Pray for your prey

Η ελληνική Defkaz Records δίνει πόνο τελευταία κυκλοφορώντας απανωτά πολύ καλούς δίσκους δημιουργικής, αυτοσχεδιαστικής μουσικής και τζαζ. Η τελευταία περίπτωση είναι αυτή εδώ η εφήμερη μάλλον μπάντα (έτσι κάνουν πολύ συχνά οι αυτοσχεδιαστές, αυτοσχεδιάζουν και σε σχέση με το πότε και με ποιους θα παίξουν) η οποία απαρτίζεται από τρανταχτά σημερινά ονόματα διεθνώς, όπως ο Giovanni di Domenico στο fender rhodes (ηλεκτρικό πιάνο), ο Gonçalo Almeida στο μπάσο, ο Balázs Pándi στα ντραμς και ο Έλληνας Γιώτης Δαμιανίδης στην ηλεκτρική κιθάρα.

Η ηχογράφηση έγινε στις Βρυξέλλες το 2017. Ο δίσκος αποτελείται από δύο μέρη, ένα σε κάθε πλευρά. Το πρώτο περιλαμβάνει δύο κομμάτια, τα "Laelaps" και "Prokris" και το δεύτερο άλλα δύο "Kephalos" και "Tephmissia", όλα αναφορές σε αρχαίες ελληνικές μυθολογικές μορφές .

Όταν χρησιμοποιούνται αποκλειστικά ηλεκτρικά όργανα, ότι και να κάνουν οι παίχτες, αυτό που θα βγει, δεν μπορεί παρά να προσεγγίζει με έναν τρόπο το rock. Εδώ το προσεγγίζει … δεν είναι ακριβώς rock, γιατί rock είναι μόνο τα υλικά και όχι η πρόθεση. Υπάρχει βέβαια και ο Balázs Pándi ο οποίος είναι ένας drummer που μοιάζει να ξεφύτρωσε από το πιο hard rock περιβάλλον με το εκκωφαντικό, μονολιθικό και άκρως δυναμικό παίξιμό του που σε στιγμές θυμίζει ακόμα και τον Ginger Baker! Κάθε χτύπος σου τρυπάει τα νευρικά κύτταρα! Παρόλ’ αυτά, η πρόθεση είναι ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός και η δημιουργία ενός αυτόνομου, ακατανόμαστου μουσικού οργανισμού, πέρα από καθορισμένα πλαίσια. Δεν μπορώ να μη θυμηθώ και τον Keiji Haino βέβαια, με τον οποίο ούτως ή άλλως έχει συνεργαστεί ο Balázs Pándi κάνοντας το ίδιο free περίπου rock (κρίμα που δεν πρόλαβε ο Haino να συνεργαστεί και με τον Ginger Baker, μια χαρά θα τα πηγαίνανε!).

Ακούμε στο πρώτο κομμάτι αυτόν τον ηλεκτρικό αυτοσχεδιασμό να αναπτύσσεται σταδιακά. Όλα ξεκινάνε μαλακά και ψύχραιμα με μελωδισμούς και σχεδόν ambient διαθέσεις, όχι πολύ μακριά από τους απόκοσμους κιθαρισμούς ας πούμε του Loren Mazzacane Connors, όμως σιγά σιγά σχεδόν χωρίς να γίνεται αντιληπτό, οι τόνοι ανεβαίνουν μέχρι που μετά από κάμποσα λεπτά αντιλαμβανόμαστε ότι ακούμε τη μουσική των σφαιρών υπό καθεστώς καταιγίδας έχοντας μια κατάληξη πολύ δυναμική, σαν μέσα σε μια γιγαντιαία ηλεκτρική φούσκα στο διάστημα.

Στο δεύτερο κομμάτι τα πράγματα ακολουθούν μια ελαφρώς ανάποδη πορεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετακινούμαστε από το concept. Μπαίνουν κατευθείαν με φόρα, δυναμικά γρατζουνάνε τα όργανα με θέρμη, σαν να συνεχίζουν από κει που είχαν μείνει στο πρώτο κομμάτι και κάπου στη μέση κάνουν μια παύση για να εξερευνήσουν κάπως πιο ψύχραιμα άλλες πιο ημίφωτες περιοχές, καταλήγοντας να διεκδικούν με σθένος μια θέση σίγουρη μέσα στα χάη.

Ανάμεσα στα πολλά τέτοια παραδείγματα που κυκλοφορούν τις τελευταίες δεκαετίες (αυτό το αυτοσχεδιαστικό περίπου rock δηλαδή), η έκδοση αυτή όχι απλώς μπορεί να σταθεί αλλά μπορεί και να ξεχωρίσει και σαφώς αξίζει προσοχής.