In our gun
Λένε ότι οι περισσότεροι συγγραφείς γράφουν ένα βιβλίο στη ζωή τους, αλλά το γράφουν πολλές φορές με διαφορετικό τρόπο την κάθε μία. Διαβάζοντας παλιές κριτικές μου ανακαλύπτω ότι μπορώ να νιώσω άνετα σ' αυτή την κατηγορία, μια που όλες οι κριτικές μου συνοψίζονται στην εξής μία: Δεν έχει κανένα νόημα αν είναι «καλός» ο δίσκος. Άλλωστε τα κριτήρια του κάθε ακροατή διαφέρουν, και είναι όλα σεβαστά, και του fan των Belle & Sebastian και αυτού των Megadeth. Σημασία έχει ο δίσκος να συγκινήσει τον ακροατή, να έχει συναισθηματική επίδραση επάνω του, να τον κάνει να περάσει πραγματικά καλά ή να τον προβληματίσει ουσιαστικά, να του αφήσει κάτι να σκέφτεται. Κυκλοφορούν τόσο πολλοί δίσκοι σήμερα, και έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τόσο λίγους και να αγοράσουμε ακόμη λιγότερους, που δεν υπάρχει χρόνος για αξιοπρεπείς μεν, αδιάφορες δε κυκλοφορίες. Θα μου πεις τώρα και πού ξέρεις εσύ τι θα συγκινήσει τον άλλο; Δεν ξέρω, γι αυτό και κάνω τόσο συχνές αναφορές σε καλλιτέχνες που συγκινούν εμένα, ώστε ο αναγνώστης να καταλαβαίνει πού πάει και με τι έχει να κάνει. Μια διεκπεραιωτική αλλά τίμια κριτική που στο κάτω κάτω την αξίζουν όλοι πάει κάπως έτσι: Μια γενική περιγραφή, μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, δυο-τρεις αντιστοιχίες, και ο επόμενος παρακαλώ. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πρέπει να ακούσω και αυτά που πραγματικά γουστάρω στο τέλος της μέρας.
Λοιπόν: Οι Gomez είναι κολεγιόπαιδα με ιδέες αλλά χωρίς προσωπικότητα. Έξυπνοι και ενίοτε διασκεδαστικοί αλλά ούτε κατά διάνοια επιδραστικοί ή καθοριστικοί για κανένα και για τίποτε. Μπορεί να ξέρουν απέξω την εγκυκλοπαίδεια της αμερικάνικης μουσικής της Penguin, αλλά βάζω στοίχημα ότι δεν έχουν διαβάσει ούτε μια γραμμή του Lester Bangs. Ας πρόσεχαν και αυτοί, και εκείνοι που τους έδωσαν το βραβείο Mercury. Ο χρόνος είναι αμείλικτος κριτής, και στην περίπτωσή τους θα περάσει πολύ γρήγορα.
