Manic expressive
Αν κλείσω τα μάτια θα σε δω μπροστά μου;
Αυτό δεν μπορώ να στο υποσχεθώ... Αν κλείσεις τα μάτια δυνατά μέχρι ότου πονέσουν και δακρύσουν, τότε ίσως μπορέσεις να αντικρίσεις τη φιγούρα μου να διαγράφεται αχνά σε ασημί φόντο. Την ώρα που οι αστρόσκονες θα χορεύουν στην πλάτη μας, εμείς θα ταξιδέψουμε σε κόσμους διαστημικούς διαγράφοντας μια μανιακή πορεία. Τέτοια που υπονοούν και οι Her Space Holiday, άλλο τώρα εάν δεν τα καταφέρνουν στο τέλος.
Ναι, ναι... άλλο ένα solo project βρίσκεται στα χέρια σας. Το όνομα αυτού Marc Bianchi, ιδιοκτήτη της εταιρίας Audio Information Phenomena. Ο κύριος υπήρξε κιθαρίστας σε hardcore σχήματα, ενώ από το 1996 γράφει και ηχογραφεί μουσική με το ψευδώνυμο των HSH. Στο πλευρό του βέβαια και η επί ετών συνεργάτης Keely που βοηθάει όπου μπορεί, κυρίως στα φωνητικά. Συγκριτικά πάντως με την προηγούμενη δουλειά του "Home is Where You Hang Yourself" (που περιείχε δύο cd, το ένα εκ των οποίων μάλιστα με remixes σε tracks των Bright Eyes, Duster, Micromars, Aspera Ad Astra κλπ.) ο Marc εμφανίζεται εδώ πιο φειδωλός, με εννιά μόλις κομμάτια στη συσκευασία.
Ενσωματώνοντας στοιχεία από την electronica σε μια πιο μουντή φόρμουλα, ο Bianchi χρησιμοποιεί keyboards και computers (αλλά και κιθάρες και πιάνο και διάφορα πνευστά ή έγχορδα) για να δημιουργήσει την αστρο-ατμόσφαιρά του. Δύο είναι τα κομμάτια που ξεχωρίζουν (με την ακόλουθη σειρά): α) "key stroke" της Air-ικής σχολής με έναν όμορφο συνδυασμό από drum n' bass beats και computerized "ζεστά" φωνητικά και β) "manic expressive (exit)" που ενώ βασίζεται σε spacey/dreamy pop δομές κλείνει με ένα ορχηστικό ξέσπασμα. Κατά τ' άλλα, το "hassle free harmony" φέρνει περισσότερο σε Mercury Rev, το "lydia" μου θυμίζει τους dEUS στα σιγανά τους, ενώ στο "spectator sport" ο Bianchi προσθέτει soft τόνους σε μια ηχογραφημένη συζήτηση, όπου κάποιος μιλάει για τη ζωή των μουσικών και πώς οι κινήσεις τους καταγράφονται από τους γύρω (τρέχα γύρευε δηλαδή...).
Το cd του Bianchi δεν κερδίζει τον άλλον από την πρώτη ή δεύτερη ακρόαση. Κατά πάσα πιθανότητα ο... ενδιαφερόμενος κατορθώνει να το οικειοποιηθεί ύστερα από 5-6 ακροάσεις. Τα επαναλαμβανόμενα μουσικά θέματα φέρνουν συχνά τη μονοτονία, ενώ ο μινιμαλισμός -less is more (;)- στις συνθέσεις λειτουργεί ενίοτε ως μπούμερανγκ. Μου φαίνεται επίσης πως τα φωνητικά, αν και γλυκά και αέρινα, δεν είναι και το δυνατότερο σημείο του Bianchi, που μάλλον τα χρησιμοποιεί για να συνοδεύει τις συνθέσεις του. Σε αυτό το στυλ θα προτιμήσω τελικά κάτι σε Komeda, Stereolab ή ακόμα Eels... Τώρα μπορείς να τα ανοίξεις.
