Damaged goods

Κάτι δεν πάει καλά με τη φαντασία των συντακτών του Mojo τελευταία. Χαρακτήρισαν τους Great Crusades ντοπαρισμένους Tindersticks και βαθύτερο (;) Tom Waits. Εγώ θα έλεγα ότι ακούγονται σαν Τindersticks που προσπαθούν να γράψουν κατά παραγγελία μουσική για διαφήμιση αμερικάνικου αυτοκινήτου ή σαν Tom Waits μετά από τρείς μήνες σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ.
Η Glitterhouse μας έχει συνηθίσει σε αμφιλεγόμενες επιλογές. Για κάθε Walkabouts έχει πεντ-έξι Great Crusades. Aυτή είναι και η αναλογία στην πιάτσα βέβαια, οπότε εδώ κολλάει το Καζαντζακικό σε διασκευή «εικόνα σου είμαι σκηνή και σου μοιάζω». Και φυσικά για τα πάντα υπάρχει κοινό. Αυτό των Μεγάλων Σταυροφοριών όμως είναι πολύ μακριά από 'δω...
Μου είναι πολύ δύσκολο να χωνέψω τις τεράστιες μπριζόλες (στέικς) που τρώνε κατά κόρον στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής. Εξίσου δύσκολο μου είναι να χωνέψω και την Country που ακούν, όσο και να είναι μπολιασμένη με punk rock ακούσματα. Εντάξει, αναγνωρίζω και εκτιμώ το πάθος του Johnny Cash, αλλά δεν αντέχω πάνω από δυο-τρία τραγούδια. Και το Jonathan Goes Country του Richman ήταν τόσο καρτουνίστικο, που το ακούω αλλιώς (άσε που έχω πάνω από δυο χρόνια να το βάλω στο πικάπ...). Οι Green On Red, οι True West, οι Long Ryders και οι Jason and the Scorchers που μου άρεσαν είχαν country επιρροές, αλλά καλά φιλτραρισμένες στον ήχο τους. Τους Danny and Dusty όμως δεν μπορούσα να τους ακούω, όσο και να λατρεύω τον Wynn, ούτε τους διάφορους «ανανεωτές» του είδους. Και οι εν λόγω κύριοι ανήκουν σ'αυτούς, όσο και να μην το παραδέχονται.
Η απόσταση από το Champaign στο Chicago είναι μεγάλη, όχι τόσο σε χιλιόμετρα όσο σε κουλτούρα. Οι Great Crusades έχουν διανύσει τη μισή. Τους μένει πολύς δρόμος ακόμη μέχρι να ξεπεράσουν το στάδιο του μεθυσμένου νταλικιέρη που τραγουδάει την καψούρα του όπως την τραγουδούσε και ο παππούς του, με μόνη διαφορά το περιτύλιγμα. Μπορεί να αναφέρουν τον Robbie Robertson στις επιρροές τους, αλλά δεν έχουν τη δημιουργική παράνοια που τον κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό ούτε στο ελάχιστο. Αναφέρουν και τον Cave, από τον οποίο πήρανε μόνο την επιτηδευμένα δραματική ερμηνεία. Αυτός όμως έχει από πίσω του ολόκληρους Bad Seeds να τον ξελασπώνουν.
Οι καιροί είναι δύσκολοι για πρίγκηπες. Πόσο μάλλον για Σταυροφόρους... Όταν αφομοιώσουν καλά τα ακούσματα του νέου περιβάλλοντός τους και παρουσιάσουν μια καινούργια πρόταση, ευχαρίστως να τα ξαναπούμε, γιατί δεν είναι και άσχημοι μουσικοί. Ως τότε όμως το πεντάρι είναι όλο δικό τους.