Humanz
H πρώτη απορία πιθανόν να είναι το πού ακριβώς έχουν κρυφτεί τα χιτ. Απορία που δεν είναι και δική μου, καθώς μετά από εικοσιβάλε χρόνια ενδελεχούς μελέτης του έργου του Damon Albarn έχω μάθει σε κάποιο βαθμό τι να περιμένω από κάθε τύπου δίσκο του πριν τον ακούσω (σιγά ρε Πιτ Παπαδάκο). Όντας πια οι Gorillaz καταφύγιο και ομπρέλα για τα πιο εκλεκτικά και σουρεάλ μουσικά κοκτέιλ της εποχής, έχουν γίνει ταυτόχρονα και η απόλυτη εγγύηση για δίσκους που χάνουν ελαφρά σε συγκέντρωση και κέντρο βάρους. Μιλάμε πια περισσότερο για κάποιου είδους πάρτι.
Αυτή είναι και η λέξη που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως αφήγημα της συγκεκριμένης δουλειάς. Για την ακρίβεια, το πάρτι που ζήτησε ο Damon από τους υπόλοιπους να φανταστούν στην περίπτωση που τα χειρότερα όνειρά τους για την κατάσταση του πλανήτη γίνονταν πραγματικότητα. Σύντομα η εκλογή του Τραμπ από file under μετατράπηκε σε γεγονός και είναι αλήθεια πως προς τιμήν του δίσκου οι τεμπέλικες αναφορές σε κλισέ αποφεύγονται και η παραδοσιακή εσωστρεφής μελαγχολία του αρχιγορίλα σώζει τον δίσκο από συναισθηματικό overdose. Αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει τραγούδια όπως το ‘Ηallelujah Money’ το οποίο εκτός από μέτρια μουσική στιγμή -και παρά τη φωνή του Clementine- ρέπει και προς τη στιχουργική ευκολία. Είναι το είδος του τραγουδιού με το οποίο δεν μπορώ να συμβιβαστώ εύκολα, και σίγουρα όχι σε δίσκους του Damon.
Αν από το πάρτι λείπουν τα τραγούδια, τι έχει να προσφέρει για να μείνουμε; Εδώ είναι που το πράγμα γίνεται κάπως ενδιαφέρον μουσικά. Όσα λειτουργούν σε βάρος του καθαυτού μουσικού αποτελέσματος, είναι ταυτόχρονα και αυτά που δίνουν και την όποια συνοχή στον δίσκο. Και στην περίπτωση των Gorillaz συνοχή σημαίνει μπέρδεμα, προσωπικότητα σημαίνει επικάλυψη. Αν από γεννησιμιού του το γκρουπ ήταν κυρίως μια ατελής αίσθηση παρόντος παρά μια προοπτική μέλλοντος τότε μάλλον, και παρά τα φαινόμενα, διήνυσε μεγαλύτερη απόσταση από το περιβάλλον του. Αυτός είναι ο πιο ζωτικός και ζωντανός δίσκος των Gorillaz, η στιγμή που συναντήθηκαν όντως με τον υπόλοιπο πλανήτη. Και ας έχουμε να κάνουμε περισσότερο με fat drums παρά με fat beats.
Κρατάμε το ‘Submission’, και ας το κρατήσει και η Kelela για κάποιον δίσκο της, κρατάμε και το ‘Strobelite’ με Peven Everett, έτσι πρέπει να ξεκινάνε όλα τα σωστά πάρτι. Ξεχνάμε τις συμμετοχές των Grace Jones και De La Soul που σπαταλήθηκαν σε αδιάφορες στιγμές. Από όσους και όσες περνάνε από το δίσκο (Vince Staples, Pusha T., Popcaan, Νοel Gallagher, Jehnny Beth κλπ) άλλοι ακούγονται σαν να βρέθηκαν ακάλεστοι στο πάρτι, άλλοι σαν να το συνδιοργανώνουν και άλλοι σαν να μπέρδεψαν τον όροφο. Βρισκόμαστε και πάλι στο ηχητικό πλαίσιο αναφοράς στο οποίο κινήθηκε το γκρουπ στο παρελθόν, αυτή τη φορά λίγο πιο προωθημένο στη φιλοδοξία, για καλό και για κακό. Καλό γιατί όταν οι γλυκόπικρες ευαισθησίες του Damon συναντιούνται με τη μουσική παίρνουμε κουράγιο όλοι, κακό γιατί μεγαλώνοντας, στην πραγματικότητα θα θέλαμε στα πάρτι που πηγαίνουμε να βλέπουμε κυρίως ανθρώπους που μας δίνουν μια σιγουριά. Όσο η φωνή του Damon πηγαίνει στο περιθώριο και μακριά από τους προβολείς, το γκρουπ συναντά ευτυχώς τόσο τις ιδρυτικές προοπτικές του όσο και δυστυχώς τα μουσικά του όρια. O Damon θα έπρεπε να φροντίζει περισσότερο για τη μουσική του πάρτι, παρά για τα ποτά των υπολοίπων.
Eίναι προς τιμήν των Gorillaz πως κάθε φορά μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το κέφι τους παρά για τις βαθμολογίες. Όπως είναι και αξιέπαινη η προσπάθειά τους να μπαχαλέψουν το mainstream, και δεν αποκλείεται η ιστορία να τους αναγνωρίσει πως στον καιρό τους το πέτυχαν περισσότερο από όσο οι κιθάρες. Στη συγκεκριμένη στιγμή μοιάζουν μάλλον με τον πλανήτη που περιγράφουν. Από μια άλλη οπτική γωνία ίσως να σου φαίνονταν καλύτεροι, αλλά όχι και πάρα πολύ.
