The friends of Rachel Worth
Κατάλαβα, κατάλαβα: παλιά ακυκλοφόρητα, στοκ της ντουλάπας ή δεύτερες βερσιόν και τα τοιαύτα... Κι όμως όχι. Είναι ένας καινούργιος δίσκος τους. Αρχικά σκέφτηκα ότι κάποιος οργάνωσε πλάκα (οι πλάκες μας έχουν ξεφύγει από τα τετριμμένα, σας προειδοποιούμε). Λοιπόν, επειδή το πιθανότερο είναι να μην τους ξέρετε καν, θα σας βοηθήσουμε. Άπό το 82 έως το 88 έβγαλαν 6 δίσκους (δεν έβγαλαν το 85) - και πολλοί μας ήταν. Ξεκίνησαν άτονα μα ταλαντούχα: "Send me a lullaby". Δίσκος που σήμερα εκτιμούμε περισσότερο. Το "Before Hollywood" μας γύρισε ανάποδα - πίσω στα βασικά με μερικά από τα κορυφαία ενδοσκοπιακά τρακς. Από τους δίσκους της δεκαετίας. (Για ποιόν; Για όλους μας παιδιά μου. Ότι λέμε για μας ισχύει και για σας, κι ας μην το ξέρετε ακόμα). Το "Spring Hill Fair" μας φύσηξε κατάμαπα τον πρώτο αέρα λοφίσιας φρεσκάδας και τα Εργένικα Φιλιά τους έγιναν ο κρυφός μας ύμνος. "Liberty Belle and the Black Diamond Express"; Εκπληκτικό. Μπορεί ένας εξαιρετικός ποπ δίσκος να είναι ποτέ και ένας εξαιρετικός ροκ δίσκος; Μπορεί έδειξαν. Στο "Tallulah" (η συμπάθειά μου, γιατί πάντα ήμουν αισιόδοξος και χαζοχαρούμενος) τρίβουν την καλύτερη ποπ στις μούρες των ποζάτων βρετανών συναδέλφων (up - tempo, up - mood, up - dick δισκάκι). Στο 16 Lovers Lane την εκλαϊκεύουν - έκτοτε μπορούσατε να τη χαρίσετε σε όλους. Με 2 λόγια, αν κάτσουμε να υπολογίσουμε όλες τις ώρες που φάγαμε μαζί τους θα βγουν δε ξέρω κι εγώ πόσες Austral weeks.
Τι παιζόταν μέσα στο σχήμα; Κι εδώ δυάδα. Αλλά μην ακούω για Μόρισσευ και Μαρς - αυτό ήταν το απόλυτα αλληλοσυμπληρωτικό ντούο. Robert Foster, Grent Mc Lennan. Ο αγέλαστος και ο γελαστός. Ο ποιητής και ο καθημερινός. Ο ενδοσκόπος και ο ερωσκόπος (αφού και την γλυκιά Αμάντα του Βιολιού που τους συνόδευε από το Ταλούλα και μετά, τη διπλάρωσε ο άτιμος). Και τώρα ξανά μαζί. Ίδιοι στη φάτσα (λίγο πάχυνε ο Grant), ίδιοι στο στυλ. Άλλωστε το τι πρόσφερε ο καθένας στο συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια φάνηκε αναγλυφότερα στα προσωπικά τους LP. Κι οι δυό είχαν καλά τραγούδια, αλλά μου φαίνονταν σα ψάρια έξω από το νερό (εκτός αν με προκαταλάμβανε η νοσταλγία). Λείπει η κλασσική μακρυμούρα ντράμερ τους αλλά πιστοί στην παράδοση την αντικαθιστούν με την Janet Weiss (από τους Sleater Quasi), και φέρνει και από κει ακόμα δύο τρεις συμμετοχές (πάνε νέα μέλη; είδες άμα έχεις γνωστούς;). Επίσης λείπει και η Αμάντα (ποιος ξέρει τι της έκανε το κτήνος). Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε γυναικεία φωνητικά, ούτε και τσελλοειδή. Μουσικά είναι σα να ενώθηκαν οι προσωπικοί τους δίσκοι με ψήγματα από τα πρώτα τους, ιδίως το Spring Hill. Ο δίσκος δεν έχει γερά χάιλαιτς. Έχει όμως τη στόφα ενός δίσκου των Foster / Mac Lennan. Αυτό σημαίνει ότι σου κάνει καλή παρέα και μπορείς να αφεθείς άφοβα. Όμως, όπως κάθε go beet δίσκος θέλει και πολύ ψήσιμο. Νέες Αύστραλ Βδομάδες έρχονται.
