Felt mountain

Χαράς ευαγγέλια για όσους έψαχναν μια 'ζεστή φωνή' για το χειμώνα που έρχεται! Η Alison Goldfrapp (έχει ήδη χαρίσει αυτή τη φωνή στον Tricky και τους Orbital ) μαζί με τον Will Gregory (που δηλώνει film composer...) ντεμπουτάρουν κάτω από το όνομα Goldfrapp (που μάλλον αναφέρεται πλέον στο ντουέτο, και όχι απλά στην Alisson) και σε μας μένει να δούμε αν τελικά είναι τόσο ζεστή η φωνή ΤΟΥΣ όσο νομίσαμε στην αρχή...
Το ότι στη δημιουργία του "Felt mountain" έβαλαν το χεράκι τους τύποι σαν τον John Parish (ο οποίος όπου δει γυναίκα τρέχει, εδώ που τα λέμε...) και τον Adrian Utley (the Portishead connection) δίνει ένα πρώτο στίγμα για τη μουσική κατεύθυνση και κυρίως τη διάθεση του δίσκου. Οι Goldfrapp-Gregory όμως δεν άφησαν τους άνωθεν κυρίους να τους 'πάρουν από κάτω' και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποφύγουν την παγίδα της ηχογράφησης ενός ακόμη δίσκου με 'σύγχρονα αστικά blues' (αλά Portishead), ή έναν καλά οργανωμένο στουντιακό πανικό σε version για δράμα (άλα Parish). Το ντουέτο προτίμησε να μείνει πιστό στις δικές του ιδέες και αξίες, που συμβαίνει να συνοψίζονται σε συγκεκριμμένα πράγματα του πρόσφατου παρελθόντος. Την κινηματογραφική μουσική δηλαδή ταινιών κυρίως της δεκαετίας του '60 και την ανάλογη αισθητική αντίληψη αυτών. Ο Gregory διευθύνει τα έγχορδά του και ενορχηστρώνει φαντασιόμενος ότι είναι ο John Barry την εποχή της άνθισης του Γαλλικού film-noire... και στήνει μελωδίες γεμάτες αγωνία και αναζήτηση σαν ένας Morricone, που ποτέ δε είδε τα φιλμ που έντυσαν οι ήχοι του (σιγά μην και ο αυθεντικός προλάβαινε να τα δει όλα).

Και ενώ αυτός προσπαθεί να στηρίξει την γοητεία της μουσικής του στο σκοτεινό και ύποπτο χαρακτήρα που της παρέχει, η Alison γράφει με πειστικό τρόπο τραγούδια μελαγχολίας και αφοσίωσης γεμάτα δραματική ένταση και στίχους που εκφράζουν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια διαρκή ανάγκη για κάτι (ή κάποιον). Τα τραγούδια της φαντάζουν πιο ειλικρινή και πιο φορτισμένα από ανάλογες προσπάθειες παρόμοιας ιδεολογίας - των Broadcast για παράδειγμα ( μάλλον το πρώτο όνομα που θα σας έρθει στο μυαλό). Η δε φωνή της δεν κατέληξα τελικά αν είναι ζεστή ή ψυχρή, διακρίνεται όμως από μια σιγουριά και μια αυτοπεποίθηση, την ίδια στιγμή που μοιάζει μετέωρη και αθώα στην ατμόσφαιρα, που πολλές φορές παίρνει τις διαστάσεις ενός θρίλλερ χωρίς σενάριο και πλοκή, παρά μονάχα αγωνία! Ενώ λοιπόν οι άλλοι υπόσχονται κινηματογραφική αισθητική, οι Goldfrapp βάζουν το φλιμ να γυρίζει και στήνουν οι ίδιοι την ταινία, μοντάροντας με μαεστρία τις μόλις εννέα σκηνές του μονόπρακτου τους.

Στα εννέα τραγούδια λοιπόν του "Felt Mountain" θα ξεχωρίσετε ίσως την πικρή απόγνωση του "Human", ένα ευγενές tango τονισμένο υπέροχα από τις τολμηρές επεμβάσεις των εγχόρδων (που σε όλο το δίσκο δεν μένουν στο ρόλο του κομπάρσου, άλλα σε πολλές στιγμές πρωταγωνιστούν).. το αισθαντικό "Pilots" κάπου στη μέση σαν ειλικρινή προσπάθεια αναζήτησης μιας στοργικής κατεύθυνσης... ή ίσως το "Horse tears", που κλείνει το δίσκο γλυκά και μελαγχολικά -λίγο πριν το σπαραγμό, που τελικά ποτέ δεν έρχεται -, με ένα υπέροχο μουρμουρητό της Alison στο ρεφραίν να τσακίζει την ψυχή σας αρκετές φορές μέχρι το οριστικό τέλος αυτού του low-profile αριστουργήματος.
Ήδη το NME κατηγόρησε τους Goldfrapp για έντονη ρετρό διάθεση και υπερβολική αποχή από τα στάνταρ της 'αστικής κλειστοφοβικής μελαγχολίας' όπως την έχουν ήδη ορίσει οι Portishead και ο Tricky (οι Archive στο "Londinium" και οι Alpha στον μοναδικό τους δίσκο, θα πρόσθετα εγώ) με παράλληλη διαφυγή στον "κόσμο της υπαίθρου" και τα παρωχημένα ένστικτα της φύσης (αυτό μάλλον το λένε επειδή ο δίσκος εν μέρει ηχογραφήθηκε σε στούντιο που έστησαν σε ένα bungalow κάπου στις Βρεττανικές εξοχές!- ότι να' ναι δηλαδή πάνε και βρίσκουν αν δεν τους αρέσει κάτι). Αυτά νομίζω αρκούν για να σας πείσουν ότι ενώ οι Goldfrapp δεν είναι μία από τα ίδια με τα ονόματα αναφοράς τους, έχουν τα προσόντα και την ικανότητα να μην αφήσουν ασυγκίνητο το κοινό αυτών και να το μετατρέψουν και σε δικό τους κοινό.