Interiors

Ενάμισι χρόνο της πήρε της Cameron Mesirow για να παραδώσει τον διάδοχο του "Ring". Το μετράμε απ' όταν καταπιάστηκε μαζί του, διότι στο σύνολο έφτασε τα τρία. Ένας λόγος γι' αυτό ήταν η μετακόμισή της απ' το Λος Άντζελες στο Μανχάταν, που εντωμεταξύ ήρθε να περιπλέξει εμάς, την ίδια και τα πράγματα. Άλλος ένας, ο τοκετός της ήπιας έμπνευσης, όπως καταλάβαμε εκ των υστέρων.

Πίσω στο '10, η Glasser -καλλιτεχνικό προσωνύμιο της Mesirow για σόλο χρήση- έδωσε ένα ντεμπούτο εξαιρετικό, ανάμεσα στους σημαντικότερους δίσκους της χρονιάς. Φέτος έρχεται να απαντήσει πλέον συγκεκριμένα στο ποια κατεύθυνση αποφάσισε να ακολουθήσει στη συνέχεια, στο έως χθες ρητορικό ερώτημα δηλαδή. Κι ο δεύτερός της δίσκος ξεχειλίζει από αρτίστικη ποπ.

Στον οποιονδήποτε θελήσει να χαρακτηρίσει το "Interiors" κόνσεπτ άλμπουμ, του επιτρέπεται. Αφού κουβαλάει άμεσες εμπνεύσεις απ' το βιβλίο του Rem Koolhaas για τη νέα κατοικία της Mesirow, την Νέα Υόρκη, που η έκδοσή του ευδοκίμησε το '78 (συνομήλικο του "More Songs About Buildings And Food" κι άλλων αξιών της πόλης). Εξάλλου, μετρημένα είναι τα βιβλία για πόλεις που έχουν κάτι το ξεχωριστό για να ασχοληθεί κανείς.

Συνεχίζουμε. Όποιος θέλει να ψαχτεί πιο πολύ για το πού αλλού βρήκαν σημείο επαφής η μουσικοσυνθέτρια/ ερμηνεύτρια Cameron Mesirow, ο παραγωγός Van Rivers, ο συνυπογράφων το artwork σχεδιαστής Jonathan Turner κι ο αρχιτέκτονας/ θεωρητικός Koolhaas που λέγαμε, ας κοιτάξουν στην έννοια μοντερνισμός. Αλλά ο μοντερνισμός στη μουσική δεν ήταν ποτέ εύκολα εφαρμόσιμος. Διασαλεύει τις εντυπώσεις τη μία πίσω απ' την άλλη. Σε παρασύρει μέχρις ότου βρεις την λυδία λίθο που θα ξεδιαλύνει το τι θα αποδεχθείς (ως σημαντικό) απ' ό,τι ακούς να συμβαίνει.

Μία ανάλογη εντύπωση δίνει κι η Glasser, πως το μόνο που εμπιστεύεται για να βγάλει δίχως παλινωδίες εις πέρας την υπερφορτωμένη ακολουθία ύφους και φόρμας είναι τη φωνή της. Θυμίζει μέσες άκρες την Julia Holter απ' τις νεότερες ή το πέρασμα της Bjork απ' το "Vespertine" στο "Medulla" απ' τις παλιότερες συναδέλφισσες. Ειδικότερα η Ισλανδή είναι η καταφανέστατη επιρροή εδώ, για να μιλάμε λίγο πιο πρακτικά.

Στα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το "Exposure", το "Keam Theme" ή το εναρκτήριο "Shape", η Glasser καταφέρνει να αυξήσει την εμβέλειά της και να σε κάνει ευχαρίστως να της υποκλιθείς. Σε ένα άλλο, το "New Year", προσπαθεί να στήσει καρέ καρέ ένα ποπ κομμάτι με την σκέψη στα τσαρτ, κάπου στην Florence + The Machine επί το ηλεκτρονικότερο και με σαξόφωνο, για το single των μάνατζερ όπως λέγαμε κάποτε.

Όντως, το "Interiors" κάποιες φορές δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι εξαρχής αναμενόταν από αυτό. Ακούγεται κάπως δύστροπα ιδεαλιστικό. Κι η σύγκριση, το κακό θηλυκό της συζήτησης, βγαίνει για να δαιμονολογήσει επί του δίσκου, όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει, καθότι δεν υπάρχει κάποια προφανή διαφορετικότητα για να τον υπερασπιστεί, έναντι τουλάχιστον του "Ring". Μα αν πηγαίναμε μ' αυτό μόνον ως βασικό κριτήριο, αλίμονο, η συντριπτική πλειονότητα των δίσκων που εκδίδονται θα 'ταν κατευθείαν για ανακύκλωση. Ιδίως όταν είναι η μουσική αυτή που αντέχει δυνάμεων κι ουσίας.