The roughest sea

Υπάρχει ένας αέναος κύκλος συγκροτημάτων σ' αυτόν τον τόπο που πέρασαν αφήνοντας πολλές συναυλιακές αναμνήσεις κι ελάχιστη δισκογραφία. Σήμερα, μπορείς πλέον να ανεβάσεις ένα τραγούδι σου στο MySpace κι όποιος θέλει να το κατεβάσει με την ίδια εξοικείωση κι ευκολία που η νοικοκυρά κατεβάζει τις κουρτίνες. Κάποτε ήταν αλλιώς, έπρεπε να 'σαι στο δρόμο αντί στο δωμάτιο, να λειώνεις παπούτσια και να χύνεις ιδρώτα.

Ένα απ' αυτά, για να αφήσουμε τα δακρύβρεχτα, ήταν κι οι Cloudscape, που ίσα που κληροδότησαν ένα 2τράγουδο cd-ep με το πάλαι ποτέ Fractal Press και μία συμμετοχή σε μία συλλογή του πάλαι ποτέ "Ποπ & Ροκ" (αυτές οι αναφορές στους αποδημήσαντες δεν είναι κι ό,τι βολικότερο, ομολογώ). Από τα μέλη τους, οι Μάνος Πατεράκης και Νίκος Ρέτσος έστησαν τους gravitysays_i, άλλα δύο με τον έναν (τραγούδι) ή τον άλλο (μπάσο) τρόπο βοηθούν τους δύο πρώτους εδώ, είναι οι Δέσποινα Σταμάτη και Δημήτρης Χατζημήτρος, και το πέμπτο αναζητήθηκε και βρέθηκε στα πλαϊνά ευχαριστήρια, πάλι του παρόντος.

Βέβαια, και το "The Roughest Sea" σιτεμένο κυκλοφορεί, κάνοντάς με να πιστεύω πως ξανά σ' αυτήν τη χώρα, που μου φταίει και δε μου φταίει, δεν πρέπει γκρουπ να ηχογραφεί μέχρι και το master του άλμπουμ του μόνο του. Μετά παιδεύεται περισσότερο και παρεξηγείται ευκολότερα. Ιδιαίτερα αν αυτό είναι και το ντεμπούτο του κιόλας. Ο δίσκος που έχουμε εδώ κάπου, κάπως, κάποτε ήταν να βγει απ' τη Sonic Playground, κάπου, κάπως, κάποτε τον έδιναν οι ίδιοι οι gravitysays_i ως self-released το 2006 - ο κύκλος θυμίζει τότε που απ' την ηχογράφηση μέχρι την κυκλοφορία του "Men Of Clay" των Villa 21, το άλμπουμ καθαυτό είχε σχεδόν παλιώσει (ήταν κι οι εποχές που όλα παλιώνανε πιο γρήγορα, κατάψυξη μηδέν). Όταν επιτέλους ο "Σείριος" τον ξεγέννησε λες με καισαρική τον περασμένο μήνα, οι gravitysays_i είχαν ήδη περάσει σε κατοπινό τριπ. Σήμερα είναι πια τρίο, με τον μπασίστα Πλάτωνα Καπρίδη να σιγοντάρει τους δύο του αρχικού πυρήνα και απ' ό,τι ξέρω δουλεύουν ήδη πάνω σε καινούργιο υλικό. Η λογική έτρεξε, η εκδοτική πήγε σημειωτόν...

Καλό είναι ν' αποφεύγεις να μιλάς για ένα ελληνικό συγκρότημα και να αναφέρεις συγκρίσεις, κρίσεις κι επικρίσεις για άλλο ή άλλα, μού έλεγε κάποιος αρκετά μεγαλύτερός μου με αφορμή τις πανηγυριώτικες κομπανίες του καιρού του, από τότε βάσταγε το κακό. Έλα όμως που δε γίνεται πάντα. Όταν χώνεψα το "2" των Abbie Gale πέρα από την ξεκάθαρη γνώμη ότι πρόκειται για ένα στρωμένο δίσκο, με πεντακάθαρο ήχο, ομοιόμορφο και με καλά τραγούδια απ' την αρχή μέχρι το τέλος, είχα εντοπίσει και ότι "κάτι" του έλειπε, κάτι που να του δίνει την κατάλληλη στιγμή το απαραίτητο "push" και μάλλον κατέληξα πως αυτό οφειλόταν στην ερμηνεία, που ο Edwin Abbott οριακά ίσως θα την ενέτασσε στην "Επιπεδοχώρα" του. Τι να τα κάνεις πια τα κρατήματα σε καθαρές θέσεις;

Ακούγοντας το "Wicked Game" που κλείνει το "The Roughest Sea", αλλά και αρκετά νωρίτερα τα "Pairs" και "The Air", μένεις έκπληκτος που το βασικότερο στοιχείο του παρόντος δίσκου, το οποίο λέγεται ποπ περιπέτεια κι ανήκει στα προστατευόμενα μουσικά είδη που σπανίως βρίσκουν θέση πια στις προθήκες των δισκάδικων, είναι εδώ σε δόση παραπάνω από απλά πληθωρική. Και αξιοπρόσεχτα εντυπωσιακά, σπρώχνεται τόσο από τις συνεχείς εκπλήξεις στην πλοκή όσο κι από την Δέσποινα Σταμάτη, η οποία κινείται πάνω-κάτω σε δύο βαθμίδες λες και περνάει φανάρι με πράσινο. Τραγούδια που έχουν από μόνα τους έναν αέρα που τσιτώνει την επιδερμίδα σου και την κοκκινίζει. Είχαμε να ακούσουμε τέτοια από το πρώτο των Interstellar Overdrive, εκείνοι όμως αδικήθηκαν από τη μέτρια παραγωγή και το θαμπό ήχο.

Και υπάρχει και συνέχεια στην ταινία που σκηνοθέτησε η φαντασία και λέγεται "The Roughest Sea". Πάρτε το "The Egoist" ένα ευφυέστατο ινστρουμένταλ που χτίζεται στην λεπτομέρεια, η οποία δεν είναι τόσο απλή ούτε εύκολη όπως πιθανώς να την εκλάβει κάποιος, είναι πολύπλοκη και πολυσχιδής. Δείχνοντας ότι οι gravitysays_i έχουν ψάξει πολύ τον ήχο τους και γνωρίζουν τα πώς, τις πρακτικές και τις τεχνικές δηλαδή, να τον αποτυπώσουν περιπλεκτικά στο στούντιο, να του δώσουν ό,τι απαιτείται για να γίνει από ένα ιντερλούδιο ανάμεσα σε δύο τραγούδια που δεν προσέχει κανείς, μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο θαυμαστούς κόσμους. Με άποψη και ορθή χρήση των εφέ. Το παραπάνω, μαζί με το "Objects In Mirror Are Closer Than They Appear" (βραβείο τίτλου), είναι δύο εξαιρετικά θέματα βγαλμένα από το χατζιδακικό σινεμά του 2010, αν υπήρχε.

Αυτή η τελευταία είναι κατά τη γνώμη μου κι η πιο ταιριαστή περιγραφή για ένα από τα πέντε σπουδαιότερα άλμπουμ που βγήκαν από εγχώριο γκρουπ κατά την περσινή χρονιά. Αναζητήστε το, το συντομότερο. Τουλάχιστον...