Seventh tree
Όταν ήσουν παιδί και σκεφτόσουν σαν παιδί, δεν έτρεχε τίποτα κι αν κάποιος γέλαγε μαζί σου. Όταν μεγάλωσες και συνέχιζες να κάνεις το ίδιο, ευτυχώς σου λέω που χαμπάρι δεν πήρες από τα βλέμματα και νοήματα που ανταλλάσσονταν πίσω απ' την πλάτη σου. Ανέκαθεν είχες καλή φωνή, ωραία παρουσία κι αναβράζον ταλέντο, ο Tricky κάτι ήξερε. Ψάχνοντας κάποιον που να είχε ήδη μουσικές σπουδές κι εμπειρία στη σύνθεση, τον Will Gregory σου, δηλαδή, η μοίρα σου έγραφε ότι στην πορεία θα βρισκόσουν με τον ...πραγματικό Gregory! Με τον πρώτο δίσκο με το επώνυμό σου στο εξώφυλλο το 2000 την έκανες την αίσθηση, τη θυμούμαστε, αλλά με τους επόμενους δύο που τον ακολούθησαν δε συνέβη το ίδιο. Δεν ήθελα να στο πω από νωρίς, αλλά ούτε και με το φετινό νέο σου θα αλλάξει κάτι.
Το γιατί ήθελες να βγάλεις όσο μπορούσες, κι όσο γινόταν φυσικά, τις επιρροές σου από τη βρετανική φολκ τώρα, δε θα το καταλάβουν όλοι. Επ' ευκαιρία, δεν το εξηγείς που φωτογραφήθηκες στη φύση, του Somerset να υποθέσω, με καπέλο ένα χωνί εφημερίδας. Όμως ποια άλλη θα έβαζε τον παρτενέρ της ως μασκαρά σε καρναβάλι για να ποζάρει μπροστά του με ρουζ λολίτας και τα μπούτια έξω; Θα σου πουν ότι το παρατράβηξες, να το περιμένεις. Πού θες να ξέρει ο καθένας ότι μέσα σου ήθελες να μοιάσεις στην Liza Minnelli;
Είναι τιμή σου, πάντως, που στα άλμπουμ σου ακολουθείς τους βασικούς κανόνες της παλιάς δισκογραφίας: δέκα τραγούδια σε ένα σαραντάλεπτο έχει το "Seventh Tree". Το οποίο είναι ένα από εκείνα τα εύκολα, ωραία άλμπουμ που ωστόσο στην τελική δε λένε απολύτως τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Είναι δε, τόσο επιτυχημένο σε αυτό που θα το προτιμήσω στη limited έκδοση με το bonus dvd για να σε δω να το φτιάχνεις, αλλά έξω από εδώ και σήμερα δε θα το παραδεχτώ σε κανέναν.
Μπαίνοντας με τα "Clowns" και "Little Bird" εκ των υστέρων ξέρω ότι λιγάκι μπλοφάρεις. Κανείς δε μαντεύει ότι προχωρώντας θα βρεθεί μπρος σε ένα τόσο βαθύ, ρομαντικό τραγούδι όπως το "η Kate Bush συναντά τους Berlin" "Eat Yourself". Παρέχεις, ωστόσο, και νόημα στις ατυχίες της καθημερινότητας του τυχαίου γιάπι. Αυτού που φεύγει τρέχοντας και καθυστερημένος το πρωί με τα μαλλιά ανάκατα, δένει τη γραβάτα στο δρόμο, χάνει το λεωφορείο, δε βρίσκει ταξί και περπατώντας βιαστικά κι απρόσεχτα πέφτει σε λακκούβα με λασπόνερα στο παραπέντε πριν το μίτινγκ. Δίνοντάς του να τραγουδάει ένα single όπως το "A&E" ή ένα επερχόμενο single όπως το "Happiness" και τότε η διαδρομή σπίτι-δουλειά αποκτάει περισσότερο περιεχόμενο. Και το κάνεις τόσο αβίαστα, που κανείς δε θα σου γκρινιάξει για τα πασέ κουπλέ του "Cologne Cerrone Houdini" κι όποια άλλη στραβωμάρα ή βαρεμάρα υπάρχει στο "Seventh Tree" σου.
Να σου πω και κάτι άλλο σημαντικό, θα το ξέχναγα μες στο μονόλογο: το πλήθος εγχόρδων παιχτών, χορωδίας, κι οι γκεστ του βεληνεκούς ενός Adrian Utley που μαζεύτηκαν με δικό σου δάκτυλο (λέμε) για τις παρούσες ηχογραφήσεις, ούτε που τους αντιλαμβάνεται κανείς αν δε διαβάσει τα credits. Οπότε μην ανησυχείς άσκοπα. Αφού και σ' αυτό το άλμπουμ όπου η ακουστικότητα αντικατέστησε την ηλεκτρονικότητα δεν κατάφερε καλεσμένος να σε καπελώσει, σημαίνει ότι έχεις βρει τον τρόπο να τους καπελώνεις εσύ. Τελικά κάποτε, κάποιος, κάπου σε μια μουσική πραγματεία εφ' όλης της βρετανικής ποπ του απώτερου μέλλοντος σίγουρα θα γράψει για την εξυπνάδα σου και για το γεγονός ότι επί μια δεκαετία σχεδόν μάς δούλευες όλους ψιλό γαζί. Αν προλάβω, σου υπόσχομαι να είμαι εγώ αυτός. Σου δίνω απλόχερα κι ένα βαθμό που δείχνει στο περίπου το τι κατάφερες φέτος τουλάχιστον με το "Seventh Tree", μιας που υπάρχει κόσμος που το βλέπει τέσσερις βδομάδες τώρα στα ράφια και δεν ξέρει τι να κάνει μ' αυτό, αλλά το δούλεμα είναι δούλεμα αγαπητή μου.
Αυτά είχα να σου πω Alison Goldfrapp για το καινούργιο σου... Σε φιλώ προσωρινά και στο επόμενο ραντεβού μας θα είμαι εκεί να ανταλλάξουμε ρυτίδες. Μην κάνεις μπότοξ στο ενδιάμεσο, σε προτιμώ έτσι...
