God help the girl
Κάτσε να πω πρώτα το ανέκδοτο για να περάσουμε καλά: πόσοι τραγουδιστές χρειάζονται για να φτιαχτεί όμορφα και μελαγχολικά το νέο άλμπουμ των Belle & Sebastian, χωρίς την απαραίτητη συμμετοχή των τελευταίων; Οχτώ και ο Neil Hannon. Συνεχίζουμε τώρα με τα φιλολογικά ζητήματα...
Στη ζωή παράλληλα, μετά και εν μέσω των Belle & Sebastian, o Stuart Murdoch είναι αυτός που κερδίζει τα credits της πιστότητας, έστω και πέφτοντας στην παγίδα της αναγνωρισιμότητας. Ο μόνος που δείχνει να μην ξεχνάει πως ό, τι άφησε πίσω της η πρωθύστερα all star σκωτσέζικη ποπ ομάδα είναι μερικά άριστα, περισσότερα υπέροχα και πάρα πολλά απλώς όμορφα τραγούδια. Και κάπως έτσι ξεχάστηκαν τα αδιάφορα, τα γεμίσματα, τα κάπως άνοστα και η έλλειψη νεύρου που επέδειξαν από ένα σημείο και μετά.
Το πρότζεκτ υπό τον γενικό τίτλο God Help The Girl δεν επαναφέρει τον Murdoch βέβαια ολοκληρωτικά στα χρόνια της φοιτητικής pop αθωότητας, αλλά ικανοποιητικά τον απομακρύνει από τους ούλτρα επαγγελματικούς μήνες της pop ωριμότητας. Με σημαία την αναντίρρητα σαγηνευτική φωνή της Catherine Ireton και με lovely pop βοήθειες που φτάνουν μέχρι τον ξεπεσμένο πρίγκηπα που γυρνάει στο όνομα Neil Hannon, φιλτράρει τις όποιες ρετρό τζαζ διαθέσεις, που θα μπορούσαν να τινάξουν στον αέρα της βαρεμάρας το εγχείρημα, σε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που δεν έγραψε από το 2002 και μετά και το τελικό αποτέλεσμα είναι απόλυτα θετικό για φανατικούς, φίλους, περαστικούς... μέχρι και απλά περίεργους.
Προσπεράστε το αδικαιολόγητα αντικέ πρώτο single του δίσκου με τίτλο Come Monday Night (ή έστω απολαύστε απλά τη σοφή εγχορδογραμμή...), κρατήστε φυσικά το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι που είναι υπεράνω σκέψεων και κρίσεων καθώς απλοϊκά χτυπάει τις σωστές μουσικολογικές σας χορδές και παραπέρα θα βρείτε τραγούδια και για τις πρώτες και για τις κατοπινές σας ακροάσεις. Ανάλογης αισθητικής υπεραξίας το Musicians Please, Take Heed, ενώ δύσκολα μπορώ να φανταστώ πλέον ιδανικό Dj set σε μπαρ που το βρίσκει το ξημέρωμα και δεν σπεύδει να συμπεριλάβει στα τελευταία ποτά των θαμώνων το ελλειπτικό βαλσάκι του I Love Your Jeans.
Δηλαδή όλα είναι ωραία και καλά αν αγνοήσετε τη συμμετοχή του Neil Hannon, ο οποίος κυνηγάει μια παράσταση που ευτυχώς δεν καταφέρνει να κλέψει, κάτι σοφιστικέ τζαζοφίλερς εδώ κι εκεί και το υπoτιθέμενο γεγονός του ότι πρόκειται για ένα concept άλμπουμ. Μια όμορφη και ειλικρινής επιστροφή, μετά από το μούδιασμα που μας προκάλεσε δις η προσπάθεια της Isobel Camπbell να μας πείσει ότι και καλά είναι το σκοτεινό και παράξενο ξωτικό του δάσους. Ο θεός να το βοηθήσει το κορίτσι λοιπόν...