Σε εποχές που οι τίτλοι δίσκων λογοπαίζουν, διφορίζουν ή περιορίζονται στη μια λέξη, ένας τόσο ευθύς και παλιομοδίτικος και wishful τίτλος μας... ξενίζει. Αλλά ήδη μας έχει ξενίσει και το όνομά τους, η "ερμηνεία" του οποίου θα έπρεπε να είναι πρώτη πρώτη στο filoFAQ τους. Δεν πήγα, δεν ξέρω.
Είναι κιόλας ο έβδομος δίσκος ενός σχήματος που εκπροσωπεί από τα μέσα των 90ς την Ουαλλογενή σκηνή, πολύ πριν οι Super Furry Animals γίνουν αποκλειστικοί συνώνυμοί της. 3 κυκλοφορίες στην Ankst (="Tatay", "Bwyd", "Llanfwrog"), και άλλη μια τριάδα που τους διαμόρφωσε στο στυλ που είναι σήμερα : "Baratundle" (1997), "Spanish Dance Troupe" (1999) - μάλλον το καλύτερό τους - και "Blue Trees" (2001). Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησαν κι ένα "Introducing Gorky's..." για άλλες ηπείρους.
Το γκρουπ χαρακτηρίζεται για τις ασυνήθιστες ιστορίες που στιχουργεί (διανθισμένες με ουαλλικές λέξεις και φράσεις), καθώς και για μερικές έξυπνες μουσικές ιδέες, αλλά πρέπει να έχεις προετοιμαστεί για τόσο low file πτήσεις. Το "How I long to feel that summer in my heart" κονσεπτάρει τη νοσταλγία που δεν είναι άλλη από αυτή που λέει ο τίτλος. Χρησιμοποιεί όλες τις δυνατές επιρροές από τις μουσικές που πέταξαν χαμηλά και μίλησαν "ταπεινά". Μπαλλαντόφιλο άρτ ροκ των Fairport Convention, R. Wyatt - Soft Machine - Kevin Ayers, progressive pop αλλά και ευγενής Americana είναι όλα εδώ. Από τα 60ς ο Ray Davies έφτασε και τους περίσσεψε, από τα σημερινά ονόματα μπορείτε να τους συνδυάσετε με low tunes των Quickspace, Eels, Olivia Tremor Control. Για να καταλήξουμε πού; Ξανά στη Βελβετική μήτρα (γι' αυτό και στο ομώνυμο καθρεφτίζεται το "Candy says";).
Σαν τέτοιοι παραδοσιακοί εκδρομείς του """ποπ άρτροκ""" τοπίου γνωρίζουν τη διαφορά που κάνει το βιολί στις προσεκτικές και συχνά επαναληπτικές συνθέσεις τους. Αλλά σου ακούγονται και λίγο κοιμήσιδες αν δεν ενεργοποιήσεις περισσότερους πόρους στον οργανισμό σου, αυτούς δηλαδή που δέχονται τις απαλότερες δονήσεις. Γαμώτο, πώς θα μπορέσω να αργοποιήσω τους ρυθμούς μου για να μπορέσω να απολαύσω ροκ άλλων ταχυτήτων;