Όλα θα τα διαγράψω

Ο Μαργαρίτης είναι μοναδική περίπτωση. Πολύ μάγκας και αυθεντικός για να γίνει λαϊκή φίρμα ευρείας κατανάλωσης. Βαριά και δύσκολη φωνή που δύσκολα θα έμπαινε στα καλούπια ενός «έντεχνα λαϊκού» συνθέτη (σαν το μεγάλο αδερφό του big brother, να πούμε) ώστε να περάσει στον πολύ κόσμο, όπως έκανε ο Μητροπάνος. Και σίγουρα ασυμβίβαστος χαρακτήρας, και φτάνει μια ματιά στη φωτογραφία για να το καταλάβει κανείς, μια που μετά τα σαράντα η φάτσα του ανθρώπου γίνεται ο καθρέφτης της ζωής και του χαρακτήρα του. Αυτό που κάνει το ξέρει καλά και δεν τον νοιάζει τι γίνεται παραπέρα. Και για όποιον δεν κατάλαβε, ο Μαργαρίτης είναι σκύλος, κι όποιος δε γουστάρει τη βόλτα του.

Η μπάντα υποτίθεται ότι είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί αυτό το δίσκο από την υπόλοιπη σοδειά του είδους, μια που αποτελείται από μουσικούς του «χώρου» (ένας είναι ο χώρος). Υπό τη γενική εποπτεία του Θοδωρή Μανίκα, το Μαργαρίτη και τους μπουζουξήδες του πλαισιώνουν μουσικοί κάποιας ηλικίας, από διάφορα ροκ γκρουπ της Αθήνας, μεταξύ τους και δύο μέλη των Mode Plagal, που έχω δηλώσει ότι τους θεωρώ την κορυφαία έκφραση της ελληνικής μουσικής σήμερα. Ο σκοπός της συνεργασίας φαντάζομαι ότι είναι αφ' ενός η απότιση φόρου τιμής στο Μεγάλο (γιατί είναι, πώς να το κάνουμε...) αφ' ετέρου το γεφύρωμα ήχων και νοοτροπιών που φαινομενικά είναι αντίθετες. Είναι όμως;

Η χημεία είναι τόσο καλή και το δέσιμο τόσο δυνατό, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Ρε μπας και είμαι σκυλάς και δεν το ξέρω; /Η μήπως οι μουσικοί είναι σκυλάδες και μας το έκρυβαν τόσο καιρό; Η πιθανότερη απάντηση κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ότι η άποψη που έχουν για το ροκ οι συγκεκριμένοι κύριοι είναι σκυλάδικη. Αυτό το βαλκανικό μέταλ, που ταλαιπωρεί τα αυτιά και τα νεύρα μας χρόνια τώρα, με κορυφαίο εκπρόσωπο το Βασίλη (αυτόν που ζούνε για ν' ακολουθούνε) είναι το ελληνικό ροκ για το μεγάλο ακροατήριο. Και να ποιο είναι το κρυφό του απωθημένο.

Όπως και να έχει, ο Μαργαρίτης είναι θεός, η μπάντα ξεσκίζει, τα μισά κομμάτια είναι δυναμίτες (τα άλλα μισά είναι σκουπίδια, αλλά το πήραμε απόφαση, ό,τι και να αγοράσεις κάπως έτσι σου βγαίνει), κυρίες και κύριοι, ιδού ο πρώτος σημαντικός ελληνικός δίσκος για το 2002!

4 (μην τρελαθούμε κιόλας...)