21st century breakdown

Οι Green Day την έχουν πάθει μια φορά και δεν έχουν σκοπό να επαναλάβουν το λάθος τους. Το μακρινό 1994, όταν το "Dookie" έπεφτε σαν κεραυνός στα ήδη ανήσυχα νερά της Αμερικάνικης grunge/punk σκηνής, το συγκρότημα μετρούσε εκατομμύρια αντίτυπα και εκατοντάδες sold out live εμφανίσεις και η εταιρία τους (πιθανότατα και οι ίδιοι) θέλοντας να εκμεταλλευθεί αυτό το απίστευτο hype, πίεσε για να βγει πολύ γρήγορα ο επόμενος δίσκος. Αποτέλεσμα; Το μετριότατο "Insomniac". Και το 1997 το ακόμα πιο μέτριο "Nimrod"... και κάπου εκεί, όσοι στοιχηματίζουν τα πάνω και τα κάτω της μουσικής, έσβησαν το όνομα Green Day από τον χάρτη. Οι ίδιοι, σα να ήθελαν να τους δικαιώσουν, παρέδωσαν πνεύμα και έμπνευση με το "Warning". Ακολούθησε ησυχία. Χρειάστηκε να περάσει μία ολυμπιάδα για να ξαναεμφανιστούν στο προσκήνιο. Και τι εμφάνιση! Το "American Idiot" έτυχε υποδοχής και επιτυχίας ανάλογης του ντεμπούτου τους και σηματοδότησε το μεγαλύτερο comeback (κατά τη γνώμη μου) στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.

Αυτή τη φορά προφυλάχτηκαν. Έδωσαν τις συναυλίες τους, συντήρησαν τον ντόρο γύρω από το όνομα τους με διάφορα events (Live 8, τις συναυλίες στο Wembley), έβγαλαν κι έναν live δίσκο για να υπάρχει. Όμως μουσικά παρέμειναν κρυμμένοι, σχεδίασαν το επόμενο βήμα τους αργά και μεθοδικά. Το πόνημα αυτής της στρατηγικής βρίσκεται τούτη τη στιγμή στα χέρια μου κι ετοιμάζομαι να το βάλω να παίξει στο cd player για πολλοστή φορά.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αποφάσισαν να πολιτικοποιηθούν οι Green Day, όμως το πιο ενδιαφέρον σημείο της "American Idiot" εποχής και μετά, είναι αυτό. Οι στίχοι, το (υπερβολικό) attitude, η εικόνα και ο ήχος παραπέμπουν άμεσα στα χρυσά χρόνια της μηδενιστικής punk (βλ. Sex Pistols)... Στα μάτια τα δικά μου όμως, οι Sex Pistols ήταν πάντα μια μεγαλοπρεπέστατη απάτη. Δεν θα πω ψέματα πως και οι Green Day μου φέρνουν τέτοιες σκέψεις στο μυαλό. Όμως δεν είμαι σίγουρος ακόμα (μόνον ο χρόνος θα δείξει) και κάλλιστα μπορεί τα παιδιά να τριαντάρισαν και να είδαν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι.

Στο cd ήδη παίζει το "Song of the Century", ένα μικρό Intro πριν μπούμε στο πρώτο από τα τρία μέρη στα οποία είναι χωρισμένος ο δίσκος: Sing us song of the century, that's louder than bombs and eternity" τραγουδάει με μια ακουστική κιθάρα ο 37χρονος πια Joe Armstrong και μας εισάγει στο κεφάλαιο Ήρωες και Απατεώνες. Θα ακολουθήσουν οι Άγιοι και Τσαρλατάνοι και το άλμπουμ θα κλείσει με το Αλογοπέταλα και Χειροβομβίδες. Η μουσική μαγιά του δίσκου είναι φτιαγμένη ακριβώς με τα ίδια πετυχημένα υλικά του "American Idiot". Οι κιθάρες, οι φωνές, τα τύμπανα. Η ειδοποιός διαφορά, εκείνη που ξανά ανακατεύει την τράπουλα, είναι η επιβλητική παρουσία του Butch Vig στην καρέκλα της παραγωγής. Και δεν ξέρω ποιους συμβιβασμούς έκανε ο ίδιος (μιας και είχε να ακολουθήσει έναν πολύ επιτυχημένο δίσκο) ή τι του ζήτησε η εταιρία (να στριμώξει λίγο "Nevermind";), όμως το αποτέλεσμα είναι άκρως επιτυχημένο. Η punk opera που είχαν στο μυαλό τους οι Green Day ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Η ιστορία του Christian και της Gloria, ενός ερωτευμένου ζευγαριού στις ΗΠΑ του G.W. Bush, ειπώθηκε όπως έπρεπε να ειπωθεί. Οι στίχοι μίλησαν για την επανάσταση, τον έρωτα, τον πόλεμο, την παράνοια, τη δικαιοσύνη, το τέλος του κόσμου. "Know your enemy", "Last night on earth", "21 Guns". Οι προθέσεις δεν μπορούν να γίνουν πιο ξεκάθαρες. Το concept οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα τέλος που θα ζητήσει από τον ακροατή να πάρει αποφάσεις. Σπάνια γίνεται αυτό. Τελευταία φορά που το αισθάνθηκα ήταν με το "Battle of Los Angeles" των Rage Against the Machine.

Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου μόλις τελείωσε. Η ακουστική κιθάρα χάνεται στο βάθος. Τα φώτα ανάβουν. Τι μπορείς να πεις για έναν τεχνικά τέλειο δίσκο; Μπορείς να μιλήσεις για την ψυχή του. Αν λοιπόν όλα αυτά που μας πουλάνε ο κύριος Armstrong και η παρέα του δεν είναι φύκια και μεταξωτές κορδέλες, αν σε 10 χρόνια από τώρα δεν δίνουν μπλουζάκια των 200 euro που να γράφουν "Gimme Revolution", αν...αν... και αν... μπορώ να πιστέψω τώρα, πως το "21st Century Breakdown" είναι όμορφος δίσκος, πιθανότατα καλύτερος από το "American Idiot", που χωλαίνει μόνο στην απουσία ραδιοφωνικών singles... Κανονικά αυτό δεν θα έπρεπε να πειράζει απολύτως κανέναν...