Ruins

Σχεδόν ντρέπομαι που κάθομαι και γράφω αυτό εδώ το review, καθότι η μαύρη αλήθεια είναι ότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχα πιστέψει ουσιαστικά στη Liz Harris. Και ειδικά δεν είχα πιστέψει σε αυτήν όταν το 2007 ο Τάσος Πατώκος έγραφε και μίλαγε θριαμβευτικά για το Cover The Windows And The Walls, που ενώ είχε εξαντληθεί, μπορούσες να το αποκτήσεις με χίλιους δυο τρόπους, ένας εκ των οποίων ήταν να απευθυνθείς και προσωπικά στη Liz. Φαντάζομαι οι περισσότεροι φοβήθηκαν ότι θα τους χτυπήσει την πόρτα η ίδια η δημιουργός και θα επιδιώξει να κάνουνε παρέα μαζί της, ενδεχόμενο μάλλον τρομοκρατικό, για όσους είχαν αντέξει να ακούσουν εκείνο το δίσκο. Δεν θυμάμαι επιπλέον, αν η/οι Grouper εντάσσονταν σε όλη αυτή τη φάση της hypnagogic pop, που είχε ξεσηκωθεί εκείνα τα χρόνια από το δίπολο Wire/Πανότας, αλλά αυτό δεν έχει ασφαλώς πλέον καμία σημασία.

Είχα προσπαθήσει να πλησιάσω και στο προηγούμενο άλμπουμ της στην Kranky (The Man Who Died In His Boat), αλλά η ιδέα του να μπει στο εξώφυλλο μια χαμένη φωτογραφία της Ελένης από το Κωσταλέξι, τελικά με απέτρεψε από το να αποκτήσω το δίσκο σε βινύλιο, συνεπώς δεν μπόρεσα να ασχοληθώ σοβαρά μαζί του. Eκ των υστέρων πάντως, διαπιστώνω ότι πρόκειται όντως για καλό άλμπουμ, με το οποίο πράγματι τίθενται οι βάσεις για να προσεγγίσουμε την δημιουργό και εμείς οι κοινής ευαισθησίας θνητοί. Έχω την αίσθηση όμως ότι στα 39 λεπτά του Ruins είναι που τελικά συντελείται το 'θαύμα' και για πρώτη φορά μπορούμε να κάνουμε λόγο μέχρι και για 'πιο γεμάτο ήχο', αρκεί βέβαια να μην πάρουμε τον ισχυρισμό και πολύ στα σοβαρά, έχοντας υπόψη μας την ακριβή έννοια του 'άδειου' στην υπόθεση 'ήχος Grouper'.

Παρά τα ικανότατα, όσο και σχεδόν ιδανικής ποπ διάρκειας, τραγούδια υψηλής και άμεσης συναισθηματικής νοημοσύνης και στόχευσης, που υπάρχουν στο εν λόγω άλμπουμ, παραδόξως ήρθα και κόλλησα καταρχήν με τις ανθυποdoom διαθέσεις του σύντομου εναρκτήριου Made Of Metal, στο περιθώριο του οποίου κυριαρχούν οι αχνές εκείνες σκιές ήχου, που μέχρι πρόσφατα μου καθιστούσαν την εδώ τύπισσα από αδιάφορη έως και απεχθή. Υπό αυτό το πρίσμα την σχεδόν ορθολογικά ψιθυριστή εξέλιξη του Clearing μέχρι και ξεπούλημα στις ψυχές των μπαλανταδόρων και των όψιμων υμνητών της 'πολεμικής' περιόδου της Polly Harvey θα μπορέσω να τη θεωρήσω, εντασσόμενος εκ του πονηρού και μη έχοντας κανένα σχετικό δικαίωμα (αλλά ούτε και δίκιο), σε αυτούς που θα σπεύσουν να κατηγορήσουν τη Liz Harris για ξεπούλημα.

Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν όμως στο τέλος, όπου η Grouper πραγματικά ακονίζει δόντια και στα έντεκα λεπτά του Made Of Air. Αέρας όχι και τόσο συμπαγής ασφαλώς, ώστε να την συγκρίνουμε πάραυτα με μεγάλους μοναχικούς του παρελθόντος, αλλά σίγουρα ικανός να επαναφέρει την αρχική της περσόνα σε καθεστώς ηχητικής σκοπιάς, που δεν αγνοεί επιδεικτικά τις ικανότητες αντίληψης των ακροατών και συνεπώς δικαιούται επιτέλους περισσότερους.

Και κάπου εδώ το παιχνίδι τελειώνει, και η Grouper αναδεικνύεται σαφώς νικήτρια, καθώς επιστρατεύοντας τεχνικές σαγήνης τετριμμένες και προβλέψιμες, καταφέρνει εκ του αντιστρόφου να αποδείξει και στους πιο δύσπιστους ότι εκείνη τα έπραττε (και ο Τάσος Πατώκος τα έλεγε), σωστά εδώ και πολλά χρόνια, απλώς εμείς δεν ήμασταν σε θέση/ φάση/ όρεξη να το αντιληφθούμε, πράγμα όχι απαραίτητα αρνητικό αν το καλοσκεφτείς και πάλι μετά από 2-3 απανωτές ακροάσεις των 'Χαλασμάτων'.