Ο Ρωμανός στη Λύρα

1 Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά, 2 Το ρολόι, 3 Όταν μου 'πες, 4 Μαρίνα, 5 Τα παιδιά των λουλουδιών, 6 Εϊ κορίτσι, 7 Η κόκκινη κοπέλα, 8 Δυο μικρά γαλάζια άλογα, 9 Ο βασιλιάς της καρδιάς, 10 Δεκαπέντε κλειδιά, 11 Μαρία, 12 Καραγκιόζη μου, χαρτονάκι μου, 13 Η γιαγιά, 14 Ο φανταστικός γιατρός, 15 Κοριτσάκι μου, 16 Το χάρτινο βιολί, 17 Η ζωή είναι ένα όνειρο, 18 Μπαλάντα χωρισμού (studio version), 19 The clock, 20 Τζώνης ο Μπόγιας

1 Ένας ευαίσθητος ληστής (live), 2 Το φεγγαράκι (live), 3 Γύρνα φτερωτή του μύλου (live), 4 Άσπρο περιστέρι (live), 5 Τζώνης ο μπόγιας (live), 6 Χαραυγή (live), 7 Η αγάπη μας κοιμάται (live), 8 Εϊ κορίτσι (live), 9 Μπαλάντα χωρισμού (live), 10 Το φεγγάρι φάνηκε (live), 11 Μια ηλιαχτίδα μακρινή (live), 12 Η αγάπη φεύγει με τα σύννεφα (live), 13 Μεταμόρφωση (live), 14 Το ρολόϊ (live), 15 Η Σόνια, 16 Παλιά χαλκογραφία, 17 Προσφιλής κυρία, 18 Ο μήνας, 19 Η γιαγιά (acoustic version).

Βλέποντας στα ράφια των δισκοπωλείων (ρομαντική εικόνα παλαιάς κοπής) τις κατά συρροή επανεκδόσεις της νέας Lyra από τον κατάλογο της παλιάς, σκέφτομαι καμιά φορά μήπως τελικά ήταν υπερβολικά δεικτικό και εν γένει υπερβολικό εκείνο το προ καιρού κείμενο κατά της εταιρίας και της αισθητικής με την οποία προσελκύει (ή μήπως αποκλείει) το ενδεχόμενο target group του σήμερα. Και μες σε αυτές τις σκέψεις αρπάζω τούτο το διπλό CD, που οπτικά τουλάχιστον ικανοποίησε κατ'αρχήν την όποια αισθητική μου ώστε να οδηγηθώ στο ταμείο. Άλλωστε κάθε τι άλλο που υπάρχει αναφορικά με τον Γιώργο Ρωμανό σε CD είναι δυστυχώς ανάξιο έστω και αναφοράς, δεν μιλάμε καν για αγορά.

Τι τα θες... Τα ίδια και χειρότερα κι εδώ. Άρπα-κόλλα και των γονέων! Προφανώς κάποιοι έξυπνοι εκεί έξω "ασπάζονται" την ιδέα περί του ότι αυτό που έχει σημασία είναι η μουσική, τα τραγούδια, το περιεχόμενο τέλος πάντων. Και καθώς μιλάμε για περιεχόμενο σαφώς εξαιρετικό, αποφασίζουν να το πλασάρουν με τον πιο χυδαίο και προσβλητικό τρόπο.

Ένα κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου από την Lifo, στο σύνηθες ημιθανές ύφος αντιμετώπισης της μουσικής ως τον φτωχό συγγενή του εξαναγκασμένου αστικού ρομαντισμού. Μια σκόρπια βιογραφία. Και η παράθεση των τραγουδιών. Τίποτε περισσότερο. Καμία περαιτέρω πληροφορία. Ούτε λόγος για παράθεση των υπεράνω εποχής μουσικών που πραγματώνουν το όραμα της φωνής του Ρωμανού, όπως ορθά επισημαίνει και ο μέγας Φώντας Τρούσσας στο Δισκορυχείον του, κάνοντας μάλιστα μια γενναία προσπάθεια να τους "βρει" και να τους "αναφέρει". Δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει από που προέρχεται το κάθε τι κανείς από τους υπεύθυνους της έκδοσης, που από ό,τι διαβάζω δεν προέρχονται δα και από τα κατώτερα κλιμάκια της εταιρίας...

Μιλάμε για ξεδιάντροπη κατάσταση... Ο πλέον ανυποψίαστος ακροατής - αγοραστής αν δεν... κοπιάσει κατά μόνας, δεν θα αντιληφθεί ότι κατ' αρχήν στο πρώτο CD περιλαμβάνεται ολόκληρο το άλμπουμ ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΛΟΓΑ, το ψυχεδελικό ολοκλήρωμα του Ρωμανού, αρκετά βήματα πιο πάνω από τα εισαγωγικά της πορείας του πρώτα singles (Μαρίνα, Το Ρολόι κλπ) και σε έναν ιδιόμορφο παράλληλο βίο με το στίγμα της φωνής του στον Χατζιδακικό κόσμο, που ακολουθεί κυρίως στο δεύτερο CD. Προφανώς όλα αυτά θεωρούνται άχρηστες πληροφορίες, που θα σας κουράσουν και θα αποσπάσουν την προσοχή σας από τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής.

Τι να το κάνεις όμως... Είναι σαν να βάζεις κάποιον που για χρόνια πουλάει σουβλάκια να ανοίξει αντιπροσωπεία της Bentley... Υπάρχει περίπτωση να μη λαδώσει το ξύγκι που αιώνια θα τρέχει στις παλάμες του τα χειροτεχνημένα μαλακά δέρματα των ξεχωριστών αυτοκινήτων; Καμία ασφαλώς!

Κορυφαία ερμηνεία του Ρωμανού θεωρώ τα δύο και κάτι λεπτά στο ΤΖΩΝΗΣ Ο ΜΠΟΓΙΑΣ. Η λιτότητα της σύνθεσης, το ούτως ή άλλως ωμό και πρωτόγονο θεματικό περιβάλλον των στίχων του Γκάτσου και η ίδια η "μνήμη" και η σημειολογική αναφορά του κομματιού περικλείουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όσα ήταν και όσα θα μπορούσε να είναι ο ερμηνευτής Ρωμανός. Η ψυχεδέλεια ποτέ δεν ήταν του γούστου μου και ποτέ δεν θα είναι. Οπότε εντελώς υποκειμενικά και ως στρατευμένος ακροατής μπορώ να ψάξω και να σας βρω αρκετά "κουσούρια" στα δέκα τραγούδια του ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΛΟΓΑ. Κυρίως σε ορισμένες -κατά τη γνώμη μου- συνθετικές ελλείψεις, που ίσως να τις επούλωνε η άποψη ενός πιο έμπειρου από το Ρωμανό συνθέτη, μιας και το εγχείρημα για μια ψυχεδέλεια ουδέτερη ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση (και όχι τυχοδιωκτικά ταιριασμένη, όπως τόσων άλλων) είναι ούτως ή άλλως πολυ μεγάλο. Όμως η απόλυτα ενσυνείδητη ερμηνεία, η δεινή εκτελεστική φρεσκάδα των... άγνωστων μουσικών, αλλά και η στιβαρή άποψη για τραγουδιστική αμεσότητα, που δεν χρησιμοποιεί κομπλεξικούς συμβολισμούς, υποταγμένο ελιτισμό και τσακισμένο διανοουμενισμό, ισοσκελίζει με το παραπάνω την παραπάνω έλλειψη, αν υποτεθεί ότι αυτή πραγματικά υπάρχει. Το πρώτο CD κλείνει με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να μεγαλουργεί στο πιάνο με το ευρέως γνωστό The Clock, την ορχηστρική ανατύπωση του 'το Ρολόι' δηλαδή, μια από τις απόλυτα οικείες στιγμές της πρόσφατης ελληνικής μουσικής ιστορίας που πεισματικά αρνείται να ξεθωριάσει μες στο χρόνο και μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ.

Για όλη την παραπάνω μακροσκελή παράγραφο μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να σας συστήσω να μην αγοράσετε την εν λόγω έκδοση. Ειδικά αφ' ης στιγμής δεν έχετε ουσιαστικά άλλη επιλογή για να ακούσετε και να ακούτε τα τραγούδια του Γιώργου Ρωμανού. Όταν το περιεχόμενο αξίζει για δέκα και η έκδοση με το ζόρι ξεπερνάει τα όρια του μηδέν, θεωρώ πιο σωστό να μην υπάρξει τελικά καμιά βαθμολογία. Ευελπιστώντας κάποτε σε μία δίκαιη μεταχείριση του περιεχομένου, δεν μπορούμε παρά να συνεχίσουμε τις ακροάσεις, κάνοντας ότι δεν καταλάβαμε πως κάποιοι μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας, καθώς ό,τι τελικά βρέθηκε-όπως βρέθηκε στα χέρια τους δεν είναι παρά ένα πάρεργο δίπλα στο θαύμα των Ζουζουνιών και των Ονιράμα.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το περιεχόμενο του άλμπουμ, την παπαρολογία των liner notes, αλλά και το "σήμερα" του Γιώργου Ρωμανού, που από τους αυτόκλητους ειδικούς καλείται εξαφανισμένος (μήπως για να μας τον "εμφανίσουν" και καλά... αυτοί, ως άλλη Πλάτωνος, που ομοίως πήγαν να μας πείσουν ότι χάρη σε αυτούς επανήλθε...), παραπέμπω και πάλι στο blog του Φώντα Τρούσσα, του σπουδαιότερου εν γένει εν ενεργεία Έλληνα δισκοκριτικού και μουσικομανιακού, μια και δεν υπάρχει τίποτε παραπάνω για να ειπωθεί από όσα παραθέτει.