Fires in distant buildings
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές του ο Gravenhurst επέλεξε να γίνει πιο ηλεκτρικός αλλά και πιο...indie - post rock, που είναι ατόπημα αν σκεφτεί κανείς την ομορφιά των προηγούμενων δίσκων και ep αλλά και το εκφραστικό τέλμα στο οποίο έχει "πέσει" αυτό που λέμε σύγχρονο rock. Φαίνεται λοιπόν ότι το λάθος για το οποίο έχω μιλήσει σε παλιότερες κριτικές, το να αποβάλεις δηλαδή το στοιχείο που σε κάνει διαφορετικό (σα να είναι κατάρα) και να οδηγείσαι κάπου που μπορείς να βρεις εκατοντάδες άλλους να κάνουν το ίδιο, επαναλαμβάνεται και εδώ.
Ο Gravenhurst λοιπόν, στη Warp πλέον (απορώ τι δουλειά έχει εκεί...) φροντίζει, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων όπως το 'Animals', και μετατρέπει τις "παλιές" δοκιμασμένες μελωδίες του σε κάτι σαν post rock, κάτι σαν εφηβικό βρετανικό κιθαριστικό pop-rock. Μπορείς να διακρίνεις τα στοιχεία αυτά δοσμένα με διαφορετικό και παρωχημένο τρόπο σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις. Τραγούδια που ξεκινάνε στρωτά για να δυναμώσουν ξαφνικά και μετά χωρίς λόγο απολύτως να οδηγηθούν σε μια κατάληξη με χαρακτηριστικά ψευδό δραματικά, ψευδό λυρικά κρεσέντο. Αν πραγματικά μετά από τόσα χρόνια οδηγούμαστε πάλι στη brit pop, στο κακό progressive, στο post rock των mogwai, γενικότερα στο από όλα και στο τίποτα, τότε μάλλον φτάσαμε σε επίπεδο ρούχων με μόδες να έρχονται και να φεύγουν κάθε σεζόν.
Ειδικά το "Velvet Cell" αυτό το φτηνό δάνειο από Interpol (λέμε τώρα... και αυτοί από αλλού το άρπαξαν) ο...καλλιτέχνης ένοιωσε την ανάγκη να το ξανά επισκεφτεί σε κάτι σαν stereolabinterpolelectrelane δημιουργώντας στην ουσία ένα ανούσιο δεκάλεπτο έπος, χωρίς φωνή χωρίς τίποτα αλλά πάντα με το απαραίτητο progressive- - ίκο γύρισμα σε Slint. Καθώς το σκέφτομαι όλος ο δίσκος είναι κάτι σαν...κάτι άλλο, μηδέν προσωπικότητα δηλαδή. Γενικότερα θα προτιμήσω τα ακουστικά κομμάτια του δίσκου όπως το 'Animals' όπως προ είπα, το αφελές 'Nicole' και το 'Cities beneath the sea', που μάλλον είναι το καλύτερο του δίσκου, με ωραία μελωδία και κοντινότερο στις παλιές του δουλειές. Τα υπόλοιπα και τα περισσότερα με διαστάσεις έπους μάλλον κάνουν το ep, lp μιας και χωρίς αυτά η διάρκεια πέφτει στα 23 λεπτά.
Θα μου πείτε αρέσει, βεβαίως και αρέσει αλλά το θέμα είναι το πώς γίνεται όλως τυχαίως αυτά που αρέσει σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες να είναι και αυτά που αρέσουν στις πλατιές μάζες και να προσαρμόζονται κάθε φορά στις ανάγκες τις μόδας χωρίς να αφήνουν τίποτα ουσιαστικό πίσω τους. Που είναι η τιμιότητα και η ειλικρίνεια; Τι αρέσει τελικά στον...καλλιτέχνη, μήπως ό,τι αρέσει στο κόσμο;
Τελειώνοντας θα ήθελα να θέσω το ερώτημα που πάντα ήθελα να αποφύγω σαν νέος που είμαι αλλά που τώρα τελευταία έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου, βλέποντας συγκροτήματα να μην μπορούν να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων που τα ίδια δημιούργησαν αλλά και στοn ίδιο το χρόνο. Ποιος ο λόγος λοιπόν να ακούς Gravenhurst όταν μπορείς να ακούσεις Tim Buckley, Nick Drake etc, Broadcast αντί για United States of America και White Noise, Rapture για Pop Group, μιας και όλα αυτά είναι τοποθετημένα στην εποχή τους, και όχι απλά ένα εποχιακό αναμάσημα, αλλά και οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και πιο ταλαντούχοι φαίνονται να ήταν και το τεστ του χρόνου έχουν περάσει. Απάντηση δεν μπορώ να δώσω, ίσως γιατί θα είναι και μια αν όχι προσωπική, αλλά ήττα της ας πούμε γενιάς μου. Το σίγουρο πάντως είναι πως πάντα υπήρχε μουσική βιομηχανία και εμπορικότητα - πωλήσεις και singles αλλά ποτέ στο μέγεθος το σημερινό, ποτέ τόσο ισοπεδωτική και ποτέ τόσο "υπό-κουλτουροπαράγουσα". Τα μεγέθη έχουν πια ξεφύγει.
