Plastic beach
Αντικαπνιστική οργάνωση ζήτησε επιβολή προστίμου στον Damon Albarn για το κάπνισμα επί σκηνής. Αύριο θα ζητήσουν το ίδιο οι Ελένες Λουκά της οικολογίας επειδή πέταξε τη γόπα κάτω ή θα του απαγορέψουν να χρησιμοποιεί το όνομα των συμπαθών τετράποδων (ή μήπως είναι δίποδα;) και να δίνει στρεβλή εικόνα γι'αυτά στην πιτσιρικαρία. Κομμένες οι μαϊμουδιές. Αν δηλώνεις πως έβγαλες δίσκο βασισμένο στις ανησυχίες σου για το μέλλον του πλανήτη, πριν απ'τα παγόβουνα απαιτούμε να προστατεύσεις τα πνευμόνια μας.
Το "Plastic beach" είναι ένας δίσκος πήχτρα στα μπλιμπλίκια και τα σύνθια αλλά οι μελωδίες που τραγουδάει ο Albarn είναι rock. Εμπνεύστηκε τον τίτλο από την βρώμικη παραλία της παραθαλάσσιας βίλας του και μετά σκέφτηκε να συνδυάσει το πλαστικό φανκ με καλλιτέχνες από ανακυκλώσιμα υλικά. Στήριξε το δίσκο στις συνεργασίες αλλά κράτησε και μισή ντουζίνα φωνητικών για πάρτη του. Ας προσεγγίσουμε το δίσκο απ'τη μεριά των καλεσμένων.
Bobby Womack: Σκανδαλιάρης στα νιάτα του. Παντρεύτηκε τη χήρα του Sam Cooke για τον οποίο έπαιζε κιθάρα, τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του, ο δε αδερφός του αποκατέστησε την κόρη τους. Κουβαλήθηκε στο στούντιο και του ζητήθηκε να τραγουδήσει ό,τι νόμιζε στα σημεία του "Stylo" που ο Damon έπαιρνε τις ανάσες του μετά το επαναλαμβανόμενο και κολλητικό overload, overload coming up to the. Σημείωσε κάτι ασυνάρτητα για την αγάπη που βγαίνει στους δρόμους τις νύχτες και μέσω των ζευγαριών φεύγει στο διάστημα, ξέρασε την ψυχή του στο μικρόφωνο, όπως αρέσκονται να γράφουν οι δελτιοτυπάδες, έβγαλε μια κραυγή, απ'το ζόρι του ανέβηκε το σάκχαρο και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε τραγούδησε και στο "Cloud of unknowing", ένα τρυφερό γκόσπελ που θα ταίριαζε για outro αλλά μπήκε προτελευταίο γιατί ο Damon ήθελε να πει την τελευταία λέξη, που είναι η λέξη began στο "Pirate jet".
The best of the rest: Πέρασαν 18 χρόνια απ'τo "Sword of Damocles", το τελευταίο τραγούδι του Lou Reed που αγάπησα και το "Some Kind of Nature" που λέει εδώ με την υποστήριξη του οικοδεσπότη στο ρεφρέν δεν θα αλλάξει τίποτα. Είναι ένα τραγουδάκι που ξεχνάς αμέσως, έχεις δεν έχεις μνήμη χρυσόψαρου. Ο Lou τους έβγαλε όλους απ΄το χώρο πριν τραγουδήσει, ο Mark E. Smith τραγούδησε κοιτάζοντας προς το βορρά. Από συνήθεια είπα πως τραγούδησε. Έφτυσε μερικές λέξεις μέσα σε ένα κομμάτι με γερό μπιτ, σφυρίγματα, γρατζουνίσματα και ικανοποιητική ένταση. Ο Snoop Dogg αραδιάζει κάτι οικολογικές ασυναρτησίες, ανάμεσά τους πετάει και το the revolution must be televised, οι Bashy, Kano και η μια λιβανέζικη ορχήστρα φτιάξαν το "White flag", ένα oriental grime που μπορεί να χορευτεί και πάνω σε τραπέζια, με αντιπολεμικού περιεχομένου στίχους και χιούμορ ("νιώθω μικρός σ'αυτό τον τεράστιο κόσμο και η μάνα μου ακόμα δεν είπε το 'αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά'"). Τι μένει; Ένα γλυκό φωνητικό της Yukimi Nagano των Last Dragon στο "Empire ants" (που έχει άρωμα από Cerrone) και μια παρωδία muppet show απ'τον Gruff Rhys που μάλλον εξαιτίας της έντονης τριχοφυίας του γκρουπ του καλέστηκε εδώ. Όσο για τους Jones και Simonon πες τους πως ακόμα τους ψάχνω.
Τώρα που έφυγαν οι ξένοι, τους οποίους βρίσκω πως ο Damon φέρθηκε με γενναιοδωρία, ας δούμε τι άφησαν πίσω τους. Τα "Rhinestone Eyes", "Broken", "Pirate Jet", "Plastic Beach" που είναι τραγουδάκια που θα παράβλεπα σε δίσκο νέου γκρουπ, δεν μπορώ όμως να είμαι επιεικής στον Γορίλα με την εικοσάχρονη εμπειρία, τον κόσμο στα πόδια του και σε δίσκο μετά από πέντε χρόνια ξεκούρασης. To ντουέτο με την Yukimi "Binge" όταν μεγαλώσει θα γίνει "Something stupid". Το "On Melancholy Hill" που επέλεξαν να βγάλουν ως τρίτο single απ'το δίσκο θα έχει τύχη μόνο αν παρασυρθούν οι καταναλωτές απ'τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρά του ή συνοδευτεί από πετυχημένα remix.
O Albarn στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας άφησε τον Liam χωρίς ανταγωνιστή και μετά από μια προσωρινή στάση στο έθνικ το έριξε στις μεγαλεπήβολες δημιουργίες. Εδώ έφτιαξε μια μουσική Ρεάλ με ράπερς (Snoop Dogg, Mos Def, De La Soul), παρά-ακριβώς-μετά πάνκηδες (Lou Reed, ½ Clash, Mark E. Smith, έναν παλαίμαχο της soul, τρεις ορχήστρες, και 3-4 ακόμα ρούκις και... αποκλείστηκε νωρίς. Very lazy χαρακτήρισε κάποιος την ...ποικιλία μεζέ και δεν έχει άδικο. Εξεπλάγην σε πολλά σημεία του δίσκου με τον αφόρητο εφησυχασμό του μάστορα - ένα κρυόκωλο beat και ένα ξεφούρνισμα των στίχων δεν είναι αρκετό. Ποτέ δεν ήταν. Σε κανένα σημείο δε μαγεύτηκα δεν ένοιωσα την πλήρωση που φέρνει η μεγάλη μουσική. Όλα τα κομμάτια είναι νορμάλ διάρκειας αλλά σε 2-3 νόμισα πως κόλλησε το χρονόμετρο. Κι ούτε ένας Clint Eastwood να βοηθήσει την κατάσταση. Αλλά αφού το Q το βαθμολόγησε με 5 στα 5 εγώ δεν μπορώ να πέσω κάτω απ'το 3,25. Μην επιμένεις.
