Lift your skinny fists like antennas to heaven

'Σηκώστε τις αδύναμες γροθιές σας σαν κεραίες στον ουρανό', όμορφος τίτλος \ δε σου φαίνεται έντονα πολιτικοποιημένος; (μήπως τον είδανε σε κανένα πανό στα επεισόδια στο Seattle;) \ ήξερα οτι κάτι 'κολεκτιβοειδές' υπήρχε στην Constellation, μόλις πρόσφατα όμως άρχισαν να του δίνουν τόσο σαφές ιδεολογικό περιεχόμενο (μη μου πεις οτι δεν πρόσεξες τα εσώφυλλα; ...στρατευμένη αφισοδημιουργία στις μεγάλες απεργίες του ΄20 και του ΄30) \ περίμενες και εσύ καιρό αυτό το δίσκο; Εγώ ναι μετά το σαγηνευτικό F#A# (Infinity) \ H περιγραφική μουσική στο αποκορύφωμά της (αλήθεια πόσο καιρό έχω να ακούσω το 'Larks' tongues in aspic'των King Crimson;) \ εκτός και αν σε κουράζουν τα μουσοδιηγήματα \ Παράξενο, νιώθω πως κάτι με αναγκάζει να αφοσιωθώ στα 4 23λεπτα (περίπου) μέρη του δίσκου \ παράξενο γιατί αυτές είναι παλιές συνήθειες (πλευρά και τραγούδι), πλέον ο χρόνος είναι λίγος-που καιρός και διάθεση για εντρύφηση σε ένα 85λεπτο έργο \ και όμως κάπου τελικά τον βρίσκω \ μαγκιά τους που αντιτίθενται στις νόρμες ('αυτό έχουμε να πούμε και με αυτόν τον τρόπο, ας ακολουθήσουν οι πιστοί και οι τολμηροί')\ Η συνταγή γνωστή και δοκιμασμένη (εντάξει όχι και από όλο τον κόσμο... για τους ίδιους μόνο), χαμηλοί τόνοι, σταδιακό χτίσιμό τους, έκρηξη, ηρεμία \ προφητική γραφή, σαν να σιγοντάρουν την Αποκάλυψη, το τέλος πλησιάζει \ κάπως έτσι θα έντυνε μουσικά τον 'Αρμαγεδώνα' του, αν τον σκηνοθετούσε ο Ταρκόφσκι \... ίσως και μια υποτιθέμενη σκηνή πορείας προς τα γκούλαγκ...\ Κάπως το παρακάνουν στο διάλογο σιωπής - ήχων... σαν να υπερτιμούν το ρόλο της πρώτης (μήπως γι'αυτό δεν έχουμε και τους Labradford;) \ κρίμα γιατί όταν αποφασίζουν να 'γεμίσουν' τα παλιρροιακά τους κρεσέντα με ανατριχιάζουν \ πάθος, δύναμη, αγανάκτηση, αφθονία (μάλλον πάσχουν από μια σχιζοφρενική μορφή ηχητικού horror vacui, τη μια το λατρεύουν, την άλλη το απεχθάνονται)\ αν και καμια φορά η επική επιβλητικότητα σε προστάζει να την παρακολουθήσεις \ μη νομίζεις βέβαια πως λείπει το συναίσθημα. Και τη νοσταλγία θα βρείς και το φωτεινότερο σκοτάδι... \ Είναι αυτοί οι σποραδικοί μουσικομήτες του πιάνου, τα κλασσικίζοντα έγχορδα, οι πλούσιες ρομαντικές ενορχηστρώσεις, οι φθαρμένες ηχογραφημένες αφηγήσεις, οι καταπιεσμένες θορυβωδές και οι ερτζιανές μακροαναμνήσειςπου εντείνουν αυτή την αίσθηση \ Αφέσου αλλά προς Θεού μην παραδίνεσαι, πλησιάζει η έκρηξη \ αυτός είναι απλά ο τελευταίος σου χρόνος να σκεφτείς για λίγο περισσότερο θεϊκά, η τελευταία σου ευκαιρία για να καταστρέψει η έκρηξη μόνο το σώμα και όχι τη σκέψη σου \ Η καταιγίδα πλησιάζει... άκου πως γρυλίζει η κιθάρα (δε λένε πως και οι σκύλοι γρυλίζουν πριν από μια καταστροφή;), τα τύμπανα σαν να θέλουν να απαλλαχθούν από τις ίδιες τους τις μεμβράνες, τα βιολιά σπαράζουν για τη χαμένη τους αθωότητα και μόνο η φωνή είναι σα να μην δικαιείται την καθαρτήρια κραυγή της...\ Η καταιγίδα πέρασε... κατέστρεψε ή εξάγνισε κανείς δεν ξέρει ακόμα... \ Η σιωπή επιστρέφει για να σε βοηθήσει να σκεφτείς καλύτερα... \ Τι κέρδισες από όλα αυτά; Την υπερέκκριση αδρεναλίνης τις στιγμές του χαμού... που εύκολα ξεχνάς τις στιγμές της γαλήνης... \ ή καλύτερα που οι ίδιοι σε αφήνουν να ξεχνάς... \ άλλωστε όλα αυτά είναι μια προειδοποίηση \ Θα αντέξεις μια τόσο σιωπηλή και συνάμα εκκωφαντική αλήθεια;