικό επώνυμο Παπαδόπουλος), ο οποίος ανήκε στη δεύτερη γενιά της ελληνικής μεταπολεμικής ποίησης της Θεσσαλονίκης, όπως ήταν ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996), ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931-2020) και ο Μάρκος Μέσκος (1935-2019), οι οποίοι διακρίνονταν για τις φιλοσοφικές και υπαρξιακές τους ανησυχίες και αναζητήσεις. Ως λογοτέχνης ήταν δραστήριος και πολυγραφότατος, ενώ η ποίησή του βαθιά εξομολογητική και έντονα βιωματική. Ο πρόωρος θάνατός του ήταν η αιτία που δεν είχε την αναγνώριση που έτυχε στα ονόματα που προανέφερα. Η περαιτέρω ενασχόληση με τη ζωή και το έργο του σημαντικού αυτού πνευματικού ανθρώπου θ’ αποζημιώσει σε μεγάλο βαθμό όσες και όσους του αφιερώσουν χρόνο.

 Αρκετοί μουσικοί που συμμετείχαν στον πρώτο δίσκο εμφανίζονται κι εδώ, ενώ η προσθήκη νέων ονομάτων και ποικίλων οργάνων, όπως και η συμμετοχή χορωδίας, αναδύουν την ατμόσφαιρα της παρέας και του δημιουργικού πλουραλισμού. Αξιοσημείωτη είναι η δουλειά που έχει γίνει στην ηχοληψία και στη μείξη από τους αδελφούς Θεόδωρο και Άγγελο Μπουρνά του στούντιο Αρκαδικόν της οδού Μοναστηρίου, όπου ο ήχος είναι πεντακάθαρος και κανένα όργανο δεν επισκιάζει το άλλο, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία ενός αρμονικού ηχητικού περιβάλλοντος. Από το ξεκίνημα της ομότιτλης σύνθεσης είναι φανερό ότι ο κορμός των ενορχηστρώσεων ακολουθεί ροκ μονοπάτια που βαδίζουν πάνω οι κιθάρες του προαναφερθέντα Άγγελου Μπουρνά, το μπάσο του Καρρά και τα τύμπανα του Γιάννη Βούλγαρη, ενώ ο ηχητικός καμβάς εμπλουτίζεται με όργανα, όπως η γκάιντα του Βαΐτση Χαρακοπίδη στη δυνατότερη σύνθεση «Θηρίο Αγαπημένο», η φυσαρμόνικα του βετεράνου Γιώργου Αποστολάκη που δίνει ρεσιτάλ στο «Φως» ή το θέρεμιν της Εύας Ντούρου στο «Ο Ιησούς Εγκαταλείπει Τον Πατέρα Του», όπου παρατηρούνται ηχητικοί πειραματισμοί. Οι ερμηνείες του Καρρά παρότι λοξοκοιτούν στο ένδοξο παρελθόν, είναι προσγειωμένες και άμεσες, χωρίς έντονες κορυφώσεις και πομπώδεις τόνους, με αποκορύφωμα την ερμηνεία στο «Δίχως Καμιά Αυταπάτη», όπου νομίζεις ότι βρίσκεται δίπλα σου. Ο επίλογος «Τα Λόγια Των Ποιητών» συγκεντρώνει όλη την πεμπτουσία του δίσκου, ενώ ηχητικά φέρνει στο νου συγκροτήματα του Paisley Underground, όπως οι Dream Syndicate, οι Thin White Rope, οι Green On Red κ.ά.