Βright yellow bright orange
Μην ξεχνώντας ποτέ πως οι εναπομείναντες Go-Betweens με βοήθησαν τα μέγιστα, την τελευταία φορά που βρέθηκα στο Σίδνεϋ και έμεινα ρέστος από λεφτά, γκόμενα και τσιγάρα, τους εντάσσω στον κύκλο των ευνοούμενων μου και προτίθεμαι να προωθήσω με κάθε τρόπο τούτο εδώ το νέο τους δισκάκι, που κατά τα άλλα είναι μια μπαλανταδόρικη μούφα από Αυστραλούς παλιοροκάδες (ή αλλιώς: παλιό-Αυστραλούς ροκάδες), με λογοτεχνίζον παρελθόν.
Στην προ διετίας χαμηλότονη -πλην- ένδοξη επιστροφή τους ο Λάμπρος Σκουζ φρόντισε να σας πληροφορήσει για το σπουδαίο τους παρελθόν, οπότε δεν νομίζω ότι χρήζετε επαναλήψεως. Ο νέος δίσκος χωρίς να προσθέτει ή να αφαιρεί κάτι ουσιώδες στο θρύλο της σπουδαίας αυτής Αυστραλέζικης μπάντας, επιβεβαιώνει τις υποψίες μας, περί του ότι ήταν περισσότερο προετοιμασμένοι για την κρίσιμη «ενηλικίωση» από κάποιους άλλους (...), και ότι είναι αιωνίως καταδικασμένοι να γράφουν πανέμορφα τραγούδια και μόνο...
Το διαχρονικό πλέον δίδυμο των Foster και Mc Lennan αλλάζει συνεργάτες για άλλη μια φορά, και μέσα σε ένα ηχητικό περιβάλλον περισσότερο οικείο απ' όσο θα μπορούσε να φανταστεί και ο πιο συντηρητικός οπαδός του γκρουπ, στήνει έναν δίσκο που με άνεση στέκεται δίπλα στα αριστουργήματα της χρυσής εφταετίας ('82-'88), χωρίς να τα φθείρει ή να τα ξεπερνάει ταυτοχρόνως (είναι το κλίμα μάλλον μέσα στο οποίο ηχογραφήθηκαν εκείνοι οι δίσκοι, που τους καθιστά αξεπέραστους, τείνω να το πιστέψω πλέον αυτό). Συνεχίζουν να υπενθυμίζουν στον Lou Reed πόσο πιο συμπαθητικός θα ήταν αν πότιζε με ψήγματα αισιοδοξίας τις σκέψεις του, και εντοπίζουν πέντε- δέκα ακόμη απλά πραγματάκια για τα οποία πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και να μην γκρινιάζουμε. Και φυσικά τραγουδούν για αυτά...
Ελαφρώς πιο up-tempo, και έναν τόνο πιο «ηλεκτρικοί», απ' ότι στο 'Friends Of Rachel Worth", οι Go-Betweens συνεχίζουν την δεύτερη φάση της καριέρας τους με έναν δίσκο στον οποίο (ΝΑΙ), υπάρχουν και high-lights (έχω ξεπατικώσει την κριτική του Σκουζ, όπως διαπιστώνετε!). Το εκπληκτικό 'Mrs Morgan' έρχεται από τα παλιά για να διηγηθεί οικείες φθινοπωρινές ιστορίες για μια γυναίκα που δεν ήθελε να δει τη βροχή, και τραγούδια όπως το 'Crooked lines' και 'Something for myself', υπογραμμίζουν με άριστο τρόπο την εμμονή τους στο σοφιστικέ στυλ που μας ανάγκασε να τους λατρέψουμε και το 'Make her day' μας θυμίζει πόσο αγαπησιάρηδες ήταν πάντοτε.
Η καλύτερη στιγμή του δίσκου έρχεται λίγο προτού κλείσει η πρώτη πλευρά (αν περιμένετε λίγο και το αγοράσετε σε βινύλιο βέβαια...), όπου και περιμένει υπομονετικά ένα στακάτο, ελαφρά σκοτεινό και νευρικό και υπερ-εμπνευσμένα απολογητικό 'Too much of one thing', μοιάζει να ξεπηδάει από τα sessions για το (προσωπικά αγαπημένο) 'Tallulah' LP. Στο ίδιο μήκος κύματος και το 'Old Mexico' λίγο παρακάτω, με ανεβασμένες εντάσεις μάλιστα. Πιο «πικρές», δύσκολες και εσωτερικές στιγμές υπάρχουν και σε αυτό το δίσκο πάντως, για όσους τυχόν ανησύχησαν.
Αν μετά από όλα αυτά κάνετε τον κόπο να διαβάσετε με προσοχή και τους πάντοτε με ιδιαίτερο τρόπο προσεγμένους στίχους τους (που και πάλι παίρνουν άριστα!) θα διαπιστώσετε πως η νέα δουλειά των... από αρχαιοτάτων χρόνων ερχόμενων Go Betweens εύκολα συγκαταλέγεται στα απαραίτητα ακούσματα του παρόντος. Το θέλετε πιο λιανά; Οι Belle & Sebastian ποτέ δεν θα κυκλοφορήσουν ξανά έναν τόσο ουσιαστικό δίσκο...
