Let΄s go eat the factory

Ο Robert Pollard έχει τη συνταγή για το τέλειο indie pop τραγούδι και απλά δεν γουστάρει να το γράψει. Είμαι πλέον πεπεισμένος για αυτό. Διαφορετικά, και ενώ οι R.E.M. έχουν διαλυθεί (ή πολύ περισσότερο, έχουν πάψει να γράφουν τέλεια indie pop τραγούδια εδώ και χρόνια), ποιος ο λόγος να "κόψει" το Hang Mr Kite μόλις στο 1' και 40'' και κάτι ψιλά; Και ποιος ο λόγος να το ηχογραφήσει και αυτό μαζί με τα υπόλοιπα, εντός οικίας, ενώ με ελάχιστη μόνο "περιποίηση" μπορεί να στείλει κάθε επίδοξο και κατά τριάντα χρόνια νεότερο ανταγωνιστή από εκεί που ήρθε. Κάπως έτσι κυλάει ολόκληρο το άλμπουμ. Σαν να ήρθε επιτέλους η ώρα των GBV και οι ίδιοι να τη στέλνουν πάλι πίσω. Αυτή βέβαια είναι η ιστορία της μπάντας και όχι μια καινοτόμος άποψη για το νέο τους δίσκο.

Αν αυτό ήταν το αμέσως επόμενο άλμπουμ μετά το (καταπληκτικό) Under the bushes, under the stars, το ημερολόγιο θα έδειχνε 1997, αλλά και πάλι δεν θα υπήρχε χρόνος για τους GBV. Αν το πάρεις κατ' έτος από το 1986-1987 που δραστηριοποιούνται δισκογραφικά, όλο και κάτι συμβαίνει που δεν τους επιτρέπει να θεωρηθούν σπουδαίοι. Ή όλο και κάτι εφευρίσκουν οι ίδιοι, για να μη κινδυνεύσουν να θεωρηθούν σπουδαίοι. Πίσω τους όμως έχουν αφήσει μερικές δεκάδες τραγούδια, που τη στιγμή που τα ακούς αποδεικνύουν ότι το κυνήγι του σπουδαίου στην pop μουσική είναι εν πολλοίς μία αχρείαστη ματαιοδοξία και καμία σημασία δεν έχει το ότι δεν συγκαταλέγονται ποτέ στα τραγούδια που επιλέγεις για τις "σπουδαίες" σου στιγμές.

Το νέο άλμπουμ ηχογραφήθηκε από την σύνθεση του γκρουπ που αποκαλείται κλασσική, επειδή ηχογράφησε όντως τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της πολυετούς πορείας, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '90, που του τη βάρεσε του αρχηγού και έφερε τα πάνω-κάτω. Οι κιθάρες του Tobin Sprout ήταν ανέκαθεν λυτρωτικές για την ακόρεστη μανία του Pollard να σκορπάει μισοτελειωμένες ιδέες πέρα-δώθε, χωρίς να ενδιαφέρεται να τις καταστήσει προσβάσιμες, χωρίς όμως καμία δήθεν ιντελεκτουάλ διάθεση να βρίσκεται πίσω από αυτή την ιδιόρρυθμη τεχνοτροπία. Τα χρόνια που πέρασαν απέδειξαν ότι ο Pollard έμαθε (όσο έμαθε) να συνθέτει, να ενορχηστρώνει και να ερμηνεύει ηχογραφώντας συνεχώς, μην πετώντας σχεδόν τίποτε και κυκλοφορώντας οτιδήποτε υπήρχε η δυνατότητα να κυκλοφορήσει. Οι Pavement μπροστά στην περίπτωση του είναι υπόπτως επαγγελματίες, ως προς αυτό.

Αν ψάχνεις λόγους για να επιλέξεις αυτή ανάμεσα στις δεκάδες κυκλοφορίες των GBV που υπάρχουν εκεί έξω, θα σε βοηθήσει η σημερινή προοπτική μιας μπάντας που αρνείται να υπακούσει σε κανόνες ακόμη και στη θεωρητικά τελευταία της ευκαιρία. Τα reunion show πάγωσαν ξαφνικά, ο δίσκος κυκλοφόρησε ενώ κανείς δεν τον περίμενε και μέσα σε 40 λεπτά επιβεβαιώνονται θριαμβευτικά όσοι υποστηρίζουν ότι η δεκαετία του '90 δεν σήμανε το τέλος, αλλά την αφετηρία της ουσιαστικής ύπαρξης του indie rock, όπως το ξέρουμε μέχρι σήμερα, ως μια μουσική που ακόμη και οι επικριτές της επικεντρώνουν την επιχειρηματολογία τους σε μπάντες που έχουν ξεπηδήσει από τα σπλάχνα της, και απλώς σε κάποια στιγμή πάνε λίγο παρακάτω.

Για τους Guided By Voices - το ξεκαθαρίσαμε ήδη στην αρχή- αυτό το παρακάτω έχει χαθεί πλέον οριστικά ή καλύτερα δεν υπήρξε ποτέ. Ηχογραφώντας όμως εικοσιένα τραγούδια, από τα οποία δεν απουσιάζει ίχνος από την κολλεγιακή φρεσκάδα και την νεανική ανησυχία που ταρακούνησε για τα καλά τον αμερικάνικο ήχο μερικές δεκαετίες πριν, ξεκαθαρίζουν μια και καλή εκ του αντιστρόφου ότι δεινόσαυρος τελικά δεν γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι. Και αν μη τι άλλο, αυτοί δεν γεννήθηκαν με τέτοιο κουσούρι.

Στο τέλος του δίσκου περιμένει σχεδόν εκδικητικά, για όσους τυχόν αμφισβητούν την ικανότητα των GBV για ολοκληρωμένα τραγούδια, ένα απροσδόκητα uplifting, μη απολογητικό, όσο και πρόωρα instant classic για το μελλοντικό (δύσκολη υπόθεση) greatest hits της μπάντας, που κάτω από τον τίτλο We Won't Apologise For The Human Race, μοιάζει σαν να υπερασπίζεται μια ολόκληρη γενιά δημιουργών, που επέλεξαν να μη θυσιάσουν τις ιδιοτροπίες και τις ευαισθησίες τους στις ορέξεις μιας απροσδιόριστης μάζας. Ο κρετινισμός όσων αναζητούν στο ροκ μεθόδους κατάκτησης του κόσμου, παραμένει μεγαλοφυώς μίλια μακριά από το πεδίο δράσης ενός τύπου, για τον οποίο δεν είναι μακριά η μέρα εκείνη που και επισήμως θα αναγορευθεί στον Αμερικάνο Mark E. Smith.

Ο αυθεντικός Mark βέβαια ποτέ δεν θα καταδέχονταν να επιστρέψει σύσσωμη η μπάντα που είχε με το έτσι-θέλω απολύσει 15 χρόνια πριν, για να ηχογραφήσει επιτέλους έναν καλό δίσκο... Ο Robert Pollard είναι όμως ακόμη στα πρώτα στάδια του "γεροπαράξενου ρόκερ" και αυτό επί του παρόντος λειτούργησε υπέρ του.