Burning off impurities

Δύο ζητούμενα σε ένα; Δύο ξέχωρα και μόνα τους; Ό,τι κι αν ισχύει, πέρασαν δέκα χρόνια παρά κάτι μήνες από εκείνο το "Symphonic Holocaust" των σουηδών Morte Macabre και ακόμη το instrumental rock, του οποίου η κηδεία συνεχίζει να είναι υπό διαρκή αναβολή, ψάχνει διακαώς για φρέσκους μνηστήρες. Που να κάνουν τις βασικές εξυπηρετήσεις στο πολύπαθο κορμί του και όχι κι αυτοί οτιδήποτε τους καπνίσει: να μην επαναλαμβάνουν τα κλισέ του post-rock που κόλλησαν ολούθε σαν βδέλλες μετά την προ χρόνων επέλαση του καναδικού ιππικού και να σπρώξουν το concept στην αφύπνιση, μετά την πέρα από γιατρούς ληθαργική ακαμψία που διαγνώστηκε στο ενδιάμεσο που απουσιάζαμε. Λεπτοδουλειά...

Και τελικώς, εκεί που λύση δεν υπήρχε, λύση βρέθηκε στα πρόσωπα των Grails από το Portland του Oregon, που ούτε τίποτα πρωτοεμφανιζόμενοι ήταν (πριν το 2000 υπάρχουν) ούτε κι αδισκογράφητοι. Οι σπόντες και συγκυρίες που λατρεύουμε... Στην πορεία τους μάλιστα είχαν ήδη και μια ανώμαλη προσεδάφιση όταν μετά το "Redlight" (2004), το δεύτερο άλμπουμ τους για λογαριασμό τότε της Neurot (το label των Neurosis), ο βιολιστής και ένας εκ των ιδρυτών τους, Timothy Horner, αποχώρησε. Όχι, από το καρβέλι των μπόλικων φολκ επιρροών που τους έβαζε κάτι έμεινε, αλλά στο νέο δρόμο που πέρασε πλέον η μπάντα αυτές περιορίστηκαν στην πρέπουσα δόση ώστε να μη χαρακτηρίζουν τον ήχο τους περισσότερο από τις υπόλοιπες. Απλά να υπάρχουν. Απλά να είναι σαφές κομμάτι του όλου.

Μία γεύση προς τα πού και πώς σκόπευαν να οδηγήσουν το τετραμελές σκάφος τους οι Grails μετά τη δεύτερη απογείωσή τους είχαμε πάρει ήδη με το "Black Tar Prophecies Vol's 1, 2, & 3" του 2006 στην Important. Όμως ουσιαστικά ήταν συλλογή με ελάχιστο νέο υλικό.

Μια γεύση... Αλλά κανείς δεν περίμενε όταν ξεκινούσαν οι παρούσες ηχογραφήσεις στο Type Foundry ότι θα είχαν τέτοια εξαιρετικά αποτελέσματα. Διότι το "Burning Off Impurities" βγήκε ως μία απίστευτη πλέξη. Από κινούμενες μελωδίες, από ρυθμούς που παίζουν κρυφτό μεταξύ υπνωτιστικών και εκρηκτικών, από αιφνιδιασμούς που σου απαγορεύουν να επαναπαυτείς και που σε κάνουν να πλέεις στο ηχητικό άγνωστο έστω κι αν έχεις ακούσει και ξανακούσει αρκετές φορές τα 8 τρακ που περιέχει. Αυτός ο δίσκος είναι (σαν) μία αποφασιστική επανεκκίνηση, ελεύθερη απ' την ανάγκη να είναι τεχνητή. Λες και το γκρουπ τα έσβησε όλα και χίμηξε να γράψει ένα μασίφ ντεμπούτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Όπως ονειρεύεστε και θέλετε να χαρακτηρίζετε το rock, θα το βρείτε εδώ. Τις περισσότερες φορές χωρίς καν να χρειαστεί να περιμένετε να αλλάξει το κομμάτι που τυχαία μπορεί να παίζει. Το θέλετε ψυχεδελικό; Να έχει ας πούμε στοιχεία από Popol Vuh μέχρι πρώιμους Black Sun Ensemble; Το έχετε κατευθείαν με το opening "Soft Temple". Θέλετε ένα πιο avant- ύφος, λίγο κινηματογραφικό αλλά ανυποψίαστα σκοτεινό, όπως κάποτε οι Goblin στα soundtracks των ταινιών του Dario Argento; Ή πάλι να είναι σε στιγμές γοτθικό, με jazz- δάνεια, φόλκ τούλι και ανάπτυξη με ατμοσφαιρικές παύσεις και εκρηκτικά μαρς που να κάνουν την τετριμμένη ταμπέλα του post- να γέρνει, να κρέμεται, αλλά να μην πέφτει; Τότε δοκιμάστε το "Drawn Curtains" και την τριάδα των "Dead Vine Blues", "Origin-ing", "Burning Off Impurities" που μας οδηγούν στη μετά φόβου έξοδο με τα μάτια να γυαλίζουν.

Άντε τώρα να πεις πως ο Emil Amos -ένας απ' τους πιο ολοκληρωμένους ντράμερ που έχω ακούσει πρόσφατα- παίζει παράλληλα μαζί με τον Jandek ή ότι ο κιθαρίστας Wm. Zak Riles με τον M. Ward και να τονίσεις τη σημασία των μελών που φοράνε δανεικές φανέλες όταν αυτή από μόνη της είναι μηδαμινή. Και να θες να σε παρακολουθούν και με έμφαση κιόλας... Πες ότι είναι ένας τρόπος κι αυτός για να μην ξεχνάμε ότι οι Grails ξεκίνησαν ως side project. Κάποτε. Γιατί σήμερα και μετά από αυτό το ανυπολόγιστα σπουδαίο άλμπουμ, το οποίο παίρνει θέση στα σημαντικότερα της περσινής, πια, χρονιάς, το όνομά τους συμβολίζει πολλά περισσότερα. Κυρίως, την ευφάνταστη αναγέννηση του απέθαντου παρελθόντος, με τρομώδη πιστότητα, αξιοθαύμαστο δέσιμο και αδιαμφισβήτητη ορθοφωνία.

Ακριβώς στο "γρουσούζικο" νούμερο δεκατρία του τοπ μου του 2007 και ...κλασικά, σχεδόν...

Lend an ear to "Drawn curtains":