Up To Anything

"To μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει" λέει ο σοφός (όχι πάντα - βασικά μόνο όταν μας συμφέρει) λαός μας. Θα μου πείτε, και που αλλού να πέσει, ο νόμος της βαρύτητας είναι σχεδόν ...απαραβίαστος, αφήστε που αν δεν έπεφτε το μήλο στο κεφάλι ενός Νεύτωνα αραχτού κάτω από τη μηλιά, μπορεί ακόμη να τον αναζητούσαμε... Και παρά την εύλογη υπόθεση ότι εάν η ρήση ετούτη υπήρχε σε μία και μόνη ανθρώπινη γλώσσα, αυτή θα ήταν αυτοδικαίως η ελληνική (η γλώσσα δηλαδή μιας κοινωνίας η οποία με αυτόν τον κανόνα πορεύεται, είτε μιλάμε για το χασάπικο της γειτονιάς είτε για την βουλευτική -και πρωθυπουργική ακόμη- έδρα), στην πραγματικότητα απαντάται σε ένα σωρό άλλες γλώσσες ακόμη, και μάλιστα πολλές φορές με το ίδιο δέντρο-πρωταγωνιστή (η μηλιά έχει άλλωστε σημαδέψει το ανθρώπινο γένος από την εποχή του παραδείσου ήδη).

Οι αγγλόφωνοι λοιπόν θα έλεγαν ότι το μήλο δεν πέφτει μακριά από το δέντρο (δίνουν βλέπετε ένα κάποιο περιθώριο τουλάχιστον), και εμείς από τη μεριά μας δεν θα είχαμε πολύ άδικο αν χρησιμοποιούσαμε την έκφραση αυτή για την περίπτωση των The Goon Sax. Ενός ολόφρεσκου συγκροτήματος, από το Brisbane των αντιπόδων, δύο αγόρια στα έγχορδα (κιθάρα-μπάσο), ένα κορίτσι στα ντραμς, και οι τρεις όμως γράφουν τραγούδια και οι τρεις είναι εκεί στην τρυφερή ηλικία των 19 (γέννηση το 1997, έτσι για να το συνειδητοποιούμε εμείς οι "παλιοί"), κάποιοι θα τους έλεγαν λοιπόν και συγκρότημα teenage ποπ (σε αντίθεση υποθέτω με την μεσόκοπη ποπ;). Ίσως βέβαια να είχαμε και λίγο άδικο να χρησιμοποιήσουμε την μηλίσια ρήση στην προκειμένη περίπτωση, γιατί στην πραγματικότητα το ...μήλο είναι εις εκ των τριών μόνο, ο ονόματι Louis που φέρει το τιμημένο επώνυμο Forster, γιος του σπουδαίου και αγαπημένου Robert (με την ευκαιρία, ωραίο δίσκο έχει βγάλει κι αυτός τελευταία), των σπουδαίων και αγαπημένων για κάποιους της γενιάς μας Go Betweens.

Άδικο ναι, αλλά από την άλλη η πραγματικότητα δεν σ' αφήνει και να "αγιάσεις', από την πρώτη-πρώτη συγχορδία σου έρχονται στο νου οι γλυκές αντίστοιχες των μαστόρων της σοφιστικέ μελωδίας. Μέχρι και η φωνή έχει μία ομοιότητα. Οπότε λοιπόν ξεμπερδέψαμε με τους Goon Sax (μάλλον κακόηχο όνομα έχουν διαλέξει, αλλά ας δώσουμε το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας); Να βάλουμε και λίγη "αλίμονο στους νέους" συγκατάβαση "καλοί για την ηλικία τους"; Να τους κατατάξουμε και σε αυτό το παράξενο είδος της μουσικής χλωρίδας που λέγεται indie pop; (ξέρετε τώρα, από αυτή που δεν την μαθαίνουν ποτέ οι πολλοί- θα μου πείτε βέβαια τι σόι ποπ είναι αυτή;) Και αυτό ήταν;

Όχι. Γιατί τελικά, η ουσία δεν είναι ούτε το στυλ ούτε οι ομοιότητες ούτε οι επιρροές. Μόνο τουλάχιστον. Γιατί πέρα από αυτά, οι Goon Sax έχουν τραγούδια. Σε δρόμους χιλιοπατημένους, ναι, αλλά έτσι ξεκινάς, δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με πρωτοπορίες ούτε με παιδιά-θαύματα. Ούτε όμως και με αυθάδικα θυμωμένα νιάτα, οι Goon Sax μεταδίδουν με τη μουσική τους μια απλότητα, μια καθημερινότητα, μία ...νερντοσύνη αφοπλιστική και ανεπιτήδευτη (μεταξύ από τις μοδάτες θολο-indie ψυχεδέλειες προτιμώ ετούτα). Κι έχουν και ωραίες μελωδίες, σε τραγουδάκια τα οποία είναι θαυμάσια χωρίς να παριστάνουν τίποτις πιο σοβαρό και βαρύγδουπο απ' ότι είναι ("Sweaty hands", "Home Haircuts", "Boyfriend"), με στίχους οι οποίοι ασχολούνται με...με τι περιμένατε, με ότι απασχολεί έναν νέο της εποχής, της κάθε εποχής, σχέσεις, σχέσεις και ξανά σχέσεις, το δράμα να τρως παγωτό μόνος σου, υπαρξιακά σπυράκια, το άβολο καινούργιο σου σώμα, η αγάπη, που δεν είναι αγάπη, που μπορεί να είναι και μία ανακατωσούρα στις ορμόνες, και που μπορεί να είναι ανάλαφρα απελπισμένη, με εκείνη την χαριτωμένα αυτάρεσκη νεανική υπεροψία-βεβαιότητα ότι θα υπάρξει πάλι ένα "ξανά". Όλα αυτά δηλαδή τα όμορφα, αυτά που δεν τα βλέπεις διόλου όμορφα όταν τα ζεις, αλλά μπορείς να λιώσεις στην νοσταλγία τους όταν τα χρόνια περάσουν, νοσταλγία για τότε που ήσουν "up for anything", σαν έτοιμος για όλα, και μπερδεμένο από τις δυνατότητες που ανοίγονται στη ζωή που την βλέπεις μπροστά σου και φαντάζει άπειρη (δεν είναι).

Επιστρέφοντας στον πραγματικά μαγικό κόσμο των φυτών, διαβάζω από το έξοχο, θαυμάσιο και άλλα υπερθετικά (αν δεν το έχετε σηκωθείτε τώρα να το βρείτε) "Τι θα έβλεπε η Αλίκη στη χώρα των φυτών" του Γιάννη Μανέτα. "Στα φυτά δεν υπάρχει γονική μέριμνα: οι απόγονοι πρέπει να του δίνουν". Γιατί ναι, το μήλο πέφτει μεν κάτω από τη μηλιά, το 'παμε αν θυμάμαι καλά, όμως δεν μπορεί και να φυτρώσει κάτω από τη μηλιά, η μαμά-δέντρο δεν έχει διόλου ...μητρικά αισθήματα και είναι σκληρός ανταγωνιστής του βλασταριού της, για ήλιο, θρεπτικές ουσίες και ζωτικό χώρο, οπότε το καλό για την καινούργια μηλιά είναι να πάει κάποια στιγμή να φυτρώσει παραπέρα, και γι' αυτό έχει φροντίσει η φύση τα δέντρα να βγάζουν φρούτα-δολώματα, τα οποία έρχεται ένα χρήσιμο ζωάκι που θα τα φάει και θα τα μεταφέρει παραπέρα. Όπου ίσως να έχουν μία καλύτερη τύχη. Ίσως...

Κι αν τέτοια κείμενα, ειδικά για πρωτόλεια έργα, είθισται να τελειώνουν με ανέξοδα ελπιδολόγια... Ας θυμηθούμε ότι και οι Go Betweens ήταν ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που θα έριχναν ένα ακόμη ..."ξεγυρισμένο φάσκελο" στον Καραμπεάζη όταν έγραφε ότι "το ροκ είναι μάλλον μια μουσική που δεν την πολύ-σηκώνει την εξέλιξη".