Grammatics
...Από τις στάχτες των Colour of Fire, στάχτες που εν προκειμένω ούτε να τις ακουμπήσουμε θέλουμε, ούτε και να τις αγνοήσουμε μπορούμε. Περήφανης εκ του York μπάντας βρετανόπνευστου garage emo rock, με κατορθώματα μικρότερα ενός φανατικού κοινού που αναζήτησε την ευτυχία σε holy bible αναμνήσεις, metal καταδύσεις & Placebo και ξερό ψωμί - ντεμπούτου πάντα - εγγυημένες λύσεις.
Και μετά η Διάλυση, σύμφυτη μιας αληθινά λόγιας συνείδησης που υπαγορεύει σε μουσικά ταλέντα να μη ξεχειμωνιάζουν σε σχήματα υποσημειώσεις (ακόμα και όταν υπηρετούν σωστά, δεδομένα μουσικής ιστορίας), σε αναρχικοαυτόνομες κολεκτίβες να κατεβάζουν ρολά πριν η τάξη επισκεφτεί το ψυγείο τους παραβιάζοντας το χάος και σε large Βορειοελλαδίτες εστιάτορες, να τρατάρουν γλυκά, ευγένεια και kinder συμπάθειες σε πείσμα στελεχικού αηδεασμού και χαλεπών καιρών σ' ένα μόνο πελάτη κάπου εκεί παρόντα.
Μες από τις στάχτες λοιπόν της παραπροηγούμενης παραγράφου και ο Owen Brinley, frontman και μυαλό των the Grammatics απ΄ το Leeds, που παρέα με τους Εmilia Ergin, Dominic Ord και Rory O' Hara σε τσέλο, drums και μπάσο αντίστοιχα, οραματίζεται art pop μεγαλεία με progressive ξεσπάσματα, εγκλεισμό του Bradford Cox σε κέντρα αδυνατίσματος, αλλά κυρίως πολυπρισματικές αναδομήσεις των αγοραίων indie εξισώσεων.
Τέσσερα αξιοθαύμαστα singles ως το τέλος του 2008 ήταν αρκετά ν' ανακαλέσουν στην όποια δράση βαριεστημένους brit εργατοπατέρες και να υποδείξουν σε μπάντες 15χρονων τι θα πει όχι απλά νεανικό πάθος αλλά και εφηβικός καλειδοσκοπικός νους. Άμα τη εμφανίσει του ντεμπούτου, όλοι θα θυμηθούν τι πάει να πει και θράσος. H απουσία του εμβληματικότατου Νew franchise, ένεκα ίσως της αποχώρησης από το αρχικό line up κάποιου Mike στα πλήκτρα, καταντά αστείο ικανό να κόψει μαχαίρι τα γέλια και μυστήριο ικανότερο να μην εξερευνηθεί από κανένα. Και αιτία νεύρων πολλών, άξιων να βάλουν μια αξιότερη τελεία... ακριβώς εδώ.
Δε θα τη βάλουν όμως ακόμα, όχι πριν το Νew franchise ακουστεί από κάθε αυτί που δε βαρέθηκε να διαβάζει. Πάνω σ' ένα πιανιστικά επαναλαμβανόμενο μέτρο, σταθμίζει ευγενική λούπα μελωδικού τριγμού και να σου και δειλά drums, έτσι για το χαβαλέ της διακριτικής μεταμόρφωσης τους αργότερα. Λίγο πριν τη μέση, haunting παράγωγα χαμηλής κλίμακας και τσέλα φινετσάτης θλίψης και όχι εσωτέρας μελαγχολίας, θυμίζουν ότι το ύψος δε ψάχνει βάθος για να ορίσει την αξία του. Συγκλονιστικό indie δράμα μετρονομημένου ελαφροπαγανισμού και απαράδεκτη η απουσία του από εδώ μέσα.
Και μιας και τελειώσαμε με τις απουσίες, ας περάσουμε στις παρουσίες. 11 know how εκτροπές, στα όρια ενός τρελαμένου μελετητή που βλέπει ένστικτο και όχι παρόρμηση, παράσταση και όχι μονόλογο, Suede με πρόωρους Manics, Muse αυτοσυγκράτησης, σαρωτικές κιθάρες πάνω σ' ευοίωνα rhythm sections και ένα τσέλο που δε ρεζιλεύεται σε ασκήσεις ύφους και απλά συναρπάζει με τη σημαντικότητα του. Ίσως κάποιοι δυσανασχετήσουν με τη πληθωρική περατζάδα διαφόρων μουσικών χωλών σχολών (η λέξη progressive ακόμα τρομάζει..) αλλά το αποτέλεσμα μετράει και αν υπάρχουν μουσικές συγγένειες ας αναζητηθούν καλύτερα στην πληθωρικότητα των θαυμάσιων Mew και λιγότερο στις καθαρότερες επιρροές τους.
Το Shadow committee που ανοίγει το δίσκο, περνάει από ambient χαλαρότητες & bluesy κιθάρες σε math pop ηλεκτρισμό για ν' ακολουθήσει ονειρεμένο εμφατικό τσέλο που γίνεται και αναγεννησιακό παρακάτω, franz καθαρτήριες κιθάρες και drum παραμάνες να μεγαλώνουν το έμβρυο όπως του αρμόζει. To D.I.L.E.M.M.A θυμίζει τόσο δραματικά Foals που ξεχνάμε να το αναφέρουμε και οι prog oriented χημείες μετά, είναι αρκετές να ξεχάσουμε που ξεχάσαμε να το αναφέρουμε. Αποφώνηση ανέκδοτο, με γέλια που διακόπτονται από βόμβους και η απόδειξη πως όταν καταφέρνεις να περνάς τέτοιες γελοιότητες σαν άποψη μπορείς να πείσεις σαν πραγματικά καλή μπάντα, ίσως γιατί τελικά είσαι.
Ακολουθεί το μελωδικής παραμόρφωσης Murderer που θυμίζει Gene και κάτι από τη θρησκευτική έκσταση του Goodbye horses των Q lazzarus μέχρι τη στιγμή που ένα δυσοίωνο πιανάκι καθοδηγεί τα νεκρικά όνειρα όσων έκαναν το λάθος να αποκοιμηθούν με μια τέτοια επιλογή στο repeat. To ακουστικής απλότητας Βroken wing θα παραμείνει έτσι για δυο λεπτά για ν' αυτοκαθαρθεί από doom μετρημένο ηλεκτρισμό και στο έντεχνο pop αριστούργημα Polar swelling με τη χρήση omnichord καταλαβαίνεις πόσο ουσιαστικά λείπουν θετικά δράματα από τη τρέχουσα δεκαετία.
Strange overtones που θα έλεγε και ο David Byrne καθώς ο Εno αρνείται να μιλήσει και the beginning of a new era όπου ευνούχοι υπεράνθρωποι θα ποδηγετούν με άνεση τρισχαριτωμένες υπερακομπλεξάριστες φατσούλες στη συνειδητοποίηση ότι η πραγματική pop μουσική ανέκαθεν ήταν ανήσυχη, αγέραστη και ευρηματική, με τον ίδιο τρόπο που τριανταφεύγα χρόνια πίσω, ένα Σκανδιναβικό κουαρτέτο άνοιξε το δρόμο της προοδευτικότερης pop για να τον κλείσουν άχρηστοι απόγονοι όπως όπως.
Συνεπέστατοι στ' όνομα τους όσο λίγοι, οι Grammatics επεμβαίνουν στα γραμματικά μουσικά φαινόμενα με συντακτικά πειθαρχημένη τρέλα και ο James Kenosha στο ρόλο του παραγωγού είναι τόσο καλός που του ευχόμαστε να παρατήσει τα drums και ν' αφοσιωθεί στο νέο του επάγγελμα. Το βρετανικό νεοδράμα τους θ' άρεσε και στους δικούς μας Closer (ειδικά το relentless fours θα το λάτρευαν), στίχοι όπως " Her elegance bathes me in grace perfectly ambient, It kills the ringing tinnitus" και κυρίως "Lying out, lying within the rhyme scheme, the theme of a lyrical couplet punctures a dream, and then in it seeps, dour realities rousing me into cravings and caffeine" είναι ιδανικοί για ταυτίσεις μετά κοροϊδίας και ας ελπίσουμε το διαβασμένο παρεάκι να έχει καλύτερη τύχη από τους Strangelove.
Lend an ear to : Polar swelling
