Σε αντίθεση με τους ομόλογούς τους από τη δεκαετία του '60, οι καλύτερες μούρες των ποπ γκρουπς του '80 δεν σχημάτισαν σούπερ γκρουπ ούτε γίναν βροντόσαυροι. Αντίθετα βολοδέρνουν σε διάφορα σχήματα και σχηματάκια (τα περισσότερα της συμφοράς) και ορισμένοι μοιάζουν να θέλουν μαζοχιστικά να ξεκινάνε από την αρχή. Σαν τους παλιούς άσους που συνεχίζουν την καριέρα τους στη Γ΄ εθνική. «Οι Go Kart Mozart είναι το σχήμα του Laurence από τους Felt. Τώρα μπορείτε να βγάλετε το αυτοκόλλητο». Νομίζω ότι όλοι σε κάποια φάση πήραμε χαμπάρι ότι ο Laurence Σκέτο άρχισε να είναι «ανήσυχος»: έμοιαζε να θέλει να ξεφύγει από τις ασφυκτικές σπαραξικάρδιες ωδές των Felt. Το έκανε μόλις συμπλήρωσε τον κύκλο τους, αλλά λίγο πιο πριν είχαν φανεί oι παρακαμπτήριοι που σκόπευε να ακολουθήσει. Θυμίζω το δίσκο τους με τις είκοσιτόσες οργανικές μινιατούρες και το jazzy χάζυ 'Train above the city' (ξανακούστε αυτούς τους δίσκους σήμερα). Ας πούμε λοιπόν ότι το 'Instant wigwam and igloo mixture' (με τέτοιους τίτλους δεν θα γίνει ποτέ εμπορικός... αλλά δεν τον βλέπω να πολυνοιάζεται) συνεχίζει σ' αυτούς τους δρόμους. Είναι ποπ αρτ, έχει ποικιλία και κάνει τους δείκτες στο αισθητηριακό μας ποτεσνιόμετρο να κυμαίνονται από ευφορία σε εκνευρισμό και ξαναμανατανάπαλιν. Μπορεί και παίζει σ' όλες τις θέσεις με χαρακτηριστική ευκολία και χωρίς να σε ξενίζει, αν και δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για το τελευταίο. Μπορεί φερ' ειπείν να ακούγεται ως 60ς μπάντα από τη μία ('Wendy James') και ως Danse Society από την άλλη ('Depleted soul'), και από ωραίος σεβεντάς (χωρίς να τον νοιάζει σε αυτό το τελευταίο αν βροντάει στου (Neil) Cassίdy το κεφάλι). Και στο τέλος, δεν ξεχνάει να και ηχεί ως Φέλτ της τελευταίας τους φάσης όπως τα μονόλεπτα (άντε πάλι !) openining και closing track. Στα ενδιάμεσα βάζει τα instumental bubbles του και τις υπόλοιπες χαζομάρες και σπιτικά τεχνάσματα που έχουν και την πλάκα τους και το ενδιαφέρον τους και τον ερασιτεχνισμό τους και τη μαλακία τους. Στοιχηματίζω ότι και στα gigs του, αν καταδέχεται να κάνει, θα γίνεται Η πλάκα.