Destroy all brains!
Οι γύρω-γύρω είναι ο Σταύρος Γασπαράτος (κιθάρες, φωνή), ο Αλέξανδρος Τσιλφίδης (synth), ο Γιάννης Κατσαφάρος (μπάσο), η Ουρανία Γουσέτη (πιάνο, synth) και ο ντράμερ Κώστας Κονδύλης. Οι τρεις πρώτοι ασχολούνται, εκτός από τα όργανά τους, και με τον προγραμματισμό και το ανακάτωμα ηχοδειγμάτων δανεισμένων από άλλους (programming και samples). Οι δυο πρώτοι υπογράφουν και ως μηχανικοί υπεύθυνοι του ήχου. Στα φωνητικά συνεργάζεται η Γεωργία Βαγενά.
Όλοι τους σέρνουν πίσω τους κλασικές σπουδές μουσικής. Άλλοι πτυχιώθηκαν κι άλλοι τις παράτησαν. Συναντήθηκαν όντας φοιτητές στην Πάτρα, τον χειμώνα του 1997. Τακίμιασαν κι άρχισαν τις εμφανίσεις στα μπαράκια της πόλης. Το 2000 συνάντησαν τον Blaine L. Reininger και το 2002 την ηθοποιό Λένα Κιτσοπούλου.
Το 'Destroy all brains!' δεν είναι το πρώτο τους σάουντρακ. Έχουν γράψει μουσική για την βραβευμένη μικρού μήκους 'Ένας λαμπερός ήλιος' [2000] του Βασίλη Λουλέ. Έχουν επίσης συμμετάσχει στη μουσική της ταινίας 'Οξυγόνο' των Ρέππα - Παπαθανασίου, βοήθειά τους. Το 'Destroy all brains!' δεν είναι ούτε καν το πρώτο τους ολοκληρωμένο σιντί. Πρώτον γιατί προηγήθηκαν τα 'Γύρω-γύρω' [2000] και 'Θυμάμαι τα πάντα' [2002]. Και δεύτερον διότι υπάρχει κι ένα dvd με την ταινία του Δημήτρη Εμμανουηλίδη μέσα στην συσκευασία.
Έτσι θα πρέπει να μιλάμε για μια οπτικοακουστική δουλειά σε μια συσκευασία δύο σε ένα. Το ακουστικό μέρος είναι ερεθιστικό και αρκούντως προκλητικό. Μουσική συνυφασμένη με διαλόγους, ένα ηχοτροπικό περιβάλλον στο οποίο χάνονται οι έλικες του μυαλού. Στο ομότιτλο κομμάτι μας υποδέχονται πανέξυπνα break-beats και τα συνεπακόλουθα αυτών turn-tables. Ο 'Lee van cleef' είναι μια παρλάτα που βοηθάει στην ανάπτυξη του μύθου. Οι σινεφίλ αρχίζουν να τσιμπάνε το δόλωμα. Ακολουθούν δυο κλασικά θέματα, γοργό κι αργό με εκπνέοντα φωνητικά.
Το 'x_intro' είναι διάλογοι ανακατεμένοι με τις προωθημένες μουσικές ιδέες των gyro gyro. Τα λόγια παραμορφώνονται προς το τέλος όταν η λογική αρχίζει να υποχωρεί. Σίγουρα το χιτ του δίσκου. Στο 'Library' ο ήχος μοιάζει να έρχεται απ' τον βυθό από κάποιο σονάρ. Οι βόμβοι του μας ακολουθούν και στο επόμενο 'I broke'. "Τελικά λύγισα. Πήρα τη Λένα," μας λέει ο πρωταγωνιστής αφηγητής.
Στο 'Party' δημιουργείται μια χορευτική ατμόσφαιρα χαλαρότητας και υποψίας. Κάτι σαν την κάλμα πριν από μια ανεξέλεγκτη κατάσταση. Ακολουθεί το χάσιμο στα σκουπίδια υψηλής ποιότητας, 'Hi quality trash'. Η κατάβαση στα τάρταρα ολοκληρώνεται με το διπλά χαοτικό 'rezon_ated2', με τα παράσιτά του να στοιχειώνουν την έξοδο. Το κρυφό κομμάτι είναι ο προάγγελος του επέκεινα.
Η αίσθηση που αφήνουν είναι ευχάριστη, γλυκόπιοτη και κάπου κάπου μεθυστική. Η μουσική τους αποπνέει μυστήριο, ίντριγκα, διαπλοκή, μαύρο χιούμορ. Σε προκαλεί να δεις και την ταινία. Έτυχε να έχω δει δις το φιλμάκι αυτό στη Δράμα [2003] πριν μελετήσω τη μουσική της. Ή μάλλον, για να ακριβολογήσω, μελέτησα τη μουσική της ενώ την έβλεπα, πριν έρθει στα χέρια μου η εκπληκτικής ομορφιάς αυτή κασετίνα. Ενθουσιάστηκα με την καλτ ατμόσφαιρά της, την υποκουλτούρα της, τις παραπομπές στα b-movies και τα σχόλια για το πλάκωμα του αστικού τοπίου και του πολιτισμένου κόσμου που μας περιβάλλει 'δήθεν' προστατευτικά. Ενθουσιάστηκα και με την μουσική της ατμόσφαιρα. Φτιάχτηκα. Ανέβηκα έστω και λιγάκι.
Εν ολίγοις χαίρομαι που κυκλοφόρησε. Χαίρομαι που την ξανακούω και την ξαναβλέπω. Κυρίως όμως που την ξανακούω. Και θέλω να ξανακούσουμε κι άλλα απ' αυτούς τους τύπους στο μέλλον.
