Saturnalia
Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που εκτιμά την καλή μουσική και δεν έχει σκοντάψει πάνω σε κάποια δουλειά των κυρίων Lanegan και Dulli τα τελευταία 20 χρόνια. Ο πρώτος, αφού έλαβε το βάπτισμα του πυρός στους ψυχεδελικούς, almost famous, grunge ήρωες Screaming Trees, κυκλοφόρησε μια σειρά προσωπικών, υπέροχα στοιχειωμένων άλμπουμ τα οποία λατρεύτηκαν από τους κριτικούς αν και ποτέ δεν γνώρισαν εμπορική επιτυχία. Το ευρύ κοινό τον γνώρισε σαν συνεργάτη των Queens of the Stone Age και πιο πρόσφατα της Isobel Campbell (πρώην Belle & Sebastian) και του βρετανικού electro gospel διδύμου των Soulsavers. O Greg Dulli, ηγέτης των φρενιασμένων soul rock ηδονιστών Afghan Whigs και πλέον της noir rock κολεκτίβας των Twilight Singers δεν χρειάζεται συστάσεις. Αν ο Lanegan τραγουδά σαν άνθρωπος που μόλις γύρισε από τον τάφο, ο Dulli ακούγεται λες και γκρεμοτσακίζεται απ' τους ουρανούς.
Φιλαράκια οι δυο τους από τη δεκαετία του '90, εμφανίζονταν συχνά πυκνά ο ένας στα άλμπουμ του άλλου με υπέροχα αποτελέσματα (η διασκευή τους στο "Live With Me" των Massive Attack θεωρείται ήδη κλασσική) αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 2008 για να βγάλουν ένα κανονικό lp, με το γράψιμο των κομματιών εξίσου μοιρασμένο. Το "Saturnalia" είναι ο ήχος της απελπισίας την ώρα που κλείνει την πόρτα και κερνάει ουισκάκι. Τα τακούνια του μεγάλου σου έρωτα στο πεζοδρόμιο ενώ απομακρύνεται. Το χαλάζι στην τελευταία σου σοδιά. Εδώ δεν μιλάμε για emo ασυναρτησίες ούτε για σπασίκλες μεταλάδες που άδικα πασχίζουν να φανούν κακοί πάνω από κύματα θορύβου. Στον κόσμο των Gutter Twins, το ποτήρι δεν είναι ποτέ μισοάδειο ούτε μισογεμάτο. Είναι απλά, βρώμικο. Έχοντας αντιμετωπίσει αμφότεροι σχεδόν θανάσιμους εθισμούς στα ναρκωτικά, φυλακή και μια σειρά από αδιέξοδες σχέσεις που θα 'στελναν τον περισσότερο κόσμο τρέχοντας στο ψυχιατρείο, αποτελούν τα αρχέτυπα των ροκ επιζώντων.
Το άλμπουμ έχει αυτήν την ποιότητα που βρίσκεις μόνο σε κάτι άγρια, προπολεμικά country blues. Ο πόνος είναι γνήσιος όσο και ο τσαμπουκάς με τον οποίο τον αντιμετωπίζεις. Η θολή σου ελπίδα για λύτρωση μετριέται σε σφαίρες και χιλιόμετρα. Το εναρκτήριο "The Stations" δίνει το χαρακτήρα του άλμπουμ. Αρχίζει σε blues προσευχή και καταλήγει σε ουρλιαχτό, παιχνιδίζει και μεταμορφώνεται στο "God's Children" ένα παραπλανητικά downtempo νανούρισμα που εκρήγνυται στο "All Misery/Flowers". Ο Dulli έχει δηλώσει πως το εν λόγω κομμάτι αποτελεί και το αγαπημένο του στο άλμπουμ και δεν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις γιατί. Περισσότερο εξομολογητικό απ' οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν, με μια βίαιη, απεγνωσμένη ποιότητα, ακούγεται λες και ο Bob Dylan ανακάλυψε το death metal στο νεκροκρέβατό του.
Αν και το άλμπουμ κορυφώνει με το "Idle Hands", ένα δυναμίτη που παντρεύει AC/DC και Twilight Singers σ' ένα πραγματικά άρρωστο, οργιαστικό ρεφρέν είναι τα πιο ήρεμα, σχεδόν folk "Who Will Lead Us" και "Seven Stories Underground" που σε κάνουν πραγματικά να θαυμάσεις το ταλέντο των Gutter Twins. Ο Lanegan τραγουδά μ' εκπληκτική ευαισθησία και αναρωτιέται αν υπάρχει διέξοδος, αν τελειώνουν κάπου τ' αγκάθια και αρχίζει ο δρόμος. Η απάντηση δεν αργεί να έρθει με το "Front Street", ένα μικρό αριστούργημα που θα μπορούσε να συνοψίζει ολόκληρη τη ζωή των δύο Gutter Twins. Είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει παραδώσει μέχρι σήμερα και το συναίσθημα, η δύναμη και η ειλικρίνεια στη φωνή του Dulli όταν τραγουδάει "Life is shame and your hands are stained, walk in chains and change your name..." απλώς είναι πέρα από την οποιαδήποτε σύγκριση.
Το "Saturnalia" θα το δείτε να φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Είναι φλόγα στο βαθύτερο σκοτάδι. Είναι το χαμογελαστό "Άι Γαμήσου" ενώ τρέχεις σε βέβαιο θάνατο. Είναι rock 'n' roll με μαύρο κοστούμι και καρδιά λιονταριού. Αν το προσπεράσετε, η αμαρτία είναι όλη δική σας.
