Go March

Πρωτοσυστήθηκαν με το "Rise" (με το ρεμίξ των Peaking Lights να είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον). Βελγικό instrumental τρίο - Philipp Weies, Hans De Prins, Antoni Foscez - που παίζει γενικά ηλεκτρονικό ροκ. Πιο ειδικά ανακατεύουν post-rock, kraut και μπόλικo γενικής χρήσης psych. Είναι καλοί.

Ο Weies δήλωσε πως ξεκινώντας φανταζόταν το γκρουπ κάτι σαν τους Lighting Bolt, αλλά ανακάλυψε σύντομα πως είναι ικανοί για παραπάνω. Φαίνεται και από τη λογική του δίσκου που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα σε συνειδητοποιημένες ασκήσεις στιλ και ένα αβίαστο ξεδίπλωμα μιας ντεμί σκοτεινής χαράς. Το προσεκτικό αφτί θα τους αναγνωρίσει τη χάρη να περνάνε από όργανο σε όργανο και από διάθεση σε διάθεση χωρίς να ρισκάρουν τη γενικότερη αίσθηση πως για αυτούς η ώρα είναι τέσσερις τα ξημερώματα και ούτε δευτερόλεπτο πιο νωρίς.

Είναι σαν να μαζεύτηκαν οι Cluster, οι GY!BE, οι 65daysofstatic και να οδηγούν ένα αυτοκίνητο σε δρόμο φανταστικής πόλης του David Lynch. Η διαδρομή κρατάει όσο πρέπει και σταματάει ακριβώς την ώρα εκείνη που χαράζει και ο τελευταίος οδηγός καταλαβαίνει πως πρέπει να κλείσει τα φώτα.

Από τo ύπουλo ''The Shape of Bambi'' μέχρι τον συνδυασμό post-techno και soul post-rock στο ''Lighthouse'' και από το προαναφερθέν ''Rise'' έως το άψογο κλείσιμο με το ''The White Lodge'' (αναφορά στο Τwin Peaks, τελικά δεν ήταν ιδέα μας όλο αυτό περί Lynch), το γκρουπ κρατάει την ποιότητα σταθερά ψηλά και τη σκοτεινιά σταθερά διαχειρίσιμη.

Ανεξάρτητα από το πιο συνθετικό θα σκεφτείς κάθε φορά πριν τη λέξη rock για να τους περιγράψεις σε κάποιον (electronic, math, post, kraut) οι Go March είναι κατά βάση ένα ροκ γκρουπ, όπως και η ψυχολογία των συνθέσεων. Ούτε ίχνος ρετρο-φουτουρισμού ούτε το τυπικό hip ''περνάμε καλά με το motorik και αυτό βγαίνει στον κόσμο'' κλίμα που ακούμε δίσκο παρά δίσκο τα τελευταία χρόνια. Θα αναζητήσουμε, λοιπόν, τις αρετές τους σε πιο τυπικά χαρακτηριστικά όπως την ικανότητά τους να κρύβουν την εγγενή επική λογική των συνθέσεων κάτω από έξυπνα και ελεγχόμενα ξεσπάσματα (χρησιμοποιούν τα σύνθια αριστοτεχνικά). Αν πρέπει να τους χρεώσουμε κάτι, θα αναφερθούμε στο αίσθημα επανάληψης που μπορεί να σου δημιουργηθεί με κάθε τέτοιου είδους δίσκο που δεν είναι αριστούργημα. Αν κρατούσε έστω και πέντε λεπτά παραπάνω, θα είχαμε πρόβλημα, τώρα μικρό το κακό.

Κυκλοφόρησε στην εκπνοή σχεδόν του περασμένου έτους και αν είχε βγει λίγο πιο πριν ίσως διεκδικούσε θέση στη λίστα μου με τα καλύτερα. Το αν θα γίνουν ποτέ γκρουπ που θα αφορά τις λίστες ή θα μείνουν κρυμμένοι στο ευρύτερο underground εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες που δεν μπορούμε να υπολογίσουμε. Έναν καφέ θα τον στοιχημάτιζα, πάντως, ότι θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας.