Hitting the ground
Παραφράζοντας (και λίγο αυθαδιάζοντας): ''Ένας συνθέτης αναζητεί εναγωνίως εννιά χαρακτήρες'' ή ''Εννιά πρόσωπα-ερμηνευτές αναζητούν συνθέτη''. Βασικός και αναπληρωματικός υπότιτλος του 'Hitting The Ground'. Στη φαντασία μου.
Ο Gordon Gano έχει πίσω του την σταδιοδρομία του ως ο τραγουδιστής και μια απ' τις τρεις ψυχές των Violent Femmes. Και έτσι θα μείνει για πάντα.
Ο Gordon Gano κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο εν έτι 2002, στον οποίον όμως αποφεύγει να τραγουδήσει! Και τον κυκλοφορεί σε μια στιγμή ανύποπτη και ίσως (με λίγο υπερβάλλον κριτικό πνεύμα) ακατάλληλη. Αν κανείς γνωρίζει τις έκρυθμες, θυμωμένες ερμηνείες που η προ εικοσαετίας ιστορία έχει καταγράψει απ' αυτόν τον άνθρωπο (μου φαίνεται ήρθε ο καιρός να ξαναπαίξω το 'Add It Up', με την ένταση στο τέρμα), πιθανόν να βρει εδώ κάποια ψήγματα που γεφυρώνουν το τότε με το τώρα. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ανυποψίαστοι. Διότι ως rocker ο Gordon Gano είναι πενιχρός και αναποτελεσματικός, αναμασώντας όλα τα standard cliches του είδους, με ανησυχητική φροντίδα, κάνοντας το μισάωρο του cd αλαλούμ της αμερικάνικης υπεροψίας.
Το 'Hitting The Ground' αποτελείται από τραγούδια που γράφτηκαν, από και για, την ομότιτλη ταινία του David Moore. Κάποια από αυτά χρησιμοποιήθηκαν απ' τον σκηνοθέτη στο soundtrack και κάποια όχι. Για τις ηχογραφήσεις τους ο Gordon Gano προσκάλεσε διάφορους επώνυμους για τη θέση πίσω απ' το μικρόφωνο, παραχωρώντας τους τόση ελευθερία που σχεδόν όλοι τα ιδιοποιούνται και τα χρωματίζουν ως αμιγώς δικά τους. Τις πιο πολλές φορές σβήνοντας κάθε ίχνος του ίδιου του συνθέτη απ' το αποτέλεσμα, δίνοντας έτσι άθελα στο σύνολο το αισθητικό ύφος που ταιριάζει περισσότερο σε συλλογή, παρά σε δουλειά ενός μεμονωμένου καλλιτέχνη. Φαίνεται ότι υπήρχε η πρόθεση να δοθεί στο album μια σαφή αυτονομία σε σχέση με την ταινία, κάτι που επιτεύχθηκε (είτε αναφερθούμε, είτε όχι σ' αυτήν δεν υπάρχει κάτι άμεσο που να τα δένει).
Και θα ασπαζόμουν κάλλιστα όλες αυτές τις επιλογές, αν ακολουθούσαν την υποδειγματική ψυχική ταπεινοσύνη του μεγάλου John Cale, ο οποίος με συνοδεία ενός πιάνου μόνον καταθέτει μια συγκλονιστική και ανεπανάληπτη στιγμή στο 'Don't Pretend' (λες και ο Gordon Gano είχε ακριβώς αυτόν κατά νου όταν έγραφε το κομμάτι) ή ακόμη και αυτήν της ξεχασμένης Linda Perry (των 4 Non-Blondes), η οποία βγάζει μια βαθύτατα ερωτική ''μαύρη'' πόζα, κάνοντας το 'So It Goes' επίσης ξεχωριστό και σπουδαίο. Δεν μπορώ όμως να ανεχτώ την μετριότητα των υπολοίπων, η οποία παίρνει και μια, άνευ σημασίας, διαφορετική τροπή αναλόγως του καλεσμένου. Το ομότιτλο ας πούμε είναι το πιο πεζό τραγούδι που έχει πει η P.J.Harvey. Το ίδιο και χειρότερα ο Frank Black στο 'Run' και ο Lou Reed που πατώνει στο 'Catch 'Em In The Act'. Να διασώσω την Mary Lou Lord και τους They Might Be Giants; Ε, αφού το ζητάτε, ας είναι! Έτσι και αλλιώς δεν αλλάζουν και πολλά.
Στο απραγματοποίητο των προσδοκιών μου είδα τον Gordon Gano να δίνει στους ίδιους καλεσμένους κλασικά τραγούδια των Violent Femmes, εν είδη tribute, ολοκληρώνοντας τον αφιερωματικό χαρακτήρα που ασυζητητί υπάρχει σ' αυτήν την κυκλοφορία, σε κάτι με περισσότερο ενδιαφέρον. Τουλάχιστον εκεί πέτυχε επίπεδο για Oscar στον συνθετικό τομέα, στον οποίο το 'Hitting The Ground' αιμορραγεί ακατάσχετα. Και αυτό δεν μπόρεσε να το αποσβήσει κανένας καλεσμένος. Αντιθέτως, υποψιάζομαι πως παρασύρθηκαν και εντέλει εγκλωβίστηκαν και αυτοί απ' αυτό. Στην κατηγορία: ''album των δύο τραγουδιών'' (σα να λέμε να βγεις με πυξίδα από μαύρη τρύπα). Εντούτοις, μόνον για αυτά ...
