Live at triple door

Στο Μπαρ των Χαμένων Ονείρων, δυο πιανίστες έχουν μόνιμο residency. O Waits και ο Dulli. Όχι επειδή είναι οι καλύτεροι ούτε επειδή δακρύζουν τα Χερουβείμ όταν τραγουδάνε. Σε καμία περίπτωση. Έχουν residency γιατί πολύ απλά όταν ανοίγουν το στόμα τους είναι αδύνατο να τους αγνοήσεις.

Το ν' ακούς τον Dulli να ξετυλίγει τις ιστορίες αγάπης και απόγνωσης οι οποίες είναι το σήμα κατατεθέν του από τις ημέρες των Afghan Whigs, είναι από μόνο του ένοχη απόλαυση. Συνοδευόμενος από ακουστική κιθάρα, πιάνο και τσέλο, ερμηνεύει ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Twilight Singers με τρόπο ανεπανάληπτο, ίσως και ανώτερο από τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις.

Η παραίτηση στο "Parlez non..." του υπνωτιστικού Candy Cane Crawl, χάνεται στα παιχνιδίσματα του τσέλο της Haden, ανεβαίνει στα ουράνια πάνω σε αιθέριες αρμονικές μόνο και μόνο για να τσακίσει στο πληγωμένο ουρλιαχτό "Love the blue sky/ wear the dark eye" του οικοδεσπότη μας.

Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε κάθε κομμάτι που μας παρουσιάζεται εδώ. Γυμνά από τον ηλεκτρισμό και τα εφέ του Dave Rosser, τα κομμάτια έχουν να πατήσουν μονάχα στο ωμό συναίσθημα και τον πυρήνα της ουσίας τους. Όπως πολύ σωστά έγραψε ο Κώστας Μητσόπουλος στην κριτική του για το "Σαμάνο", δεν είναι η τεχνική αρτιότητα που τελικά κερδίζει την καρδιά, αλλά η μεταδοτικότητα. Η δύναμη του ερμηνευτή να σε τραβήξει απο την καρέκλα σου μέσα στο κομμάτι, να σου θυμίσει κάτι από σένα. Δεν έχει καμία σημασία που στο ρεφρέν του Black Is The Color η φωνή του Dulli σπάει και το φάλτσο είναι παραπάνω από εμφανές. Εσύ είσαι ήδη στα πατώματα. Χτύπα κι άλλο μάστορα ένα κάτι.

Πέρα απο τις επιτυχίες των Singers (Candy Cane Crawl, Bonnie Brae, King Only, Black Is The Color) παρουσιάζονται και τρία κομμάτια του Shawn Smith τα οποία δένουν εξαιρετικά με το υπόλοιπο setlist. Ειδικά το Tell Everyone, μοιάζει βγαλμένο από τη 1965 εποχή των Whigs. Σε συνδυασμό με το γεγονός πως τα έσοδα από τις πωλήσεις του ψηφιακού CD (άσχημη μόδα αυτή τελευταία με τις digital-only κυκλοφορίες αλλά έτσι όπως πάνε τα πράγματα, αποτελεί μονόδρομο για τους "μικρομεσαίους" -εμπορικά πάντα- καλλιτέχνες) διατίθενται για τη στήριξη του VERA Project (το πρόγραμμα τεχνών και δημιουργικής απασχόλησης νέων του Σιάτλ), και την εξαιρετικά χαμηλή του τιμή, καθιστούν το συγκεκριμένο δισκάκι μια πολύ καλή επιλογή για τα ζόρικα βράδια της ψυχής.

Απλό, δυνατό και ουσιώδες. Και αφήστε τους Kaiser Chiefs να χτυπιούνται.