Το πέρασμά σου
Μπορεί να ακούγεται κοινοτοπία, αλλά η περίπτωση των Χειμερινών Κολυμβητών είναι ιδιάζουσα. Σιγά τα αυγά θα μου πείτε! Και αν αυτή η κοινοτοπία δεν σας αρκεί, τι θα λέγατε για το γοητευτικό και αντισυμβατικό ερασιτεχνισμό του συγκροτήματος (που κρύβει, όμως, μια επαγγελματική συνέπεια), τη μνημειώδη φωνή του Μπακιρτζή (που μας κάνει να ξεχνάμε όπως λέει και ο ίδιος, για να μην αναφερθώ στη μαγική λέξη που αρχίζει από μπου- και τελειώνει σε -ρι), την ατμόσφαιρα στις συναυλίες και τα τραγούδια που ουσιαστικά διανθίζουν τα λογύδρια του Αργύρη!
Κατάφερα λοιπόν και εγώ να ξεμπερδέψω με μερικές κοινότοπες διαπιστώσεις για τους Κολυμβητές, έστω περνώντας τες στο κείμενο από την κλειδαρότρυπα! Και φυσικά πάλι δεν θα πρωτοτυπήσω λέγοντας ότι η μουσική (και όλες οι μορφές τέχνης) αλλά και η αγάπη (για να κάνω και μια παραπομπή στο εναρκτήριο τραγούδι του προηγούμενου δίσκου) δεν έχουν πατρίδα! Πριν τη δημιουργία των εθνικών κρατών η διακύμανση-ποικιλία των καλλιτεχνικών μορφών-παραδόσεων ακολουθούσε ένα σχετικό γεωγραφικό συνεχές που εμπλουτιζόταν με στοιχεία που είχαν να κάνουν με τις εμπορικές ή μεταναστευτικούς οδούς και έβρισκε μόνον εμπόδιο στα φυσικά γεωγραφικά όρια... Σήμερα, εξακολουθούν να μην υπάρχουν ισχυρά πολιτισμικά σύνορα, με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς να έχουν περιπλέξει ακόμα περισσότερο την κατάσταση..., ε λοιπόν, η μουσική των Κολυμβητών μοιάζει σαν να έρχεται από την προ-έθνους-κράτους εποχή! Θεματικά, αυτό ήταν πιο έντονο από ποτέ στον προηγούμενο δίσκο (βλ. και την πολύ κατατοπιστική κριτική του Καρδερίνη). Και από συνθετική άποψη, η μπάντα "παίζει" με συγγενικά του χώρου μας γεωγραφικά-ιστορικά στοιχεία: το ρεμπέτικο και γενικότερα την αστική λαϊκή μουσική, τα δημοτικά, την επτανησιακή και ιταλική λαϊκή μουσική παράδοση. Αυτά τα στοιχεία έχουν παραμείνει σταθερά σε όλη την πορεία της μπάντας και χωρίς αυτό να εκπλήσσει κυριαρχούν και στον ήχο του καινούριου δίσκου.
Δεν θα ήμουν από αυτούς που θα κατηγορούσαν τον Θεοδωράκη για ευτελισμό της ποίησης μέσω της μελοποίησης γνωστών έργων, οπότε και σε αυτήν την περίπτωση βλέπω με συμπάθεια την αντίστοιχη προσπάθεια των ΧΚ (όπως και την αντίστοιχη πολύ καλή προσέγγιση της Μαρίας Βουμβάκη στον πρόσφατο δίσκο). Άλλωστε, αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου (για την ακρίβεια το σαιξπηρικό "αφιέρωμα") κυριαρχούν σε συναυλίες των ΧΚ εδώ και χρόνια και είναι αρκετά οικεία. Οι ΧΚ γνωρίζουν πολύ καλά πώς να προσεγγίζουν με παιχνιδιάρικη διάθεση ακόμα και τα πιο σοβαρά θέματα αποφεύγοντας ακαδημαϊκές "αναγνώσεις" που λογικά θα κούραζαν! Και μπορεί οι τελευταίοι προσωπικοί στίχοι του Μπακιρτζή να μας πηγαίνουν πολύ πίσω στο 1991, αλλά οι μετέπειτα στιχουργικές επιλογές σε καμιά περίπτωση δεν απογοητεύουν! Έτσι, εκτός από τα σκόρπια του Σαίξπηρ, τα οποία αποδίδονται άπαντα απολαυστικά, και το "πεταχτό" Φιλί του Χριστιανόπουλου, οι ΧΚ προσθέτουν ακόμα ένα στα ήδη μελοποιημένα ποιήματα του Ν. Καββαδία (Παραλληλισμοί, από το Μαραμπού). Μελοποιούν, επίσης, ποιήματα των Τούρκων Ασίζ Νεζίν και Ναζίμ Χικμέτ, του Γ. Βερβέρη και τον πληθωρικό δεκάλεπτο "Ερωτικό λόγο" του Σεφέρη. Από εκεί και πέρα ξεχώρισα το πολύ όμορφο απόσπασμα από το Άσμα Ασμάτων (που είναι στα μέτρα της Ε. Αρβανιτάκη που το ερμηνεύει), το "Κάθε πρωί σ' αναζητώ" του Καϊς εμπν Μουάζ (παροιμιώδης υπομονή μετά από χίλιες και μία νύχτες!) σε ελεύθερη απόδοση του Μπακιρτζή και την "Τρελλή ροδιά" του Ελύτη. Εδώ, το συγκρότημα συνοδεύεται από τη Χορωδία Δήμου Γλυκών Νερών ενώ η μουσική παραπέμπει τυχαία ή έντεχνα λίγο στον Θεοδωράκη. Η live αίσθηση είναι αρκετά έντονη καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου αλλά είναι ακόμα πιο άμεση στην ανάγνωση μιας έκθεσης ενός μαθητή της Α' Γυμνασίου της Κρήτης του 1954 που κλείνει και το δίσκο!
Κάνοντας τη σούμα, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, σε πολλές στιγμές απολαυστικό ενώ ο δίσκος μπορεί να σταθεί χωρίς ντροπή κοντά στο μάλλον αξεπέραστο ντεμπούτο της μπάντας (πριν 26 ολόκληρα χρόνια!). Η αραιή δισκογραφική παρουσία των ΧΚ δημιουργεί προσδοκίες στις οποίες όμως ανταποκρίνονται πολύ επιτυχημένα και θα στοιχημάτιζα ότι έτσι ακριβώς θα συνεχίσουν!
