The sophtware slump
Πρέπει να το έχω ξαναγράψει τελευταία... δε ζούμε σε "πανκ εποχές"... καθόλου μα καθόλου.Δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι καλό ή κακό!.
Οι Καλιφορνέζοι Grandaddy επιστρέφουν -μετά από τρία χρόνια- στην επικαιρότητα και μοιάζει και αυτοί να έχουν όρεξη για "μεγάλα -ή μήπως μεγαλεπίβολα;- πράγματα". Η τελευταία επαφή μας μαζί τους ήταν το "Under the western free-way", και όταν τους είχαμε αφήσει ήταν θορυβώδεις και lo-fi-στες, μα συνάμα μελωδικοί... θυμάμαι όμως ότι matador-ο-πάνκιζαν κι όλας. Σήμερα έχουν πάρει ήδη μεταγραφή στη V(-irgin)2, η οποία βέβαια είχε φροντίσει και για την κανονική διανομή της προηγούμενης δουλειάς τους, και απομακρύνονται από την "ρετσινιά" του "αμιγώς alternative" σχήματος.
Εξηγούμαι (αν και είμαι σίγουρος ότι θα παρεξηγηθώ!): Το συγκρότημα του Jason Lytle επιχειρεί να καταστεί ο τρίτος κρίκος στην αλυσίδα που ξεκίνησαν οι Mercury Rev με το "Deserter's songs" και συνέχισαν πέρσι οι Flaming Lips. Ιδεολογικά όμως κινείται στο "μέτωπο" που προ ετών άνοιξαν οι Radiohead... στρέφοντας όμως επικίνδυνα τη σκέψη τους στα '70ς -που όλοι αγαπούσαν να μισούν όταν οι καιροί ήταν "πανκ". Όλα αυτά αποκωδικοποιούνται ως εξής: το άλμπουμ αποκτά χαρακτήρα concept, όχι όμως με βάση το παράδοξο και σουρεαλιστικό στοιχείο των Flaming Lips ή τον εσωτερικό ψυχισμό των Mercury Rev. To θέμα μας είναι η τεχνολογίκή πρόοδος, οι μηχανές και οι υπολογιστές! Θέμα που επανέφεραν στην επικαιρότητα οι Radiohead, το θυμόμαστε όμως και από Floydικές και άλλες αναπτύξεις αυτού. Αν όμως 25 χρόνια πριν η techno-φοβία είχε κάποια βάση και κάποιο μέτρο, σήμερα έχει μετατραπεί σε "εμμονή" που αγγίζει τα όρια της υπερβολής... Οι ιστορίες για παρηκμασμένα και κατεστραμμένα "ανθρωποειδή" ποιον είναι ικανές να πείσουν; Γιατί τόσο μένος ενάντια στα air-condition, και τα αναφέρουν δέκα φορές εδώ μέσα; Θέλω να πω δηλαδή ότι το να μεμψιμοιρείς για την ανθρώπινη ύπαρξη στο έτος 2000, είναι κάπως "κλισέ" πλέον.
Για να εκφραστούν βέβαια η επιφυλάξεις για την τεχνολογία, επιστρατεύεται και η ίδια. Η παραγωγή του δίσκου ακολουθεί τα παραδείγματα των ανωτέρω αναφερθέντων και από το lo-fi περνάμε στα "στουντιακά κολπάκια", στις "γεμάτες" και λαμπερές ενορχηστρώσεις, με το βλέμμα ευθεία στο... παρελθόν. Παρακάτω διαπιστώνει κανείς ότι ακόμη και στις στιγμές που το "Τhe sophtware slump" πάει να γίνει μελαγχολικό και επιστρατεύει το συναίσθημα, ο συναισθηματισμός του παραμένει "ψυχρός" και αδυνατεί να μιλήσει σε α' ενικό. Βέβαια ίσως και το ζήτημα να είναι υποκειμενικό, αν θεωρείτε το "Wish you were here" μνημείο έκφρασης συναισθημάτων, τότε μάλλον θα ικανοποιηθείτε και εδώ πέρα. Πάντως όπως και να το κάνουμε η μελαγχολία για ένα αλκοολικό android (μήπως είναι και παρανοικό;) δεν είναι και ότι μας άγγιξε περισσότερο τα τελευταία χρόνια...
Αφού εκφράσαμε τις ενστάσεις μας λοιπόν, μπορούμε να πούμε και κανένα καλό λόγο...
Οι Grandaddy λοιπόν τον έχουν δουλέψει καλά το δίσκο. Απέφυγαν τελικά την εντελώς τέλεια παραγωγή που φτάνει σε σημείο να ενοχλεί, και δημιούργησαν έναν ήχο, που από την πρώτη ακρόαση τον χαρακτηρίζει κανείς "όμορφο" και "καλοσχηματισμένο". Ίσως δηλαδή και να έκαναν καλά που απομακρύνθηκαν από τα στενά πλαίσια του ανεξάρτητου κιθαριστικού ήχου (ίσως λέω, ίσως). Ανοίγoντας με το εννιάλεπτο "He's simple he's dumb, he's the pilot", σε προετοιμάζουν μια χαρά για το τι θα ακολουθήσει. Το highlight βρίσκεται μόλις στο δεύτερο track και ακούει στο όνομα "Hewlett's Daughter", ίσως η πιο άμεση και ποπ στιγμή το δίσκου, με αιθέρια μελωδιούλα, και πιανάκια να χρωματίζουν κατάλληλα την ατμόσφαιρα... συν οι πιο "βατοί" και ανθρώπινοι στίχοι του δίσκου. Υπέροχο! Όπως και το "Crystal lake" λίγο παρακάτω, με τους Flaming Lips όμως να δικαιούνται ποσοστά για πνευματικά δικαιώματα. Στο "Broken household appliance national forest" μας τα χαλάνε και πάλι οι στίχοι, και οι αδικαιολόγητες (???) φοβίες για το... οτιδήποτε. Μουσικά όμως τα πηγαίνουν πάνω-κάτω μια χαρά, απλά όπως είπαμε επιμένουν σε μονοπάτια καλά πατημένα και δε φαίνεται να ρισκάρουν. Το σύνολο των συνθέσεων υπογράφει αποκλειστικά ο Lytle, ενώ οι Aaron Burtch και Kevin Garcia περιορίζονται σε εκτελεστικά καθήκοντα... Και κάτι τέτοια συνήθως με χαλάνε... γιατί δηλαδή να μη συμμετέχουν στη σύνθεση και οι υπόλοιποι;.
Επειδή μάλλον σας μπέρδεψα να ξεκαθαρίσω ότι θα τον πρότεινα για αγορά τον δίσκο. Μοιάζει από τις πιο ολοκληρωμένες προτάσεις της χρονιάς. Απλά θα συνιστούσα και μια επιφυλακτική στάση απέναντι του. Μην έχουμε τίποτε διθυράμβους και πάλι. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ακόμη ουσιαστικά στην αρχή βρίσκονται τα παιδιά... ούτε τους "άθλους" των Flaming Lips έχουν πίσω τους, ούτε τα δεινά των Mercury Rev έχουν τραβήξει... Στα συν όμως ότι δεν τους επικουρεί ένα hype σαν αυτό των Radiohead!; Όλα καλά λοιπόν, απλά μη θεωρούμε ότι ένας δίσκος απλά και μόνο επειδή καταπιάνεται με ένα δύο "μείζονα" θέματα, αυτομάτως γίνεται σπουδαίος.. .
Επιμένω πάντως ότι αν τελικά οι καιροί ήταν... πανκ, κάτι τέτοια "πομπώδη έργα" θα τα κρίνανε διαφορετικά... μερικοί - μερικοί. Τι να κάνουμε όμως, ζούμε σε εποχή που η πρόοδος (όπως... progressive) είναι ευπρόσδεκτη - φαινομενικά!
υ.γ.-στις εφτά πληγές των Radiohead λοιπόν, προστίθεται και η "κλάψα" για το μέλλον...
υ.γ.2-θέλω να δω πόσους και... ποιους θα "πιάσει" η "surreal" εικόνα του cowboy με το synthie στα χέρια να... ατενίζει το φεγγάρι!
