Profile
Κάτω από το όχι και τόσο διαφωτιστικό (και μάλλον ακαλαίσθητο) όνομα Githead κρύβεται μια απροσδόκητη συνεργασία. Από τη μία μεριά έχουμε το ζεύγος (και στη ζωή πέρα από τη μουσική) Colin Newman και Malka Spigel και από την άλλη τον κύριο Robin Rimbaud. Ας κάνουμε πρώτα τις συστάσεις για όσους δεν γνωρίζονται: οι Newman και Spigel είχαν κάποτε πυρπολήσει με νότες-μικρές πυρκαγιές τα ατίθασα νιάτα μας (για να θυμηθώ και τον προσφάτως αποδημήσαντα ποιητή), ο ένας από τις επάλξεις των pop-punkers Wire (οι οποίοι φυτοζωούν ακόμη) και η άλλη μέσα από τους Minimal Compact, εκείνη την τόσο ιδιαίτερη και τόσο παραγνωρισμένη μπάντα του ethno-wave. Ο δε Rimbaud, πιο γνωστός στην πιάτσα σαν Scanner (άντε να τον βρεις στο internet με τέτοιο όνομα!), είναι ένας από αυτούς τους μετα-μοντέρνους μουσικούς οι οποίοι εξερευνούν τα όρια μεταξύ μουσικής, ήχου και τυχαίου θορύβου, και είχε κάνει αίσθηση στην αρχή της δεκαετίας του 90 με τη χρήση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων σε μια ηλεκτρονικά διεστραμμένη εφαρμογή της ambient αισθητικής.
Θα μου πείτε τώρα, ποιο είναι το απροσδόκητο; Η γέφυρα που συνδέει τις ηπείρους της electronica και του ευρύτερου ροκ χώρου έχει γίνει πια τόσο πολυσύχναστη και περπατημένη όσο και η ...γέφυρα του Βοσπόρου στην Κωνσταντινούπολη! Οι συνεργασίες αυτές που κάποτε ήταν ταμπού και ...εγκλήματα καθοσιώσεως, τώρα πλέον είναι κάτι το εντελώς τετριμμένο. Το απροσδόκητο λοιπόν της ιστορίας είναι ότι σε αυτή τη συνεργασία ο Scanner άφησε σπίτι του τα ηλεκτρονικά συμπράγαλα και ξανάπιασε την κιθάρα (δημοσίως μάλιστα για πρώτη φορά)! Εξίσου απροσδόκητη (για μένα) είναι και η ποιότητα του ηχητικού προϊόντος αυτής της συνεργασίας (αν και κάποιοι λίγοι υποψιασμένοι είχαν ήδη συλλάβει τους καλούς οιωνούς που εξέπεμψε το προ εξαμήνου EP "Headgit"). Είχα πιστέψει κι εγώ ότι για τους συγκεκριμένους μουσικούς, το βάρος του χρόνου είχε συνθλίψει οριστικά κάθε ουσιαστικό καλλιτεχνικό δυναμικό. Διαψεύστηκα! Μεγάλη υπόθεση τελικά αυτή η χημεία!
Όχι ότι θα ακούσετε κάτι πρωτοποριακό από τους Githead. Οι φετιχιστές της καινοτομίας ας μην πλησιάσουν. Χωρίς να απαρνούνται το παρελθόν τους (κανείς σοβαρός δημιουργός δεν το κάνει!)) φτιάχνουν έναν δίσκο με παραδοσιακά υλικά που ακούγεται οικείος και καθησυχαστικά ασφαλής σαν το ...σπιτικό φαΐ της μαμάς. Μπάσο, κιθάρες, ντραμς (από τον Max Franken, επίσης παλιό μέλος των Minimal Compact) και ενίοτε drum machine, οικοδομούν τον ήχο των Githead, αλλά, ως γνωστόν δεν είναι τα υλικά μόνο που κάνουν το μάγειρα. Από μια μπριζόλα άλλος παραδίδει ένα πιάτο υψηλής γαστρονομίας και άλλος ένα κομμάτι ...κάρβουνο! Και οι Githead σίγουρα δεν είναι ατζαμήδες!
Αν προσπαθούσε κάποιος να περιγράψει τη μουσική του "Profile" με ...μουσικοκριτικούς όρους θα έλεγε ότι είναι το αποτέλεσμα της γονιμοποίησης του post-punk γενετικού κώδικα με το σπέρμα του post rock και κάποια βασικά pop γονίδια! Κάτι που καθίσταται σαφές ήδη από την πρώτη ρουφηξιά του "Alpha" (αυτό το άτιμο το μινόρε, πόσο μιλάει στην καρδιά!). Ομιχλώδη κιθαριστικά τοπία με ρέοντα περιγράμματα που θυμίζουν άλλοτε Cocteau Twins (κορυφαίο το "Raining down") και άλλοτε τους καλούς Chameleons ("Cosmology for beginners"). Το φανκίζον μπάσο της Malka παρέχει τη βάση πάνω στην οποία στήνονται οι κιθαριστικές ατμόσφαιρες και τα γοητευτικά ατελή φωνητικά του Newman, συνθέτοντας τελικά έναν ιδιοσυγκρασιακό συναισθηματικό δίσκο που κοιτάζει τον κόσμο με μια αδιόρατη μελαγχολία.
Κάνοντας αντίλογο στον εαυτό μου (γιατρέ τι σύμπτωμα είναι αυτό;) θα μπορούσα να πω ότι ίσως λείπουν στο δίσκο οι ανατροπές, λίγη παραπάνω ένταση και κάποια επιπρόσθετα "καλολογικά στοιχεία". Αλλά ας μην μεμψιμοιρώ... Εν τέλει, πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω από μια "τίμια και αξιοπρεπή" προσπάθεια (η κατ' ευφημισμό διατύπωση του "χάλια είναι, αλλά δεν θέλω να θάψω!"). Και μπορεί να μη συγκινήσει τα ταμεία... Μπορεί να περάσει απαρατήρητο σε αυτές τις πληθωριστικές εποχές μας.. Όμως πολύ χάρηκα με αυτό το δίσκο. Είναι σαν να έχεις νέα από παλιό φίλο και αυτά να είναι καλά...
