Self Architect

Στα μαθηματικά είχαμε μάθει ότι αξίωμα είναι μια πρόταση η οποία δεν αποδεικνύεται, είναι καθολικά αποδεκτή και είναι αποτέλεσμα απόφασης, ενώ θεώρημα είναι μια πρόταση που πρέπει να αποδεικνύεται, βασιζόμενη σε προηγούμενες ισχύουσες συνθήκες, όπως τα αξιώματα. Ένα από τα λίγα αξιώματα στη ζωή, και όχι μόνο στη μουσική, είναι οι Sonic Youth (όχι, η αλήθεια δεν βρίσκεται στους Sex Pistols).

Σύμφωνα με τα παραπάνω, αποδεικνύεται ότι μια μπάντα είναι τόσο καλή, όσο κοντά βρίσκεται στους Sonic Youth (τα μαθηματικά το λένε, όχι εγώ). Κατά τη δεκαετία των 90’s, υπήρχαν πολλές μπάντες του alternative χώρου (τότε ο όρος ήταν πολιτικά ορθός και έμπαινε χωρίς εισαγωγικά) που είχαν ως βασική επιρροή τους SY, θέλοντας και μη, καθώς τα πάντα γύριζαν γύρω από την no wave/art rock κιθαριστική μουσική που οι ίδιοι τελειοποίησαν. Από την αρχή των 00’s και την άνοδο της αποστειρωμένης indie pop και την έκρηξη όλων των μουσικών αναβιώσεων που μπορούσε να σκεφτεί κάποιος manager, αυτή η επιρροή περιορίστηκε πολύ. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να ψάχνουμε με τα κυάλια μπάντες που κάτι λίγο να μας θυμίζουν από Sonic Youth. Μήπως όμως αυτές τις λίγες φορές που συμβαίνει κάτι τέτοιο - και καθώς είμαστε υπό την επήρεια του στερητικού συνδρόμου - υπερεκτιμούμε αυτό που πραγματικά ακούμε;

Το ερώτημα μάλλον δεν απαντάται στο ντεμπούτο άλμπουμ των Λονδρέζων H.Grimace, πάντως από τις εναρκτήριες κιόλας νότες του πρώτου τραγουδιού, καταλαβαίνεις ότι τα παιδιά αυτά σίγουρα έχουν ακούσει πολύ Sonic Youth στη ζωή τους. Ενώ το ‘Thoroughbred’ σε προϊδεάζει δειλά για το τι θα ακολουθήσει, έρχεται αμέσως μετά το υπέροχο ‘Land/Body’ (από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου), στο οποίο θα έβαζες στοίχημα ότι όντως ο Steve Shelley είναι πίσω από τα ντραμς. Η έκπληξη όμως έρχεται στο τελείωμα του ίδιου τραγουδιού, όταν η τραγουδίστρια Hannah Gledhill φωνάζει “I am here” και είναι σαν να ακούς την Jehnny Beth των Savages (σ.σ. μπάντα με 2 δίσκους μπαίνει στις αναφορές κ. αρχισυντάκτη;).

Όσο εξελίσσεται το άλμπουμ καταλαβαίνεις ότι γίνεται μια μάχη αναφορών σε άλλους μουσικούς. Δε γίνεται να μη σου έρθει στο μυαλό η Kim Gordon στο spoken-word ‘2.1 Woman’ (στο οποίο οι στίχοι είναι γραμμένοι από την ποιήτρια Vivienne Griffin), ή η PJ Harvey στο Lipsyncer, ή ακόμα και οι Theatre of Hate όσον αφορά στη δομή των μπασογραμμών (περισσότερο έκδηλη στα ‘Jockey’ και ‘The Dial’), αλλά σε καμία περίπτωση οι H.Grimace δεν ακούγονται ως tribute band.

Μόλις στο ντεμπούτο άλμπουμ τους (έχουν κυκλοφορήσει και το πολύ καλό EP ‘I am material’ το 2015) φαίνονται ότι παίζουν τη μουσική τους με μεγάλη αυτοπεποίθηση, κάτι που άλλες μπάντες μπορούν να το κάνουν μόνο μετά από το δεύτερο άλμπουμ συνήθως. Αυτό έχει και καλά αλλά και όχι τόσο καλά αποτελέσματα. Σε πολλά τους τραγούδια, η εισαγωγή τους σου υπόσχεται πολλά, αλλά στο τέλος δεν παίρνεις αυτό που περιμένεις. Αναγνωρίζοντάς το αυτό και σχεδόν ιπποτικά, οι H.Grimace σου αφήνουν για το τέλος του δίσκου το ‘Royal Hush’, με διαφορά το καλύτερό τους τραγούδι -ένα από τα καλύτερα της χρονιάς- και από αυτά που σε ιδανικές συνθήκες αξιοκρατικού airplay θα ήταν ήδη ένα instant classic.

Το ‘Self Architect’ είναι σταματημένο στο σταυροδρόμι της post-punk με τη shoegaze και οι αποσκευές του είναι γεμάτες από αυτά που συντάραξαν τη δεκαετία των 80’s. Η παραγωγή από τον Ben Greenberg (παλιότερα μέλος των The Men) είναι αψεγάδιαστη, καθώς καταφέρνει να ακουστούν τόσα διαφορετικά πράγματα, διατηρώντας όμως παράλληλα τη συνοχή του «δίσκου». Είναι σκοτεινό μόνο εκεί που πρέπει, είναι όσο κιθαριστικά ρυθμικό μας είχε λείψει, είναι σε στιγμές τόσο garage που σχεδόν ακούς την ηχώ από τη μεταλλική πόρτα.

Μπορεί οι καλές προθέσεις να έχουν χτίσει ολόκληρους αυτοκινητόδρομους για την Κόλαση, ενίοτε όμως λειτουργούν και ως ακλόνητη υπόσχεση για το τι θα ακολουθήσει μετά. Οι H.Grimace δείχνουν ότι έχουν τα εργαλεία και το ‘Self Architect’ αφήνει πολλές ελπίδες για τη συνέχεια. Εδώ θα είμαστε, να κάνουμε νέο ρεκόρ αριθμού αναφορών στους Sonic Youth.