Tackle Box

Τον θυμάστε αυτόν τον τύπο; Hamell on Trial, κατά κόσμον Edward James Hamell, για τους φίλους Ed. Έκανε το μεγάλο του μπαμ το 2001, όταν το έντυπο (διευκρίνιση για την εποχή του διαδικτύου) περιοδικό Uncut τοποθέτησε τότε, έπειτα από κλασσική ψηφοφορία μεταξύ των συντακτών φαντάζομαι,τον δίσκο Choochtown στο υψηλό νούμερο 6 της λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς. Κι έπειτα του έδωσε και μια μηνιαία στήλη, για να δημοσιεύει τα γράμματά του με ιστορίες από τη Νέα Υόρκη.

Ο κύριος Hamell ήταν λοιπόν την εποχή εκείνη ένας μανιασμένος performer. Ανέβαινε στη σκηνή μόνος του κουβαλώντας μια ηλεκτρακουστική κιθάρα την οποία βασάνιζε με το γρήγορο παίξιμό του, έσπαζε κάθε βράδυ μερικές χορδές με διασκευές των Clash, Ramones, MC5 αλλά και του αγαπημένου του Johnny Cash, έλεγε τις songwriter ιστορίες του πάνω από μονοτόνως επαναλαμβανόμενα γρατζουνίσματα, έκανε διαλείμματα με stand-up αστεία.

Ο κύριος Hamell έχει μεγαλώσει πλέον αρκετά. Χωρισμένος, πατέρας ενός 15χρονου ονόματι Detroit (!), έχει κατά κανόνα ρίξει ρυθμούς, παραμένει όμως διασκεδαστής. Οι ανησυχίες αντίστοιχες της ηλικίας του, ο θάνατος, τι να πει στον γιο του για τον κόσμο γύρω του, και φυσικά η ζωή στις Η.Π.Α. σήμερα. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κυκλοφόρησε το φετινό καλοκαίρι ο νέος του δίσκος Tackle Box.

Μην παραπλανηθείτε κι εσείς από την μίνι ηλεκτρονική εισαγωγή, παραμένει ακουστικός αν και χρησιμοποιεί περισσότερο απ’ ότι παλιά το drum machineτου. Και τα πιο κλασσικά του αφηγηματικά κομμάτια, που εξακολουθεί να τα βρίσκει κανείς στα Not Aretha’s Respect (Cops) και Mouthy B, συμπληρώνονται σε άλλα σημεία μεένα αρκετά ιδιότυπο ας-το-πούμε ραπάρισμα, ας-το-πούμε ένας Beastie Boy καρτούν διασταυρώνεται με τον ήρωα της ταινίας Inside Llewyn Davis.Ο Ed τραγουδάει στις απόκληρες ψυχές της κοινωνίας τούτης “if they don’t get the joke, your games are up in smoke, you’re safe here”, προσπαθεί να διδάξει τον υιό του για τους fuckface μπάτσους λέγοντας μεταξύ σοβαρού κι αστείου “I’m trying to teach him to not get shot … and I’m white”, ως πορνόγερος θέλει την Miley Cyrus και την Mila Kunis στο δωμάτιο ενός μοτέλ. Δεν λείπει λίγη σκληρή πραγματικότητα και συναίσθημα, αποδιδόμενα από την ακατάλληλη, flat φωνή του, σαν να προσπαθεί ο συμπαθής θείος σου να σου μιλήσει για έρωτες κι αγάπες αντί να λέει ανέκδοτα. Τα ιντερλούδια Froggy, τέσσερα στον αριθμό, αρκούντως χαζά, θα μπορούσαν να λείπουν καθώς χαλάνε την σοβαρότερη, ταυτόχρονα μαυροχιουμορίστικη ροή που θα μπορούσε να έχει ο δίσκος. Ίσως πάλι ο καλλιτέχνης να μην ήθελε να πετύχει κάτι τέτοιο.

Η εικόνα γύρω από τον Ed Hamell και το τελευταίο πόνημά του θα μπορούσε να είναι η εξής. Δυο μουσικοί στο Nashville, Κυριακή μεσημέρι, ταλαιπωρημένοι από την χθεσινή βραδιά,συζητούν στο τηλέφωνο:

• Μας έχει καλέσει και ο Ed, έλεγε να περάσουμε σήμερα.
• Έλα τώρα με τον ψυχάκια τον περίεργο ρε, δεν τον αντέχω.
• Έχει πλάκα φίλε και λέει τις καλύτερες ιστορίες. Μην είσαι έτσι, πάντα καλά περνάμε, θα τζαμάρουμε και λίγο, θα μαλακιστούμε και με το vocoder, σήκω.

Τα πράγματα απλά, κυρίως ανάλαφρα, καλοπερασάδικα, συνηγορούν συνολικά σε ένα