Class clown spots a UFO

As you may know, ο κόσμος χωρίζεται όχι σε πλούσιους και φτωχούς, αφεντικά και δούλους, αριστερούς και δεξιούς, αλλά σε αυτούς που βαριούνται αφόρητα τη φλυαρία των Guided By Voices και σε αυτούς που μπορούν να φλυαρούν ακατάπαυστα κάθε εξάμηνο που κυκλοφορεί ο νέος τους δίσκος, όταν τουλάχιστον είναι ενεργοί και μονιασμένοι. Και εγώ ανήκω στους δεύτερους. Και καθότι η πίστη στους GBV έχει ως κυριαρχικό περιεχόμενο την συνεχή ακρόαση νέων δίσκων τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα και μόνο τότε γίνεται ουσιαστική, αρχίζουμε να παίρνουμε μπρος στη νέα δεκαετία το λοιπόν.

Θα ήταν άδικο να προσπεράσετε τον παρόντα δίσκο, μόνο και μόνο επειδή ακόμη δεν χωνέψατε τον προηγούμενο, εσείς οι δεκατέσσερις που ασχοληθήκατε μαζί του και μιλάτε ελληνικά.

Και τούτο διότι εδώ ο Robert Pollard αποφασίζει να εκθέσει όλους όσοι πιστεύουμε ότι συνειδητά αφήνει πάντοτε ημιτελές το τέλειο pop (indie, punk, lo-fi, college-rock....) single που έχει στο κεφάλι του. Διότι τι άλλο μπορείς να προσθέσεις δηλαδή στο Forever Until It Breaks για να το καταστήσεις late night rock anthem; Εγώ το βρίσκω όσο στρογγυλεμένο πρέπει και όσο μετρημένα ανατρεπτικό χρειάζεται. Τα 46'' του Roll Of The Dice, Kick In The Head εξαργυρώνουν όλες τις επιταγές των Pavement χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις για την ημερομηνία εμφάνισης, ναι ή όχι; Ναι! Θα διαλύονταν οι R.E.M. αν είχαν ένα τραγούδι σαν το Starfire; Όχι, και δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται περισσότερο από 1' 26'' για να το αποδείξουν αυτό κάποιοι που δεν είναι οι R.E.M. Το τελικό No Transmission όντας εν δυνάμει το καλύτερο τραγούδι του δίσκου δημιουργεί υποψίες για το ότι αρκετή ακόμη έμπνευση έμεινε στα συρτάρια; Ε, αφού δημιουργεί, πως να το κάνουμε!

Δηλαδή, θα έχουμε και τρίτο δίσκο; Αν ρίξετε μια ματιά εδώ και εκεί, όπου ξοδεύεται (τάχα μου) αλόγιστα η παραγωγικότητα του Pollard θα διαπιστώσατε ότι ήδη είχαμε και τρίτο δίσκο. Η τυχόν διολίσθηση της ποιότητας είναι ζήτημα που αποδεδειγμένα ποτέ δεν τον απασχόλησε, ειδικά τις περιόδους που είχε δίπλα του ικανούς μουσικούς. Άσε που δεν διολισθαίνει και πολύ.

Οι Guided By Voices βρίσκονται σε διαρκή εφημερία ως προς τις δραστηριότητες τους, μέχρι το επόμενο διαρκές ρεπό. Η δισκογραφία τους είναι μία σε πραγματικό χρόνο απεικόνιση της κάθε πίσω σελίδας της pop/rock ιστορίας, με αντίστοιχο τρόπο που αυτή ανακεφαλαιώνεται στις επανεκδόσεις της Numero Group, όπου ξεχασμένα από το χρόνο και την πιστότητα, underground γκρουπάκια συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο με το επόμενο single τους το οποίο δεν πρόκειται όμως να ακούσει ποτέ κανείς. Κανείς ποτέ δεν θα ακούσει και μερικά τραγούδια από εδώ μέσα, από τον προηγούμενο και από τον επόμενο δίσκο των GBV, συνεπώς δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να γνωρίζουμε αν θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει τον κόσμο. Οπότε, ας μην τους κατηγορούμε επειδή δεν το κάνουν παρά το πολυάρθιμο των κυκλοφοριών τους.

Αυτός είναι ο καλύτερος φετινός δίσκος των GBV, η χρονιά όμως ακόμη έχει αρκετούς μήνες μέχρι να τελειώσει, συνεπώς μην τον χάσετε αν θέλετε να έχετε μέτρο σύγκρισης. That's all folks...