Music for men
Με βολεύει τρομαχτικά αυτό που έγινε στην προκειμένη περίπτωση. Το Mic σε ανύποπτο χρόνο ασχολήθηκε με τους Gossip το 2003, οπότε και με προνοητική σοφία ο Γιάννης Παπαϊωάννου διαπιστώνει ότι πέραν από την πανθομολογούμενη ενέργεια, λίγα πράγματα υπάρχουν επί της ουσίας στη μουσική τους. Αργότερα η ενέργεια μετατράπηκε στο μεγαλύτερο ίσως scream rock anthem των 00s, τα remixes και τα μασάπια ήρθαν να το αποθεώσουν εντελώς και η Beth Ditto έγινε είδωλο, εν τη απουσία πραγματικών τέτοιων. Σε όλο αυτό το χαμό σταθήκαμε άπραγοι, φτιάχνοντας λίστες με τα 4,6 καλύτερα άλμπουμ των Television Personalities. Και τι καλά που κάναμε θα σου πω...
Αν ότι περίμενες από την επιστροφή, μετά τον χαμό, από τους Gossip είναι μια αγωνία να διατηρηθεί ψηλά η αδρεναλίνη, αλλά και μια αδυναμία να ειπωθεί επιτέλους κάτι ουσιαστικό, έπεσες μέσα. Το Music For Men είναι γεμάτο από τσιταρισμένο ντισκοπανκρόκ του συρμού, αγνοεί όποια γκαραζοπάνκ νοοτροπία του παρελθόντος, βρίσκει στην κονσόλα ένα Rick Rubin να δοκιμάζει νέα προγράμματα ψηφιακής επεξεργασίας ήχου, ανέμελο και αδιάφορο για το τελικό αποτέλεσμα, και στο μικρόφωνο μία Beth που συνεχίζει να ουρλιάζει, χωρίς να λέει τίποτε. Το ένα και μοναδικό μήνυμα τους οι Gossip το πρόκαναν μέσα σε ένα μόλις τραγούδι και τέλος. Κατά τα λοιπά αναλώνονται σε συνθηματολογία που ανακηρύσσει υποτιθέμενα είδωλα τους όπως η Ari Up σε στοχαστές επιπέδου Τσόμσκι και βάλε...
Αν παίζετε μουσική σε indie bar/ party/ club κ.λ.π. και θέλετε να ξεσηκώσετε τον κοσμάκη, φτιάξτε ένα ακόμη δικό σας remix του Standing In The Way..., είναι ότι πιο αποτελεσματικό για να πετύχετε το στόχο σας. Ούτε το καλά ρυθμισμένο Pop Goes The World, ούτε το υποψήφιο μέγκαμπιτ Men In Love θα σας την κάνουν καλύτερα τη δουλειά σας. Εδώ κι εκεί γίνονται προσπάθειες μετάγγισης της φεμινιστικής δύναμης της soul των 60s, στα electro-rock δεδομένα των 00s, αλλά το αποτέλεσμα φέρνει σε κάτι πλαστικά κλαρίνα στα CD του Πίστα που αποτυγχάνουν να μεταφέρουν σπίτι σας τον ήχο του αυθεντικού ελληνικού πανηγυριού προ της μετάλλαξης της Έφης Θώδη σε role model ανάλογου της Ditto. Γενικότερα δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που να έχει τόσο μηδαμινές μουσικές επιλογές στη ζωή του ώστε να καταστήσει τούτον εδώ αγαπημένο του, ή έστω συμπαθητικό του, δίσκο. Τα κλισέ πέφτουν το ένα μετά το άλλο... και το αρχικό σχέδιο μετατρέπεται σε ναυάγιο.
Προσθέστε και το εξώφθαλμα "ανατρεπτικό" εξώφυλλο, που αν σκεφτείς ότι μέχρι και στην ελληνική δισκογραφία το έχουμε συναντήσει άπειρες φορές (γυναίκες ντυμένες ως άντρες... μέχρι και η Σοφία Βόσσου το έχει κάνει, με αποτέλεσμα που δεν διαφέρει πολύ από το παρόν!). Τι άθροισμα έχετε; Μία κραυγαλέα προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή η Beth Ditto ως icon της σύγχρονης μετά-ποπ κουλτούρας, που ανέχεται στο mainstream υποθετικά ακραίες συμπεριφορές. Μια προσπάθεια που αποβαίνει τελικά εις βάρος της όποιας αξίας είχαν κάποτε οι Gossip ως μπάντα, καθότι σε όλη τη διάρκεια του Music For Men η έννοια της ροκ μπάντας, υποκαθίσταται από την επικράτηση του προγραμματιζόμενου electro rock υβριδίου, που αποτελεί για τη λευκή μουσική κουλτούρα μολυσματικό φαινόμενο αντίστοιχο του R'n'B για τη μαύρη...
Όταν θα λέμε για one hit wonders στο μέλλον, οι Gossip θα μας έρχονται στο νου πριν από τον Black και τους Visage.
