A Sufi and a killer
Με πολύ ενδιαφέρον διαβάζω εδώ και καιρό τον κακό χαμό που γίνεται στα blogs σχετικά με τον Gonjasufi και με πολλή χαρά απολαμβάνω εξαιρετικά κείμενα σαν αυτό τα οποία δεν έχει κανένα νόημα να αναπαράγω μόνο και μόνο για να δώσω πληροφορίες βιογραφικού. Είναι καλογραμμένο, ενδιαφέρον και θα σας κατατοπίσει ικανοποιητικότατα. Αφήστε που σε καμία περίπτωση δεν βάζει στοπ στην απολαυστική παραφιλολογία γύρω από τον "Master Sufi". Στη θέση σας θα είχα ήδη κάνει κλικ.
Στο κυρίως πιάτο τώρα, το "A Sufi And A Killer" αποτελεί ιδανικό δείγμα τομής στη σύγχρονη hip-hop παραγωγή (βλ. ήχος του Los Angeles) και την ψυχεδέλεια με όσο πιο διευρυμένη διάσταση μπορεί να πάρει αυτή στο μυαλό σας.
Εκεί που τα αργόσυρτα, βασανιστικά beats σμίγουν με το ψιθύρισμα/κήρυγμα του Sufi, εκεί ξεπηδούν τα καλύτερα fusion ανατολής και δύσης, μαύρων και λευκών, ερυθρόδερμων και απωανατολιτών, αφέλειας στα όρια της ανοησίας και βαρυσήμαντης δημιουργίας. Η μπάλα χάνεται εντελώς, χωρίς όμως να επηρεάζεται έστω και ελάχιστα η συνοχή του συνόλου.
Πού να πρωτοεστιάσεις και τι να ξεχωρίσεις;
Το πιο Stooges δεν γίνεται "SuzieQ"; Το "αν ο Dave Brock τζάμαρε με τους Spacemen 3" "Stardustin'"; Το τόσο φεύγα (και προσωπικό αγαπημένο) "Sheep"; Τη διαστρεβλωμένη και βιασμένη ποπ μελωδία του "She Gone"; Το σουρεαλιστικό "Kowboyz And Indians" που οι καουμπόηδες πράγματι συνυπάρχουν με ινδιάνους, από την Ινδία όμως; Το καρεκλομπάσιμο του "Candylane"; Το σκυλάδικο στα όρια της εθνικής οδού "Klowds" ή το "αν οι Trisomie 21 έπιναν χόρτο με το τσουβάλι" "Holidays";
Καθένα από τα κομμάτια του άλμπουμ, πιστέψτε με, προσφέρεται για λίαν γλαφυρή ανάλυση και ακόμη περισσότερη κουβέντα. Η ουσία όμως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο σπουδαίο δίσκο του 2010 σε όλα τα επίπεδα.
Ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής κομματιών δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε τα μπασταρδέματα ανακαλύφθηκαν χτες. Στην παρούσα φάση όμως, αυτή η αισθητική και αυτή η τεχνοτροπία είναι που μελλοντικά θα αναφέρονται ως δείγμα χαρακτηριστικής μουσικής των χρόνων που διανύουμε. Κάτι που δεν θα συνέβαινε με τους Whitefield Brothers για παράδειγμα, οι οποίοι είναι καταπληκτικοί μουσικοί και παίχτες, αλλά όχι ρηξικέλευθοι.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, στα δημιουργικά μυαλά του σήμερα, ένα hip-hop break, ένας αμανές, μια ψυχεδελική μπασογραμμή, ένα κιτς exotica sample, ένα φάλτσο μουρμούρισμα, ένα γενικότερο μπλέξιμο, όχι μόνο δεν αποτελούν κάτι το διαφορετικό αλλά αβίαστα μετατρέπονται σε κομμάτια που συμπληρώνουν το ίδιο παζλ. Το παρελθόν υπάρχει στη συνείδησή τους ως βίωμα και αναφορά αλλά περιέργως δεν ορίζει το παρόν. Και στην τελική, το χάος του σήμερα, η κανονικότητα του αύριο. Κάποια μέρα και ο Gonjasufi θα ακούγεται παρωχημένος. Μέχρι τότε όμως...