The figures of enormous grey and the patterns of fraud

Τι λέμε πρόκληση; Πιθανόν κάποια έξωθεν διέγερση που είτε κατόπιν σχεδίου είτε και με κανένα τέτοιο μάς κάνει κι αντιδράμε... Σωστό, μα εν προκειμένω δίχως το "έξωθεν" - στα γκρουπ που κάθε επόμενη φορά υπερβαίνουν τον εαυτό τους τής προηγούμενης οι κινητήρες βρίσκονται εντός κι αλλού, στο μυαλό. Εξάλλου, πέρα απ' τη ζωογόνο έμπνευση, αρκετοί παράμετροι ενός έργου στο φινάλε είναι επιλογές των συνθετών. Οι οποίες, μιας κι αποτυπώνονται, κρίνονται απ' το ύψος του πήχη μόνον, χωρίς λόγια. Είτε εμπλέξεις την ανταποδοτικότητα, είτε την αφήσεις στην ησυχία της.

Από έναν εσωτερικό ερεθισμό επομένως -λέγοντάς τον έτσι απλοποιημένα, δαιδαλώδης είναι στην πραγματικότητα- οδηγήθηκαν κι οι GravitySays_i στο να ξεπεράσουν το κόνσεπτ του "The Roughest Sea" μ' ένα διάδοχο υπεροχής. Αν λειτουργείτε χρονολογικά, το παλιό πρώτα δηλαδή, ξεκινήστε από δω και ξαναρχόσαστε. Αν πάλι όχι, αυγατίστε το δίκαιο του χρόνου που μεσολάβησε για κείνο το ντεμπούτο.

Κι όπως τα λέγαμε και τότες (να μια επανάληψη με εξασφαλισμένο κέρδος), ο πυρήνας του σχήματος αποτελείται απ' τους Μάνο Πατεράκη και Νίκο Ρέτσο. Νεαρά πρόσωπα, η ίδια παλιά πάλη με την (αυτο-)πραγμάτωση. Δεν κάνουμε τόση φιλοσοφία όσο ακούστηκε, αλλά ό,τι συνήθως γράφεται για ένα cd υπολείπεται σαν ρηχό αυλάκι όταν οι μουσικοσυνθέτες αφήνουν την κοινοτοπία, μη ακολουθώντας πεπατημένους δρόμους κι ανοίγοντας μόνοι τους καινούργιους. Προ 4ετίας απ' το "Σείριο", φέτος με μία ανεξάρτητη έκδοση σε δική τους παραγωγή και mastering του Simon Bloom, οι GravitySays_i σταθμεύουν στο '11.

Απ' τα στοιχεία σκοτεινότητας του παρελθόντος, τώρα η έμφαση στάθηκε στα εντονότερα. Το "The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud" είναι πιο σύνθετο, πιο ρηξιγενές, επιβλητικά εκφρασμένο από τα μέλη μιας μπάντας αρμολογημένης ευρύτερα πάνω σε μια επί τούτου ενδοσκόπηση για την κατάρρευση των αξιών. Ακόμη κι η επιμέρους ανδρική χορωδία τεσσάρων φωνών που 'χαν στη ζωντανή παρουσίασή του ακούγεται πλεονασματική μπρος στο ηχογραφημένο επίτευγμα για κάποιον που δεν την παρακολούθησε. Το σαντούρι, όργανο γνωστό για το μεσογειακό του χαρακτήρα, υπόκειται μια χρήση που δεν είναι αυτή που ευκόλως εννοείται, δεν είναι η συμβατική, θυμίζοντας την αντίστοιχη της Joanna Newsom στην άρπα, μα ωστόσο δεν αντικρούεται πουθενά με την progressive δομή των θεμάτων.

Δύναται κάποιος να αποδώσει εξατομικευμένα όλα αυτά τα περί παρακμής (και στοιχειών) της υπόστασης του ανθρώπου, αλλά υπάρχει κι η οδός που επιτίθεται στην ψυχή των διπλανών, που γι' αυτό αγγίζει αρκετά περισσότερους, ειδικότερα αν αφορά σ' ένα σύντομης διάρκειας, μα πλήρη σε οτιδήποτε άλλο, κύκλο στίχων και μουσικής. Οι GravitySays_i καταθέτουν δυο εκτενείς συνθέσεις καθεμιά με υποενότητες χωρίς παύσεις κι υλοποιούν εντυπωσιακά το πιο μεγαλεπήβολο μουσικό κόνσεπτ που συνελήφθη σ' αυτήν τη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Τι λέμε έκπληξη; Ίσως οτιδήποτε συναισθηματικό μας καταλαμβάνει μπροστά στο απροσδόκητο. Και τότε έναντι μιας ταινίας με πριγκιποπούλα νικητές, κάθε άλλη παντελώς ουδέτερη φαντάζει μικρότερη. "How would you call the "Modern Man"?". Μέσα στο παρόν δίνεται τουλάχιστον μια απάντηση αντί της περιρρέουσας φονικής σιωπής. Σα ν' άργησε κάπως το "The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud", βρίσκοντάς μας απροετοίμαστους, αλλά πλέον είναι γεγονός: αυτά είναι τα πιο εξαιρετικά 27,5 λεπτά από εγχώρια μπάντα για φέτος, είναι αλήθεια, αυτό το άλμπουμ είναι (σχεδόν) το ελληνικό "The Dark Side Of The Moon" μεταθετικά. Αναζητήστε το.