Put away the sharp knives

Η πρώτη μεγάλη αλήθεια (και μικρή κακία, θα πρόσθετε ένας φίλος από τα παλιά) για την Hazel Winter, είναι ότι την ξέρει μόνο η μάνα της.
Αν, μετά την κυκλοφορία του 'Put Away The Sharp Knives', κερδίσει κάποια από τα φώτα της δημοσιότητας, αυτό δεν θα οφείλεται στην ίδια, όσο στους δύο ονομαστούς ετέρους που την συνοδεύουν σε αυτό, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους John Parish (κολλητός, ίσως και κάτι παραπάνω, της P.J.Harvey) και Adrian Utley (των Portishead).
Στα έντεκα τραγούδια του cd κυριαρχούν οι κιθάρες και η, συνειδητή καθώς φαίνεται, αγριάδα της Hazel Winter, που περιστασιακά, δίνει απλόχερα ένα ακατέργαστο χρώμα σε αυτά, δυστυχώς χωρίς βάθος ή έστω κάποια μαεστρία. Ακόμη και η συνολική διάρκεια - περίπου τριαντατρία λεπτά - είναι χρόνος μάλλον λίγος για έντεκα τραγούδια, ο οποίος παραπέμπει σε άλλες εποχές, δεν νομίζετε;

Ίσως μια αλήτισσα και λίγο τσαμπουκαλεμένη Heather Nova, αν στα εφηβικά της χρόνια παρακολουθούσε punk σεμινάρια, να ταιριάζει αρκετά στο μουσικό ύφος που ακολουθείται. Ειδικότερα οι καλύτερες από τις συνθέσεις έχουν και τον εντονότερο χρωματισμό προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αρκούν όμως αυτά, όταν τα ίδια τα τραγούδια υπολείπονται. Δυστυχώς ένα 'Breeder' εδώ ή ένα 'Dreamtime' εκεί, είναι μικρά σωσίβια. Έτσι τελικά, αν κάτι χαρακτηρίζει αυτή τη δουλειά, αυτό είναι η ανεπάρκεια.
Εντάξει Hazel, μας συστήθηκες, σε μάθαμε και αν αυτό επιδίωκες, μέσω της ασφαλούς οδού των μεγάλων γνωριμιών (για αυτό είναι οι φίλοι άλλωστε), το πέτυχες. Τώρα κάτσε και γράψε και κανένα τραγούδι με άποψη, γιατί δεν υπάρχει δυσκολότερη ενασχόληση από την ακρόαση ενός album, το οποίο ακούγοντάς το, δεν σε εμπνέει να γράψεις απολύτως τίποτα, ούτε καν μια αρνητική κριτική.