Chinese democracy
Τον γνωρίζουμε αυτό το δίσκο. Κάποιοι τον περιμένουν όντως 17 χρόνια, κάποιοι άλλοι προχώρησαν και ακούνε σοβαρά πράγματα αλλά όταν πιάνουν καμιά νότα από τo "Paradise City" σιγοτραγουδούν μέσα τους. Tέλος, για μερικούς θα είναι ο πρώτος ροκ δίσκος που θα αγοράσουν στην ζωή τους. Αυτό είναι σίγουρα μεγάλο κατόρθωμα και όλο το credit πάει στον κύριο Rose. Οποιονδήποτε άλλον, μετά από τόσα χρόνια απλά δεν θα τον θυμόταν κανείς.
Ακούγοντας τον και συγκρίνοντάς τον με τα διάφορά leaks των προηγούμενον χρόνων σε κάνει ούτε να μη θες να σκέφτεσαι πόσο οδυνηρή ήταν η διαδικασία της ηχογράφησης για τον δημιουργό. Ακόμη και η μπαλάντα "This is Love" έχει τόσα overdubs στην φωνή του Axl Rose που καταφέρνει να σε κρατήσει και να μην πας στο επόμενο κομμάτι. Οτιδήποτε sleazy & dirty έχει διαγραφεί από αυτό το δημιούργημα. Λογικό, αφού λείπουν ο Slash και ο Duff. Τι μένει λοιπόν; Μια απόδειξη για το πόσο πολύ είχε να κάνει ο Axl με το παρελθόν. Ένα 60-70% είναι ακόμη εδώ. Το ομώνυμο κομμάτι, προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει με μια εισαγωγή τόσο δουλεμένη που μέχρι την μέση οι κιθάρες έχουν αλλάξει 3 φορές. Είναι απίστευτο πως αυτός ο δίσκος καταφέρνει να σηκώσει το βάρος του - στα περισσότερα κομμάτια δεν καταλαβαίνεις όλα όσα συμβαίνουν αν δεν τα ακούσεις ξανά και ξανά.
Τα διαμάντια σ' αυτή την κυκλοφορία καλύπτουν λιγότερο από το ένα τρίτο του δίσκου και το νοιώθεις. Όπως στο όχι τόσο ικανοποιητικό "Shackler's Revenge", που αν και ιδιαίτερα πολύπλοκο είναι πιο κατάλληλο για το videogame (διαβάστε παρακάτω) παρά για τον δίσκο. Το "Street Of Dreams" θυμίζει εποχές "Use Your Illusion" με την φωνή να έχει υποστεί την ανελέητη φθορά του χρόνου. Οι στίχοι είναι αρκετά αυτοβιογραφικοί σε κομμάτια όπως το "Better" που βρίζει τους παλιούς του φίλους, το οποίο πάντως εμπεριέχει ένα πιασάρικο riff, και το "Sorry" που πολύ λένε ότι είναι αφιερωμένο στον Slash, δεύτερη φωνή στο συγκεκριμένο κάνει ο παλιός του γνώριμος Sebastian Bach. Στο "If The World", ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του δίσκου, πάνω σε ένα χαλαρό τέμπο χτίζει ολόκληρο συγχορδιακό πύργο που για αρκετούς θα γκρεμιστεί πριν το τέλος.
Το "Chinese Democracy" δεν χρειάζεται καν να πουλήσει για να γίνει επιτυχία αφού μιλάμε απλά για 3 μόνο κομμάτια που δεν είχαν διαρρεύσει ή παιχτεί ζωντανά ποτέ πριν, τα "Scraped", "Sorry" και "Prostitute". Το "Shackler's Revenge" μπορείς να το κατεβάσεις για το Rock Band 3 στο Playstation και το "If the World" ακούγεται στους τίτλους τέλους της ταινίας Body of Lies. Η περιοδεία στο νότιο ημισφαίριο είναι επίσης μια πολύ καλή κίνηση πριν δοκιμάσει την ίδια του την χώρα και θα δημιουργήσει μια τεχνητή ζήτηση ώστε επιστρέφοντας να προσγειωθεί στα μαλακά. Τέλος ο δίσκος στην Αμερική κυκλοφόρησε Κυριακή αντί για Τρίτη με αποτέλεσμα να κερδίσει κάποιες μέρες πωλήσεων πριν μπει στα charts του Billboard. Όλα αυτά μαζί δείχνουν την απελπισία της δισκογραφικής και την ανάγκη για ένα πλατινένιο δίσκο. Και μετά το hype τι μένει θα μου πείτε; Μα ακόμη περισσότερο hype!
Πίστευα ότι οι Guns N Roses ήταν ξοφλημένοι το 1997, 11 χρόνια μετά είναι πιο ζωντανοί από ποτέ και ο Axl υπόσχεται τα τραγούδια του να στοιχειώσουν το ελληνικό ραδιόφωνο για τουλάχιστον μια 15αετία ακόμη αφού μιλάμε για τον πρώτο δίσκο από την τριλογία στην οποία ανήκει.
Δεν είναι λίγο το ότι έφτιαξε ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα σχεδόν ολόκληρος, και που θα μισηθεί και θα αγαπηθεί. Υπάρχει λόγος που οι δίσκοι των Velvet Revolver ήταν άρτια τεχνικοί αλλά άψυχοι, και αυτό αποδεικνύετε ακούγοντας το "Chinese Democracy". Η μεγαλομανία κάποιου ίσως παράλληλα να είναι και η κινητήρια δύναμη του.
