Everybody knows we got nowhere
Δύο λόγια για μένα και δυο λόγια για τους Τhe Heads για να εξηγούμαστε εξ'αρχής. Φτάνει στο MIC ο νέος δίσκος των Heads και όλοι οι συντάκτες δηλώνουν αδιάφοροι να ασχοληθούν μαζί του. Ευκαιρία, σκέφτομαι... θα τον αναλάβω εγώ και έτσι ... α) θα μου φύγει η ρετσινιά του αβανταδόρου, β) θα συμπληρώσω τη δισκογραφία του συγκροτήματος (δηλαδή μαζί με τον πρώτο και μοναδικό τους δίσκο μέχρι και τώρα, το 'Relaxing with the heads', που ορκίζομαι πως δεν ξέρω πως βρέθηκε στη δισκοθήκη μου...), γ) στη χειρότερη των περιπτώσεων θα μου μείνει το εξώφυλλο (δυο μέτρα κοπέλα, κορμάρα, γυμνή και με τα χεράκια της να αγγίζουν το μεγαλύτερο κακό του man's world, που'λεγε και ο James...). Αυτά για μένα.
Τώρα οι The Heads. Ο δίσκος έχει κάτι το καταπληκτικό... το εξώφυλλό του... Γιατί από περιεχόμενο κουτσαίνει το πράγμα. Γιατί που πάτε βρε παλληκάρια όταν έχετε τη φωλιά σας λερωμένη; Γιατί παιδεύεστε και εσείς, παιδεύετε και εμάς; Πως να σας δεχτεί ο άλλος όταν για stoner rockers έχουν άλλοι την καλή τη συνταγή; Όταν το γυρνάτε στη 'διαστημική ψυχεδέλεια' σε καιρούς που τα έχουν παρατήσει προ πολλού και οι sir του είδους; Και το χειρότερο; Γιατί το παίζετε πειραματικοί και ψευτοφασαριόζοι όταν κάποιοι άλλοι έχουν ανάγει το θόρυβο σε επιστήμη; Στο τέλος τίποτα δεν καταφέρνετε... γίνεστε πιο απολιθωμένοι και από το ίδιο το stoner rock, πιο χαμένοι και από τον πιο μακρινό πλανήτη και πιο αστεία πειραματικοί και από μένα αν ήξερα να παίζω κιθάρα. Εν ολίγοις, μπάχαλο. Που αρχίζει με μερικά Sabbathικά κομματάκια (το 'μαύρο' Σάββατο αποκτά κυριολεκτικό νόημα...), συνεχίζει με εκχυδαισμένα psych punk υποκατάστατα (μη σας πετύχει στο δρόμο ο Iggy, τη βάψατε...) και κλείνει με ανούσια και περιττά -μα καλά δε θα τελειώσει;- χαζοφαζαρίσματα. Μην πούμε για το artwork (εκτός της κορμάρας)... τέτοια πολυχρωμία και τόση μποκαμβίλια από τον καιρό του Country Joe είχαμε να δούμε...
Αλλά έτσι είναι. Όταν δεν έχεις τον τρόπο και κυρίως το λόγο για να πείς κάτι, καλύτερα να κλείνεις το στόμα σου (ή τον ενισχυτή σου...). Οι μασημένες τροφές και οι κινήσεις εντυπωσιασμού δεν ψαρώνουν παρά μόνο τους άσχετους ή τους αδιάφορους. Εκτός και αν τελικά αυτούς μόνο κυνηγάς.
