Below the radio (Selected by Grandaddy)
Μπορούμε να πούμε πως 12 χρόνια μετά την δημιουργία (από τους Jason Lytle (τραγούδι, κιθάρα, κήμπορντς), Kevin Garcia (μπάσο), Aaron Burtch (ντραμς) αρχικά, μαζί με τους Jim Fairchild (κιθάρα) Tim Dryden (κήμπορντς) κατόπιν) οι Grandaddy έχουν διαμορφώσει έναν προσωπικό, αναγνωρίσιμο και ιδιαίτερα γοητευτικό ήχο. Έχοντας περάσει από θορυβώδεις εκδοχές του lo-fi ('Complex Party Come Along Theories', 1994) έκαναν το πρώτο μπαμ το 1997 με το 'Under the Western Freeway', αρχικά στη Will και κατόπιν στην V2 που ως μεγαλύτερη το στήριξε επαρκώς. Ήταν κρίμα έτσι κι αλλιώς να μην ακουστεί το 'Summer Here Kids' (σε δύο εκτελέσεις, η μία τινά τρόπο οργανική) και ορισμένα άλλα μαργαριτάρια τους. Το τρίτο και τέταρτο LP τους, 'Sophtware Slump' (2000) και 'Sumday' (2003), κράτησε γερά φίλους και καλωσόρισε πολλούς άλλους : γοητευτικά αν και άνισα, καθόλου πρωτότυπα πλην όμορφα και περίτεχνα πλεγμένα. Οι λογαριασμοί με το παρελθόν καλύφθηκαν παλαιότερα με τα 'The Broken Down Comforter Collection', μια συλλογή με singles, κι αργότερα το 'Concrete Dunes', με διάφορα διάσπαρτα και παράξενα - αυτό που οι φίλοι μας λένε odds. Στα ενδιάμεσα όλων αυτών έβγαιναν διάφορα EP που δεν αναφέρουμε γιατί δύσκολα φτάνουν στα χέρια μας και άλλωστε κανείς δεν σηκώνει πια τόσες πληροφορίες.
Το κόνσεπτ ενός Artist's Choice είναι προφανές : δεν αποτελεί απλά ένα δείκτη των προτιμήσεων των μελών ενός αγαπημένου σχήματος αλλά και αναδεικνύει τις πολλαπλές ζώνες επιρροών κάτω από τις οποίες γράφουν τη μουσική τους. Δε μπορώ όμως να θεωρήσω την συγκέντρωση τέτοιων επιλογών απλά και μόνο ως εικόνα κάποιων πηγών έμπνευσης. Νοιώθω πως αποτελούν και κάτι σαν μια ημερολογιακή καταγραφή των δικών τους ηχητικών υποκρούσεων αλλά και συναισθηματικών διακυμάνσεων. Όταν ο κάθε νέος τους δίσκος σβουρίζει μέσα στο κεφάλι τους κι αρχίζει το συνεχές πήγαινε έλα των μουσών (κι αργότερα των μουσικών...).
Αυτές οι 13 ψηφίδες (το 14ο είναι ένα δικό τους ακουστικό / βίντεο) νοιώθεις ότι πραγματικά έχουν μπει ως μόρια στη μουσική των Grandaddy - ή θα μπορούσαν να μπουν. Και ο Jason Lytle, που μας τις προτείνει σε ένα πνεύμα "αν σας αρέσουμε, πρέπει οπωσδήποτε ν' ακούσετε αυτά κι αυτούς", επιλέγει - ευτυχώς - από δίσκους που μπορεί να ξέφυγαν στους φανς. Ξεχωρίζω κατευθείαν μία εκπληκτική μπαλάντα από αυτές που συνεχώς οι Handsome Family μας δίνουν (εδώ προέρχεται από το 1ο εκ των υπέροχων "alt. country" 4 δίσκων τους, του 98) και ένα ανάλογο φιφτυκότροπο διαμαντίδιο του Beck. Ιδανική η επιλογή του Run, που ξεχωρίσαμε κι εμείς από τον πιο πρόσφατο δίσκο των Snow Patrol - βλ. σχετική κριτική. Η δική μου ανακάλυψη εδώ ήταν οι Jackpot, που με το 'F+' δισκάκι τους αεροβατούν ωραία ανάμεσα σε West Coast παρελθόντα και δυναμικά country rock παρόντα. Και εδώ έγινε η σωστή επιλογή, καθώς το 'If We Could Go Backwards' αποτελεί από τις πιο φορτισμένες στιγμές του δίσκου.
Η παρουσία των Giant Sand και των Pavement είναι εξίσου παρούσες στη μουσική των Grandaddy, αν και ομολογώ δεν περίμενα την πρόκριση των πρώτων αλλά ούτε και τη συγκεκριμένη επιλογή των δευτέρων με ένα προ δεκαετίας σχεδόν τραγούδι τους. Ακόμα περισσότερο έκπληξη μου δημιουργεί η επιλογή των Blonde Redhead, αλλά εδώ φαίνεται περισσότερο να προκρίνεται η προσωπική τους προτίμηση. Άλλωστε οι Earlimart και οι Snow Patrol (όπως και Elbow κ.ά) έχουν κατά καιρούς διαλεχτεί ειδικά από τους Grans σαν ταλέντα για support στις συναυλίες τους. Δε θα μπορούσε να λείπει η κατατονική country ούτε η jangle pop αντιπροσωπευόμενες από Virgil Shaw και τους υπόλοιπους.
Φυσικά πρόκειται για σύνολο ευπρόβλεπτο, βουτηγμένο μέσα στο lo fi μήκος κλίματος που εκπέμπουν οι ίδιοι αλλά ολόκληρος ο δίσκος ακούγεται αρμονικά από την αρχή ως το τέλος και δένει σαν ένα ρευστό σύνολο που συμπληρώνει τη δισκογραφία τους, χωρίς ούτε μία παραφωνία ή αταίριαστη στιγμή. Στο επόμενο play-list τους μην ξεχάσουν Galaxie 500, Yo La Tengo, The Delgados, Mogwai, Sebadoh, Cat Power, My Morning Jacket.
