Synopsis Seriation

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, με κάποια έργα από τα πρώτα λεπτά αντιλαμβάνεσαι ότι συμβαίνει κάτι που σε ενδιαφέρει σοβαρά. Ακόμα κι αν δεν ολοκληρωθεί η ακρόαση καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι σημαντικό. Αυτό συμβαίνει και εδώ. Αναγνωρίζεις άμεσα στις συμπλοκές των ήχων κάτι ενεργητικό και ζωντανό. Ο τρόπος που συνομιλούν και κοντράρονται οι διάφορες ηλεκτρονικές ριπές είναι σωστός, ακριβής, δυναμικός, αρμονικός. Καμιά από αυτές τις λέξεις όμως δεν μπορεί τελικά να χαρακτηρίσει ακριβώς αυτό που νιώθουμε όταν ενστικτωδώς αντιλαμβανόμαστε αυτή τη ζωντανή μαγεία της πλοκής της μουσικής. Κάπως όμως πρέπει να συνεννοηθούμε. Η λέξη αρμονία είναι αυτή που ταιριάζει τελικά περισσότερο. Το μυαλό έχει να αντιμετωπίσει μια ακαταπόνητη παράθεση ηλεκτρονικών ήχων, με σταθερό σε γενικές γραμμές τέμπο χωρίς μεγάλες διαφοροποιήσεις ρυθμών, που όμως ρέουν απλά και φυσικά. Το μυαλό καταλαβαίνει. Και το σώμα. Μπορεί η λογική σου να σου πει «ε τώρα τι θέλει να μας πει ο ποιητής μ’ όλα αυτά τα ρεψίματα, τα σκρουξίματα, τα τριξίματα κλπ κλπ», όμως ο ποιητής μέσα σου, οι νευρώνες σου, οι μαθηματικές σου νοητικές κινήσεις καταλαβαίνουν. Απλά δέχονται χωρίς δισταγμό, χωρίς επιφύλαξη να ακούσουν τη γεωμετρική ποίηση των ηλεκτρομηχανών.

Δεν καταλαβαίνω πως ακριβώς δουλεύει ο Florian Hecker εδώ (καμιά σχέση με τον Tim Hecker), παίρνει λέει κάποιες παλιότερές του συνθέσεις και τις υπεραναλύει. Κάποια «έξυπνα» προγράμματα (πως φαίνεται ότι δεν κατέχω από υπολογιστές) διυλίζουν τον κώνωπα σε αυτές τις συνθέσεις, τις κάνουν να εμφανίσουν ποιότητες νέες που στη συνέχεια τήκονται σε ένα σώμα. Κάτι παρόμοιο έκανε λίγα χρόνια πριν και ο Yasunao Tone χρησιμοποιώντας την νεαρά ακόμα artificial intelligence με θαυμαστά αποτελέσματα. Μικρή σημασία έχει το πως. Έχει σημασία μέχρι το σημείο που αναγνωρίζουμε ότι δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο με κανέναν άλλο τρόπο. Αυτά τα αποτελέσματα είναι που μετράνε κυρίως. Αποτελέσματα θαυμαστά και εδώ.

Εντάξει καταλαβαίνω. Δεν είναι και ότι πιο άνετο να ακούσεις μια ηλεκτρονική σύνθεση 2μισι ωρών... Ναι ο αθεόφοβος ο Florian Hecker! Αλλά όμως, όπως πιθανόν να έχω πει στο παρελθόν η τέχνη ΔΕΝ οφείλει να είναι ούτε άνετη, ούτε εύκολη, ούτε να κολακεύει τον αδαή ακροατή. Μπορεί πολύ συχνά να ακούμε υπερφίαλες ανοησίες από ανθρώπους που το παίζουν σωτήρες της avant garde αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι ιδέες που ξεφεύγουν από το τρίλεπτο λαλαλα και αχ βαχ πρέπει να πετιούνται στον Καιάδα. Κάθε φορά πρέπει να είμαστε ερευνητικοί και να κρίνουμε πέρα από το ύφος και τη φόρμα. Γιατί αλλιώς το 95% της παγκόσμιας μουσικής παραγωγής (για να μην πω το 99%) δε θα μας αφορά και όπως καταλαβαίνεται αυτό θα είναι εντελώς δικό μας πρόβλημα. Εμείς κάτι δεν θα έχουμε καταλάβει.

Δεν χρειάζεται να δεθείς σε μια πολυθρόνα και να ακούσεις τη σύνθεση του Hecker σα να είσαι τιμωρία. Ουσιαστικά με καμιά μουσική δεν επιβάλλεται αυτό. Όπως κι αν επιλέξεις να την ακούσεις (πάντως μπορείς και ολόκληρη, εγώ το έκανα ζωγραφίζοντας) αυτό που είναι να αποκομίσεις θα το αποκομίσεις. Αν βέβαια δεν δηλώσεις στον εαυτό σου εύκολα και στενοκέφαλα «ε τι σαχλαμάρα ειν’ αυτή». Γιατί σίγουρα δεν είναι.

Ο Hecker έχει την ιστορία του στην ηλεκτρονική μουσική. Είναι μάλλον ένας από τους αφανής ήρωες της συνεχίζοντας από κει που άφησαν το νήμα άνθρωποι σαν τον Ξενάκη. Αξίζει μεγάλης προσοχής.