Veckatimest
Για δες λοιπόν που η Warp που ξεκίνησε στα τέλη '80, αρχές του '90 με την πιο προχωρημένη ελεκτρόνικα (Boards of Canada, Autechre) και συνέχισε ποντάροντας είτε σε σίγουρα χαρτιά (Aphex Twin, Squarepusher), είτε σε εμπορικούς άσους (!!!, Gang Gang Dance) γυρνάει τώρα σε καθαρά σέβεντις μονοπάτια και συνταγές που κάποιοι κάποτε πέταξαν στα σκουπίδια αβασάνιστα λόγω του κατεπείγοντος του πανκ ... Ένα "αρτ ροκ" άλμπουμ από αυτή την εταιρεία, ούτε να το σκεφτείς δεν τολμούσες πριν δέκα χρόνια.
Προσωπικά τους πρωτάκουσα το 2006 με το δεύτερό τους άλμπουμ, το Yellow House - πρώτο για την Warp - και τους περίμενα στη γωνία για το επόμενο, φαίνεται ότι οι προσδοκίες που μου δημιούργησε έγιναν πράξη και με το παραπάνω. Αν είσαστε φαν των χαμηλών ταχυτήτων αυτό είναι το φετινό άλμπουμ της χρονιάς για σας. Και για δες που δεν με άφησαν παραπονεμένο ούτε πέρυσι αφού μόλις τώρα κατάλαβα ότι για τους Department of Eagles, το άλμπουμ των οποίων στη 4AD τίμησα ιδιαίτερα, είναι υπεύθυνος ο Dan Rossen που συμμετέχει και εδώ (ακούστε την ερμηνεία του στο All we ask, ένα από τα καλύτερα τρακς του άλμπουμ και ένα από τα πιο δουλεμένα, με τα ηχοχρώματα της φωνής του Rossen να φέρνουν στο νου κατατονικά τοπία από παλιές κυκλοφορίες της 4AD). Στ' αλήθεια δεν το γνώριζα ... Από το Yellow House και πέρα, είναι μια μπάντα που πατάει σε δύο singers / songwriters και όχι το προσωπικό όχημα του Ed Droste.
Στο δύσκολο τρίτο λοιπόν και οι Grizzly Bear, όπως έγραφαν κάποτε οι δισκοκριτικές ... Αυτό το τρίτο λοιπόν είναι τόσο φιλόδοξο που νομίζεις ότι δεν θα τα καταφέρει στο τέλος, αλλά πατάει τόσο γερά στα πόδια του, με βαθιά δομημένες αρμονίες, και μια ζεστή δραματική ποπ αισθητική, ένα τόσο πλούσιο άκουσμα που αφοπλίζει. Μόλις τα τρία πρώτα τραγούδια αν ακούσει κανείς έχει σχηματίσει άποψη για ένα καλοαφομοιωμένο μωσαϊκό "επιρροών", στο Southern Point είναι ζωντανοί οι Steely Dan, αλλά και οι High Llamas, και με τόσες ιδέες στο ίδιο τρακ, άλλοι θα γέμιζαν άλμπουμ, στο Two weeks έρχεται στο μυαλό ο Van Dyke Parks του Discover America, αλλά και οι Beach Boys του Pet Sounds, για το All we ask τα είπαμε παραπάνω. Και ταυτόχρονα, είναι ένα άλμπουμ που φέρνει πίσω την αξία ενός Long Play, ένα δίσκο που τον ακούς ολόκληρο χωρίς διακοπή, ένα φθινοπωρινό άκουσμα σε χαμηλές ταχύτητες, που ψάχνει τα κατάλληλα αυτιά για να αποδώσει ...
Πολυεπίπεδες μελωδίες, έξυπνα εμπλουτισμένη ενορχήστρωση, σίγουρη για τις δυνατότητές της ερμηνεία, απρόβλεπτες αναπτύξεις (Cheerleader), σοφές κιθάρες σε σημεία (Ready, able), ένα προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια άλμπουμ, που δουλεύει στο υποσυνείδητο, αντέχει τις ακροάσεις και φέρνει νέα στοιχεία κάθε φορά που το ακούς. Μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα παραπάνω; Είναι το άλμπουμ που θα τους πάει παραπέρα, ή είναι το επίπεδο που δεν θα ξεπεράσουν; Τους ευχόμαστε το πρώτο.
