Grinderman
Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα σ' αυτόν τον κόσμο από μια μητέρα να μιλάει για το παιδί της! Κάποιες φορές είναι εξίσου βαρετό να ακούς ή να διαβάζεις έναν οπαδό να γράφει για δίσκο του αγαπημένου του καλλιτέχνη. Σπεύδω λοιπόν εξαρχής να ξεκαθαρίσω: δεν ανήκω στους ουκ ολίγους (ειδικά, αν όχι κυρίως, στη χώρα μας) aficionados του Nick Cave. Πάντα τον θεωρούσα μια ιδιαίτερη γραφική περίπτωση, από την εποχή ήδη των παρακμιακών του καταβυθίσεων, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια που ανακάλυψε και το Θεό και το έριξε στις blues-gospel υμνωδίες.
Στον Cave αναφέρομαι, Grinderman όμως γράφει ο δίσκος! Η μπάντα πάντως που τον συνοδεύει είναι ένα ουσιαστικό μέρος της "Κακής Σποριάς". Warren Ellis, Martyn P. Casey και Jim Sclavunos είναι οι συνεργοί του σε αυτόν το δίσκο. Και αφού άφησαν όλοι μαλλιά και μούσια σα σωστοί γελαδάρηδες-παλιοροκάδες του αμερικανικού νότου, ο Νικόλας έπιασε την κιθάρα που μέχρι πρότινος αγνοούσε τη χρήση της και σκάρωσε τις μουσικές του "Grinderman".
Οι κακοί οιωνοί ξεκίνησαν από το λίαν ακαλαίσθητο εξώφυλλο! Βέβαια, ο Cave δε φημιζόταν ποτέ για το καλό του γούστο σε αυτόν τον τομέα, άλλωστε τους περισσότερους δίσκους του κοσμεί ναρκισσιστικά το πρόσωπό του (αυτός, ο Morrissey και ο ...Λευτέρης Πανταζής!). Ας το ξεπεράσουμε λοιπόν... Το δίσκο τον άκουσα πάρα πολλές φορές! Σε διάφορες καταστάσεις κιόλας, νηφάλιος αλλά και μεθυσμένος (έτσι δεν ισχυρίζονται κάποιοι ότι πρέπει να ακούγονται οι δίσκοι του Cave;). Και αν εξαιρέσω το "No Pussy Blues" που ξεχώρισε και λόγω θέματος (το οποίο χτυπάει σε ευαίσθητο σημείο όλον τον αντρικό πληθυσμό, όντας μια ελεγεία στο αίσθημα του να μείνεις με το ...πουλί στο χέρι μετά από φιλότιμη και εργώδη προσπάθεια!), ο δίσκος πάσχει από ένα σοβαρό ελάττωμα! Δεν έχει τραγούδια, παρά μόνο απόπειρες τραγουδιών ή ατμόσφαιρες που θα μπορούσαν ίσως κάποτε να γίνουν τραγούδια. Κομμάτια π.χ. σαν το ομώνυμο, είναι τόσο συμβατικά, που θα μπορούσαν να είναι η πρωτόλεια απόπειρα να γράψει τραγούδι κάποιος από τους ...1000 που αγόρασε την "μπανάνα" των Velvets και αποφάσισε να φτιάξει δική του μπάντα (σύμφωνα με το διάσημο λεγόμενο του Eno). Και μη σας ξεγελούν τα κολπάκια των πραγματικά άξιων μουσικών της μπάντας, ειδικά του ευφυούς Warren Ellis, που προσπαθούν να σώσουν (για άλλη μια φορά!) την κατάσταση. Όσες έντεχνες "βρωμιές", παραμορφώσεις, "λευκοί" θόρυβοι, κιθαριστικές εκρήξεις και garage ηχοσχήματα αλά Stooges και να προστεθούν, η ουσία δεν αλλάζει. Ο "Βασιλιάς Ink" είναι γυμνός...
Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος που ο δίσκος δεν έχει την υπογραφή Nick Cave & the Bad Seeds (ίσως ενδόμυχα να θέλει να αποστασιοποιηθεί και να τον κρατήσει στο επίπεδο μιας παράπλευρης πλάκας). Κανέναν δε θα ξένιζε αν κυκλοφορούσε με αυτή την ετικέτα. Τα ίδια θα γράφονταν άλλωστε ανά τον Τύπο. Περί επιστροφής στο παλιό καλό ανόθευτο (λες και είναι ...βούτυρο!) ροκ των 70s, περί των καταραμένων, βουτηγμένων στο αλκοόλ και την τεστοστερόνη στίχων, και άλλα ωραία και γραφικά από το ανεξάντλητο οπλοστάσιο των κοινοτοπιών. Ούτε η τύχη του δίσκου δεν θα άλλαζε πάντως. Τα πανέρια των 6.99 περιμένουν...
